Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld – en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Wanneer begint het politieke weekend?

(Aan Kristof Calvo, die in HLN vertelt over zijn vriendschap met Wouter De Vriendt: ‘Voor corona hadden we de gewoonte om aan het einde van de politieke week op café te gaan, op het Brusselse Vrijheidsplein’. Calvo bedoelt: donderdagavond. Want voor veel Kamerleden begint het weekend altijd een dagje vroeger.)

Welk systeem herstelt hier ooit nog volledig van?

(Aan de mensen die draconische coronaboetes uitdelen (of verdedigen). Een half maandloon voor een bakker die wat blikjes bier in een automaat liet zitten, of voor een restaurateur die een mindervalide vrouw liet uitrusten op een terras. Dit gaat niet ongemerkt voorbij. Hoe arrogant moet een systeem zijn om te geloven dat iedereen dit straks allemaal zal vergeten of vergeven?)

Wat voor academicus wil mensen het spreken beletten?

(Aan historicus Vincent Scheltiens, die niet wil dat de wet op privémilities verder uitgebreid wordt: ‘Linkse groepen die extreemrechtse politici het spreken willen beletten, kunnen dan ook het slachtoffer worden’. Voor mensen als Scheltiens zijn meutes geen probleem, zolang het maar linkse meutes zijn.)

Wie holt het stakingsrecht het meeste uit?

(Aan de socialistische vakbond, die leden een stakingspremie geeft als ze actievoeren op Vrouwendag: ‘Hun afwezigheid op het werk wordt erkend als stakingsdag, dat wordt door ons gedekt’. Het stakingsrecht was bedoeld als een wapen tegen concreet machtsmisbruik, maar vandaag – overigens te midden van een pandemie – staakt de vakbond ook tegen “de maatschappij” of abstracte concepten als “het patriarchaat”. Dit soort onzin ondergraaft elk draagvlak.)

Wat maakt de mannen in Brussel zo anders?

(Aan Debby De Pecker uit Oudenburg, die geen stap meer wil zetten in de hoofdstad: ‘In mijn dorp krijg ik nooit te maken met straatintimidatie, terwijl ik me in grootsteden vaak een stuk vlees voel. Daar krijg ik de ene opmerking na de andere naar mijn hoofd geslingerd. Ik word continu aangegaapt, nagefloten en lastiggevallen’. Ook een andere getuigenis in hetzelfde artikel gaat over (een schooluitstap in) Brussel. Zou er iets in het Zennewater zitten dat het respect voor vrouwen aantast?)

Welke beroepsgroep is zo vol van zichzelf?

(Aan Knack, dat zijn 50ste verjaardag vierde met een resem artikels over de journalistiek als moreel beroep, het gevaar van de sociale media, de neutraliteit van de Vlaamse journalisten, het historisch belang van Knack, … Wij van WC Eend vinden WC Eend enorm belangrijk, zéker niet te links en almaar beter. Zeg van vuilnismannen, boeren en bakkers wat je wil, maar zij leuteren tenminste niet eindeloos over zichzelf.)

Hoeveel mensen voelen zich echt vertegenwoordigd?

(Aan Timmie van Diepen, die zich in Het Belang van Limburg afzet tegen een meerderheidsstelsel: ‘Ons coalitiesysteem, hoe imperfect ook, geeft tenminste nog de indruk dat iedere stemt telt. De kans dat kiezers zich in een meerderheidssysteem niet vertegenwoordigd voelen, zal alleen maar groeien’. In de Belgische brij tellen stemmen helemaal niet zoveel: de coalities zijn onderling inwisselbaar. Met het blote oog is het verschil voor of na verkiezingen amper waar te nemen. Kan het echt nog slechter met een nieuw systeem?)

Behalve ‘wit’, welke kleuren moeten we nog ‘wegpoetsen’?

(Aan vaccinoloog Corinne Vandermeulen, die bezorgd is over het gebrek aan diversiteit onder proefpersonen die vaccins uittesten: ‘Vandermeulen ziet in sleutelfiguren – of influencers – binnen gemeenschappen een manier om de witheid van klinische studies weg te poetsen’. Wat zegt het eigenlijk over onze multiculturele samenleving, als bepaalde ‘gemeenschappen’ alleen bereikt kunnen worden via tussenpersonen? Als we het uittesten van vaccins en het zetten van vaccins telkens moeten gaan onderhandelen met de imam?)

Hoe dom denkt u dat ballet-liefhebbers zijn?

(Aan de directeur van het Nationaal Ballet, die vraagtekens plaatst bij La Bayadère (1877): ‘Kun je een koloniaal geïnspireerde fantasie van iemand die nooit in India is geweest zonder disclaimer eerlijk op het repertoire houden?’. Het is een klassiek ballet over een tempeldanseres, een jaloerse hogepriester, een gifslang, … We gingen er altijd van uit dat het balletpubliek verstandig genoeg was om een droomwereld te herkennen. Nu zijn het ‘kwetsende clichés’ die voor de bijl moeten.)

Wat als we speelgoed gewoon speelgoed laten zijn?

(Aan de Nederlandse fietslobby, die ijvert voor fietspaden in Lego-land: ‘Het is een politiek dingetje. Als je kinderen kunt laten opgroeien met een Lego-stad waar je veilig kunt fietsen, kun je een zaadje planten’. Waarom daar stoppen? Lego maakt nog altijd meer mannelijke poppetjes dan vrouwelijke. En ze zijn bijna allemaal geel! Veel te weinig diversiteit / feminisme / antiracisme / …)

Hoe doorzichtig kunnen verkooptrucs zijn?

(Aan filosofe Petra Van Brabandt, die in een nieuw boek porno vergelijkt met klassieke kunst: ‘Wij willen aantonen dat de bril waarmee we naar kunst kijken te rozig is, terwijl we porno te makkelijk wegzetten als iets laag-bij-de-gronds’. Want in een eeuwenoud meesterwerk randt een Romeinse god ook al eens een nimf aan, ziet u. De analyse is zo ridicuul als ze flinterdun is. Maar boeken met ‘porno’ in de titel gaan vlotter over de toonbank dan echt doorwrochte filosofie.)

Wanneer maak je eens een reportage buiten Europa?

(Aan documentairemaker Lidewij Nuitten, die goed gedrild is: ‘Als witte mens kan ik niet weten hoe het is om racistisch behandeld te worden’. Tot nu toe viel Nuitten vooral op met haar reportages in eigen land. Ze zou haar oogkleppen kunnen verliezen door eens een documentaire te gaan maken in de Arabische wereld, zwart-Afrika, het verre Oosten,… Plekken genoeg waar een blanke vrouw ook eens racistisch behandeld kan worden!)

Wat is er racistisch aan internationaal corruptieonderzoek?

(Aan theatermaker Mathieu Charles, die in een origineel opiniestuk pleit voor de teruggave van alle koloniale kunst: ‘Tegenargumenten zijn steevast gebaseerd op een paternalistische en racistische houding. Zo wordt in vraag gesteld of Afrikaanse landen wel in staat zijn om de kunstwerken veilig te bergen’. Racistisch en paternalistisch is dan ook de ngo Transparency International, die Congo op plaats 170 zet (van de 180) inzake corruptiebestrijding. Het is zéker racistisch om op te merken dat Congo een kleptocratie is, die al haar rijkdommen verkwanselt.)

Waar zitten al die feministen dan?

(Aan de piepjonge islamcritica Mila, die omzeggens geen steun kreeg uit feministische hoek: ‘Ik ben wel eens benaderd door iemand van Femen, maar dat was het dan ook’. Na haar kritiek op de islam en de daarop volgende tienduizenden doodsbedreigingen leeft Mila – amper 17 – nu al een jaar ondergedoken. Waarom laten zoveel feministen haar in de steek?)

Wat zijn de mentale gevolgen van een lange lockdown?

(Aan onderzoeksbureau iVOX, dat Conner Rousseau uitriep tot meest begeerlijke vrijgezel van Vlaanderen. Annelies Verlinden blijkt de meest begeerlijke politica. Voor wie er nog aan twijfelde: we zitten allemaal al veel te lang opgesloten, en de gevolgen worden merkbaar. Na een jaar opsluiting begeren we nu zowaar onze gevangenisbewaarders.)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

Transparency International

Vergeten vragen van de voorbije week (128)

Weinig reden tot feesten in Congo