Afgelopen weekend tikte ik op de website van PVDA de zoekterm ‘Iran’ in. Het recentste artikel over het land dateert er van 2018 en is getiteld: ‘Op het oorlogspad van Trump hebben we niets te winnen’. Sindsdien is er volgens de internationalisten van PVDA niks noemenswaardigs meer gebeurd in Iran.

Op de website van mijn eigen partij – Vooruit – is het amper beter gesteld. Daar kom je uit op een interview met Sara Salarkiya, daterend van december 2021. Sara is van half-Iraanse origine en werkt voor de partij als afdelingscoach. Over Iran vertelt ze dat ze vanwege haar afkomst vaak wordt aangesproken over het gebrek aan vrouwenrechten in dat land. ‘Maar geweld op vrouwen, racisme en LGBTQIA+-haat komt ook hier voor’, weet Sara. Voor het overige niets nieuws te melden over Iran bij Vooruit. Groen dan maar? Daar vond ik niet eens een zoekfunctie, dus ook van dat front geen nieuws te melden.

Waar zijn Peter en Raoul?

Nochtans betoogden op zaterdag 1 oktober 3.000 mensen in Brussel om te protesteren tegen het Iraanse regime en tegen de bloedige onderdrukking van de straatprotesten die uitbraken na de dood van de 22-jarige Mahsa Amini, die door de Iraanse zedenpolitie hardhandig werd aangepakt.

De Iraanse president Ebrahim Raïsi werd een week later uitgejouwd door de vrouwelijke studenten aan de universiteit van Teheran. Zelfs de meisjes op de middelbare scholen sluiten zich nu aan bij het protest. Er vielen de afgelopen maand in Iran bovendien al honderden doden, en er liepen in de betoging in Brussel ook vrouwen met een hoofddoek mee. Maar de Belgische linkerzijde was in geen velden of wegen te bekennen.

Ze wilden het protest niet politiek recupereren zegt u? Dan valt vooral de afwezigheid van PVDA op. In tegenstelling tot Vooruit, waar al vele decennia geleden afscheid genomen werd van de activistische traditie, vervoegt PVDA al een halve eeuw lang zowat elk straatrumoer in dit land. Zelfs al brengt een betoging maar drie man op de been, dan nog zal de partij voor de spreekwoordelijke paardenkop zorgen.

Protest tegen kernenergie in Beveren? PVDA presente! Ongenoegen over windturbines in Kalmthout? Daar is PVDA te vinden! De notoire afwezigheid van de PVDA – en bij uitbreiding van links – begint ondertussen de proporties aan te nemen van een politiek statement by default. Alleen weten we niet zo goed wat dat statement dan juist inhoudt.

Toegepast postmodernisme

Het ergste valt te vrezen. In 1979 studeerde ik aan de Brusselse universiteit, en liet ik mij gewillig vastketenen aan de hekken van de Iraanse ambassade in Brussel. Uit protest tegen de bloedige onderdrukking van de straatrevolte tegen het regime van de sjah van Iran.

Op dat ogenblik speelde ook de communistische partij van Iran, de Tudeh, een voorname rol in het oproer dat weldra zou uitmonden in de val van sjah Reza Pahlevi. Helaas voor communistisch geïnspireerde studenten, zoals ik, werden de communisten kort nadien een kopje kleiner gemaakt door de sjiitische fundamentalisten van ayatollah Khomeini, die vervolgens de theocratische dictatuur vestigde die tot op vandaag in Iran aan de macht is.

Dat nam niet weg dat de sympathie van een bepaalde linkerzijde voor het regime in Iran een blijvertje werd. Die bepaalde linkerzijde situeerde zich toen al in de gelederen van PVDA, onder het motto ‘het Amerikaanse imperialisme is hoofdvijand nummer één’ en ‘de vijand van mijn vijand is mijn vriend’. Dat politieke opportunisme werd bovendien voorzien van een stevige theoretische onderbouw door de Franse marxistische filosoof Michel Foucault, de peetvader van het postmodernisme waarvan we de toegepaste vorm vandaag kennen onder de noemer ‘woke’. Foucault kon destijds gerust een fan van de ayatollah worden genoemd.

Foucault

Kort samengevat komt het denken van Foucault erop neer dat taal en woorden uitingen zijn van onderdrukkende machtsstructuren die vorm gegeven worden door de wetenschap. Vandaar de hedendaagse obsessie van woke met taal. De wetenschap is dan weer een uitdrukking van ‘wit antropocentristisch denken’ (de oude witte mannen). Een objectieve waarheid bestaat niet. Het is maar hoe je het zelf aanvoelt (‘wij geloven je’, het credo van MeToo).

Ergo: het Westen is geen haar beter dan Iran. Straffer nog, het woke begrip ‘intersectionaliteit’ stelt dat een Iraanse vrouw het slachtoffer is van verschillende lagen van onderdrukking. Ze is een vrouw, ze heeft een andere huidskleur (hoewel dat laatste bij de Iraniërs, die ariërs zijn, maar een flauwiteit is) en vooral: ze behoort niet tot het Westen. Als moslima (blijkbaar is ze met die overtuiging geboren, individuen bestaan voor woke haast niet) wordt de Iraanse vrouw niet zozeer onderdrukt door de ayatollah, maar door… het Westen.

Kromdenken

Moeilijk te begrijpen zegt u? Dat vind ik ook. Maar het is wel zo, en dit kromdenken is één van de factoren die ertoe hebben geleid dat arbeiders wereldwijd gillend zijn gaan lopen van links, tot in de krochten van het complotdenken van Alt Right en het Trumpisme toe.

Dankuwel woke, en dankuwel PVDA/PTB, waar de Belgische tak van het internationale wokisme ondertussen een warm nest heeft gevonden. Tot voor kort sijpelde dat vergif zelfs langzaam binnen in de gelederen van de Vlaamse sociaaldemocratie, maar daar heeft Conner Rousseau vakkundig een stokje voor gestoken.

Links moest zich dieprood schamen voor haar afwezigheid op de betoging in Brussel op 1 oktober. Links moet ophouden te denken dat het het hoofdkwartier van de PVDA/PTB aan de Brusselse Lemonnierlaan is dat bepaalt wie links is of niet. Links moet weer leren om voor zichzelf te denken.

tudeh

Links moest zich schamen

Vrouwen bewaken de achterlijkheid