Welgestelde tienermeisjes komen in de greep van gewetenloze pooiers, zo waarschuwde Child Focus onlangs. Dat lijkt een grote tegenstrijdigheid, maar als kinderen niet leren omgaan met beperkingen en volwassenen hen enkel maar een leven van melk en honing voorspiegelen, zijn ze niet opgewassen tegen de gladde verhaaltjes van de eerste de beste mislukkeling. Deze tienermeisjes hebben volgens Child Focus weinig aanwezige ouders, maar er is een algemene crisis in opvoeding. Ook de overheid is te laks voor dit soort criminelen.

Allochtone loverboys

Zelf heb ik twee dochters, nog veel te jong voor dit soort problemen. Toch ben ik nu al bezig er alles aan te doen om iets dergelijks te vermijden. Niet enkel wil ik hen sterk genoeg maken uit de onderkant van de samenleving te blijven, maar ook stap voor stap een realistisch beeld geven van hoe een goede vriend, later minnaar, eruit ziet, vooraleer ze hals over kop bevriend/verliefd worden. Ik wil hen ook betere prioriteiten aanleren dan de oppervlakkige ledigheid van het tienerinternet.

Child Focus slaat alarm tegen tienerpooiers, meer dan terecht. Laat ons hopen dat de verontwaardiging er niet enkel om draait dat het om rijkeluisdochters gaat. ‘Child Focus eist meer middelen voor preventie op scholen, meer politiek engagement en een uniforme aanpak bij politie en parketten.’ De organisatie vergeet ons vierkant draaiend gerecht te vermelden – in ons land is er veel te weinig aandacht voor (benoemde) activistische rechters, die hier waarschijnlijk een belangrijke rol spelen. Neem nu Engeland, Rotherham, waar een groep vaak allochtone loverboys minimaal 1510 minderjarige meisjes (uit gebroken gezinnen) jarenlang straffeloos misbruikten. Wie denkt dat dit niet ook in België kan?

Diepere aanpak nodig

Los van de criminele dimensie stelt Child Focus dus voor dat scholen kinderen waarschuwen voor het fenomeen van loverboys. Ik geloof niet erg in die goedbedoelde oplossing. De inefficiëntie van de drugspreventie geeft aan dat jongeren informeren lang niet voldoende is om hun gedrag te veranderen. Vooral als ze inzien dat die gevaren vaak toch niet zo erg zijn (zoals bij het typische jointje) ben je hen kwijt, vrees ik.

Een veel diepere aanpak is nodig: je moet op hun waarden inspelen, hen een intern kompas geven dat beschermt tegen groepsdruk en gladde sweet talkers. Daarvoor heb je een goede en diepgaande opvoeding nodig, mede gestructureerd door ambitieus onderwijs.

De beperkingen van de seksuele opvoeding

Als het om preventie gaat, legt het onderwijs echter vooral de nadruk op informatie over de seksuele daad. Nogal oppervlakkig, want meer dan welke andere menselijke activiteit is seks een zeer complexe zaak. Het kan een bron zijn van de hoogste vreugde, maar tevens van de ergste marteling. Een bron ook van het prilste leven tot de ellendigste dood. Van trots tot jaloezie. Van voldoening tot frustratie. Van genot tot pijn. Van zacht tot hard. Van zuiver tot pervers. Van hoogste extase tot dagelijkse sleur. Van statussymbool tot diepste schaamte. Van blinde liefde tot berekende verovering. Van ultieme zelfbevestiging tot de grootste vernedering.

Neem nu een tienermeisje. Op wie zal het verliefd worden? Je hoort wel eens: ‘Een lief meisje, maar het weet niet goed de jongens uit te kiezen, telkens alles behalve ideale schoonzonen’. De grootste schurken, die haar niet eens goed behandelen. Hoe komt dat? Zoiets komt niet uit de lucht gevallen. Het zijn altijd dezelfde meisjes, zonder een goed mannelijk rolmodel, die vallen op mannen waarbij niet veel mensenkennis nodig is om hun bedoelingen te begrijpen of in te zien dat hun levenswandel er nogal grillig uitziet.

Afwezige vader en poco pedagogie

Zo komt vaderlief in beeld, van wie meisjes leren hoe een reële, goede man eruit ziet. Dat vind ik niet uit, de auteurs Irene Zwaan en Linda Nielsen bespreken deze vaderlijke rol in hun boeken De afwezige vader bestaat niet en Father-Daughter Relationships. Uit onderzoek blijkt het belang van een aanwezige vader om dochters (en zonen) uit allerlei problemen te houden. Nielsen vat de vader-dochterrelatie uitstekend samen: ‘Mijn vader heeft nooit gedaan alsof ik perfect was. Hij wees me op mijn tekortkomingen, en liet me merken dat hij desondanks van me hield. Dat is de waardevolste les die je kunt krijgen in de liefde: je hoeft niet perfect te zijn om bemind te worden.’

Dit soort vaders vind je echter minder en minder. De meesten zijn vandaag dan wel aanwezig, maar zonder veel vaderlijkheid. Opvoeding is vaak onderhevig aan te veel poco ideeën over lief zijn, waardoor kinderen de liefdevolle autoriteit missen van een enigszins wilde, enigszins strenge, enigszins grappige en enigszins vrijheidslievende vader. Het is dan ook een publiek geheim dat er iets ernstigs scheelt aan de hedendaagse opvoedingsmethodes: brutale kinderen genoeg zonder respect voor hun ouders of wie dan ook. Maar ook de bravere kinderen zijn tegenwoordig vaak onvoorbereid op de complexe en gevaarlijke reële situaties die ze op elk moment kunnen overvallen.

Leve het vooroordeel!

Gebrek aan een intern kompas dus. Kinderen die dat wel hebben zal het echter opzadelen met… gezonde vooroordelen. En ook dat gaat nogal in tegen het hedendaagse progressivisme. Hoe gek iemand zichzelf ook presenteert, je mag dat allemaal niet erg vinden – zelfs een reflexmatige frons zou getuigen van je diepe, voorbijgestreefde, aftandse vooroordelen. Onze samenleving is doordrongen van dat idee van niet-oordelen. Ik kan wel geloven dat je jezelf in je dagelijkse leven best niet voortdurend laat leiden door je allereerste oordeel, maar toch heeft het vooroordeel wel degelijk zijn nut. Zo stelt ook Theodore Dalrymple in zijn boek Leve het vooroordeel! – de noodzaak van vooropgezette ideeën. Het welbegrepen vooroordeel is dan ook een noodzakelijk onderdeel van een goed werkend intern kompas.

De samenleving probeert kinderen steeds harder in de pas van het onbestaande vooroordeel te laten lopen, en uiteraard heeft dat wel zijn resultaten. Het progressivisme binnen onze onderwijsinstellingen staat al buiten kijf, daarbij komen nog de dwaze kinderfilmpjes zoals die van Studio 100 of van Netflix – die vaak het laatste restje ouderlijke autoriteit verder ondermijnen en het kind vooral aanporren in hun onervaren zelf te kijken in het ondertussen afgezaagde advies ‘wees jezelf’.

Aanwezige ouders staan niet machteloos

Als ouders sta je niet machteloos, je kan wel degelijk een rol spelen. Beperk niet enkel de hoeveelheid tijd die je kinderen op het internet doorbrengen. Controleer wat ze erop doen, spreek hen aan over de voor- en nadelen van de verschillende soorten schermtijd en leer hen zelfbeheersing aan door hen bijvoorbeeld een timer te geven waarop ze zelf aangeven hoe lang ze erop blijven. Best ook dat je alle vrienden van je opgroeiende kinderen persoonlijk kent.

Geef je kinderen de mogelijkheid om interesses te ontwikkelen – zeker als die meer engagement vereisen dan de gebruikelijke hobby’s. Maar ook, denk niet dat je ouderlijke rol erin bestaat enkel lief te zijn voor je kinderen – zoals ik ook al uitlegde in ‘Pleidooi voor de pedagogische tik’. Laat je in de opvoeding die je geeft niet leiden door de politiek correcte vooroordelen!

vaderfiguur

Poco opvoeding duwt kwetsbare meisjes in handen van pooiers