Ze beweert dat ze zeker de monarchie niet wil ondergraven, maar dat is zoals de duivel zegt dat hij niet bestaat: Delphine Boël is wel degelijk de houtworm in het Lakense meubilair. Deze vrucht van een buitenechtelijke relatie tussen Albert II en barones Sybille de Selys Longchamps (ex van de steenrijke industrieel Jacques Boël, wiens naam Delphine dus draagt) eist dat Albert haar als zijn dochter erkent, en zet deze eis kracht bij via een artistiek parcours waar ironie en sarcasme de boventoon voeren in een radicaal statement. U begrijpt onze sympathie. Voor mij verdient ze dan ook de titel van Doorbraak-persoon van het jaar, al twijfelde ik tot op het laatste moment om de zopas overleden Jean-Pierre Van Rossem de palm te geven, omwille van diens historische ketterij bij de eedaflegging van Albert II (‘Vive la république!’), toevallig dus de vader van Delphine.

Drie Doorbraak-bijdragen heb ik ondertussen aan deze merkwaardige dame gewijd, telkens met twee jaar interval. Een eerste keer kwam ze in mijn vizier toen ze haar natuurlijke vader voor het gerecht daagde met een eis tot erkenning (Delphine Boël als fin-de-régimeverschijnsel?, 25 sept 2014). Toen al had Albert op zijn Mitterrands kunnen zeggen ‘Et alors?’, maar daar is hij gewoon te dom voor, en zijn echtgenote Paola te rancuneus.

Dat brengt ons op de echte clou in deze koningsklucht: de onbeschrijflijke haat die Alberts echtgenote koestert jegens de liefdesvrucht van Albert en Sybille, en die ongetwijfeld de reden is waarom Albert niet mag zeggen wat iedereen al lang weet. De hooghartige Paola Ruffo di Calabria, die nooit één woord Nederlands over haar lippen kreeg, weet namelijk zelfs niet wat het woord liefde betekent en wil haar stiefdochter gewoon de wereld uit. Een complotpiste die Mario Danneels uit de doeken deed in zijn berucht geworden Paola-biografie uit 1999. Dat sneeuwwitjescomplex kreeg in Doorbraak zijn beslag via een tweede beschouwing (‘Delphine Boël, soapfiguur of splijtzwam?’, 26 okt 2016).

Beide titels eindigen op een vraagteken, maar het derde stukje, ‘De ontbloting van de troon’ (8 nov 2018) had ik met een uitroepteken kunnen inleiden: ja, Delphine Boël heeft, via een gerechtelijke beslissing die Albert II dwingt een DNA-staal af te leveren, de koning en meteen het koningshuis schaakmat gezet. Het échec straalt dodelijk af op de huidige koning Filip, wiens autistische houterigheid verklaard wordt door een afwezige scheefpoepende vader, maar die tevens dezelfde vreselijke kerstboodschappen afleest met dezelfde wollige taal waarin vooral belangrijk is wat niét gezegd wordt.

Het ontsnapte DNA

Reporters

‘Predictably vulgar’

Los van deze familiale tics is de publieke sympathie voor Delphine groot, veel groter dan voor de dynastie. Een kantelmoment. Want zeg nu zelf, wat is een koning waard die hardnekkig doet alsof zijn kind niet bestaat? Het volkssentiment van de boekskens, traditioneel voorbehouden aan het vorstenpaar, verlegt zich naar de miskende bastaardprinses die, ik herhaal het, van geen republikeinse recuperatie wil weten, maar gewoon als vrouw en dochter de natuur laat primeren op het officiële protocol. Ze wil ook geen deel van de erfenis noch een titel, beweert ze toch, wat haar activisme nog meer allure geeft.

En dan zijn er die schilderijtjes. Ik gebruik het verkleinwoord, omdat deze pareltjes van huisvlijt ook bewust als miniaturen staan tegenover de pompeuze staatsieportretten en de ijdele grootspraak van de artistieke baronnen, baronessen en commandeurs die wél de gratie genieten van de Coburgs. De taal is zoals gezegd sarcastisch en concreet, niks mistigheid of flou artistique. Belgisch tricolore wordt gecombineerd met verwijzingen naar geslachtsorganen, waardoor Albert dus letterlijk in zijn blootje wordt gezet, naar het Vlaamse spreekwoord ‘de keizer heeft geen kleren aan’. Vergeet al het gladde Fabre-gedoe: zo graag hofleverancier Janneman koketteerde met Paola om zijn kevers te verkopen en aan het plafond te plakken, zozeer dwingt Delphine heel de Lakense kliek om naar onder te kijken, of ergens in de richting van de onderbuik. Einde van de hypocrisie, einde van de kersttoespraken, einde van Paola’s plannen om alles nog glad te strijken en in vrede op de Middellandse Zee te slemperen op onze kosten.

Het ontsnapte DNA van Albert II is het ultieme kunstwerk van Delphine Boël. Het zit in haar, het hangt overal, het kleeft aan al wat de bejaarde vorst aanraakt, het gebruikte zilverbestek, elke snotzakdoek. Geef toe: Shakespeare kon het zo niet bedenken. Terwijl het politieke circus verder loopt en de koning zijn raadplegingen houdt, kruipt het vorstelijke DNA verder, uit het Paleis, richting de roddelkranten en de toog. Het kruipt waar het niet gaan kan, en fluistert: ‘vive la république’, of minstens ‘f*ck la monarchie’.

U kan hier stemmen voor de Doorbraak persoon van het het jaar.

In 2019 trekt Johan Sanctorum met een nieuwe lezing door Vlaanderen, dit keer over de media. Info en boeking: klik hier.

vaderschapsontkenning

Delphine Boël, de houtworm in het Lakense meubilair