Joël De Ceulaer kennen we als senior writer van De Morgen. Senior writer, ik weet niet of dat de status weergeeft dan wel louter de leeftijd, maar De Ceulaer wordt mopperiger met de dag en kan dat ouderdomsverschijnsel ook kwijt in zijn wekelijkse rubriek, aangeduid met de ietwat belegen titel ‘Uitkijkpost’. Daarin worden lieden aangepakt waarmee Joël het niet eens is, en geloof me vrij: het zijn er nogal wat, doorgaans personen die ietwat afwijken van de politiek correcte mainstream. Lieven Annemans was zo’n geval: aan stukken gereten door de pen van de senior writer, want Annemans had het zowaar gewaagd vraagtekens te plaatsen bij het covidbeleid en de psychosociale impact ervan.

Om maar te zeggen: wat De Ceulaer onder ‘lichtjes satirisch’ verstaat, is veeleer een donderpreek met het belerende vingertje, ergens vanuit een beschermde journalistieke kansel. Die attitude is eigen aan de Vlaamse linkerzijde: als je electoraal een minderheid bent, moet je moreel gezag uitstralen waardoor de meerderheid tot een stel irrelevante gabbers wordt gedegradeerd. De Franstaligen halen die truc nog steeds boven in België, links en linksgroen doen dat in Vlaanderen.

De put der verdoemden

Twitter

Geblokkeerd door Joël De Ceulaer.

Vermits deze journalistieke zedenpolitie zowat heel de Vlaamse media domineert (hoe ze dat klaargespeeld hebben, dat is een verhaal op zich), zijn er dus kansels genoeg om foute lieden tot de orde te roepen. Daarbij is Joël een onvermoeibare twitteraar. Ik merk nu net dat ik geblokkeerd ben door Vlaanderens bekendste columnist en vraag me af waaraan ik die eer te danken heb. In het mentaal landschap van Joël is er blijkbaar ook een vakje van verdoemden, hopeloze gevallen die niet meer in aanmerking komen voor heropvoeding via corrigerende reprimandes.

Dat geldt van langsom meer ook voor die andere twitteraar, Rik Torfs, waaraan De Ceulaer zijn meest recente banvloek wijdde, getiteld ‘Beste Rik Torfs, u hengelde naar de hartjes van extreemrechts’. De titel zegt al meteen snoeihard waar de aanklacht tegen de kerkjurist om draait: het opjutten van extreemrechts. Aansporen tot ongewenste gedachten. Het blijkt dan meer bepaald om tweets te gaan zoals deze: ‘België maakt 25 miljoen vrij om Mozambique te helpen bij klimaatverandering.’ Sympathiek natuurlijk. Toch vraag ik me altijd af hoe je geld vrij kunt maken als je er geen hebt.’

Dat is een als grapje verpakte waarheid als een koe, maar Joël leest er een gitzwarte ‘likebait voor racisten’ in, ‘een brok rauw vlees in de vraatzuchtige leeuwenkuil’. Ironiecheck: nee, Joël meent het bloedserieus en striemt als een vreemde biechtvader boven de hoofden van Vlaanderens politiek correcte kerk. Rik Torfs wordt op zijn oude dag ontmaskerd als een Satan in monnikspij, iemand met een mening die er eigenlijk niet meer toe doet, tenzij als voorbeeld van verdorvenheid. ‘Zo leerden de ketters, maar zij dwaalden’.

Jezuïetentruc

De senior writer van DM zit daarbij perfect op de lijn van moraalwetenschapper Patrick Loobuyck, die zijn visie op democratie breeduit twittert: sommige meningen mogen bestaan maar niet verkondigd worden. Zo hoort de UGent een lezing van VB-politicus Filip Dewinter te verbieden. Om dat uit te leggen gebruikt Loobuyck een verbluffende constructie, namelijk het onderscheid tussen ‘vrijheid van mening’ en ‘uitingsvrijheid’.

Deze laatste term, voor zover mij bekend zelfs geen Nederlands, wordt gereserveerd voor mensen met een foute mening, die hun mond moeten houden. Ze kunnen dan nog wel op het toilet vrijuit filosoferen onder het motto ‘Die Gedanken sind frei’, maar zonder het recht om deze te uiten. Een subtiel onderscheid dat enthousiast gepropageerd wordt door, jawel, Joël De Ceulaer in zijn wekelijkse afrekening met het Vlaamse racisme.

Samengevat: Joël en Patrick zetten met hun tweetjes de nieuwe krijtlijnen uit van de algemene vrije meningsuiting en de beperkte uitingsvrijheid. Iets als het onderscheid tussen een gewone betaalkaart en een Platinum versie. Wanneer Rik Torfs dat bestempelt als ‘kunstmatige semantiek’, zeg maar: een jezuietentruc, krijgt hij weer de volle laag en hoort hij zijn excuses aan te bieden aan de beledigde moraalfilosoof. Echt waar, gelieve niet in een lach te schieten want dat schijnt helemaal de bedoeling niet te zijn.

Heksenjacht

VRT

De tandem De Ceulaer-Loobuyck zet de nieuwe krijtlijnen uit van de vrije meningsuiting.

Met die brave mijnheer Torfs is dus iets vreemds aan de hand. We konden al lezen hoe De Standaard hem via dezelfde soort jezuïetenlogica als inspiratiebron ontmaskerde van staatsvijand Yannick Verdyck, de man die door een brigade van de Special Forces werd geliquideerd. Omwille van zijn ideeën. Zelfs de Gedanken zijn dus niet meer zo vrij. Dat voorval moet Rik Torfs ontgaan zijn, maar toen Vlaanderens grootste kwaliteitskrant hem zelf brandmerkte als klaar voor een nachtelijk politiebezoek, zegde hij stante pede zijn abonnement op.

Mijn gevoel: de intelligent-grappige weifelaar en verlichte tsjeef Rik Torfs is aangeschoten wild. De linksdraaiende gedachtenpolitie zit hem op de hielen, terwijl hij als fatsoenlijke ex-rector en theoloog helemaal niet in de beerput van de verdoemden wil belanden. Torfs meent het oprecht met zijn verdediging van de vrije meningsuiting, ook voor mensen waarmee hij niet akkoord is, maar met dat soort ouderwets relativisme zijn de nieuwe democraten à la De Ceulaer en Loobuyck niet gediend. Dus moet Barbertje hangen. Rik Torfs is de Vlaamse Jezus, een zondebok die als voorbeeld moet dienen voor alle opiniemakers die iets te veel naar de verkeerde kant zouden neigen, of teveel het motto van Voltaire zouden uitdragen dat élke mening het recht heeft van geuit te worden.

Een en ander krijgt het uitzicht van een heksenjacht: hoe meer Torfs tegenspartelt, hoe dieper hij in het riool wordt geduwd. De Vlaamse mainstream media lijken na een studiepauze vast besloten om het kaf van het koren te scheiden. Ooit mocht Rik nog zijn erudiet-ironische columns slijten aan De Standaard, nu lijkt hij zelf verbrand als racist die zowaar de verslaggeving van Bjorn Soenens uit de States wat te gekleurd vindt. Ook dat wordt in de fameuze column, die begint met ‘Beste Rik Torfs’ zwaar aangerekend, als iets dat wijst op het verfoeilijke ‘hengelen naar extreemrechtse hartjes’. Zou Joël dan zelf ook niet wat hengelen naar hartjes, aan de andere kant dan? Alleen al dat u dat denkt, bewijst dat u uw vrije mening het best voor uzelf houdt.

Uitkijkpost

Rik Torfs, bijna klaar voor de kruisiging