Wat iedereen verwachtte is ook gebeurd: gewelddadige rellen in Brussel en Antwerpen, na de WK-match België-Marokko zondagnamiddag. Onze vreugde over het verlies van de Rode Duivels hebben we hier bescheiden gevierd met een streekbiertje en wat chips, maar in Brussel-stad ging het er anders aan toe, en kregen we weer de beelden van gevechten in regel van ‘feestende jongeren’ met de ordediensten en een hoop ingeslagen ruiten. De commentaren in de media en de politiek zijn ook klassiek: van ‘bedroevend’ (minister Annelies Verlinden) over ‘een kleine minderheid van krapuul die het voetbalfeest bederft’ (alle media, ook VTM en VRT waarvan de journalisten slaag kregen), tot ‘misschien lokte de politie de rellen wel een beetje uit met hun opzichtig vertoon en waterkanon’ (woke-kranten als De Standaard).

Deze mix van verontwaardiging en relativering laat de Brusselse Anspachlaan daags nadien zien alsof supporters wat te enthousiast te keer gingen en er wat verkeerslichten sneuvelden. Terwijl men toch de elementaire moed moet hebben om een paar zaken te benoemen, dat zou helpen in de remedie ten gronde: 1) dit gaat niet over voetbal, dat is maar de aanleiding, 2) dit is de periodieke manifestatie van een gewelddadige (Marokkaanse) subcultuur die men beter ernstig zou nemen in plaats van ze te relativeren. En 3) het probleem negeren maakt het alleen maar erger.

Crypto-activisme

Twitter

Minister Verlinden tweette dat ‘enkelingen’ rel schopten.

Allochtoon vandalisme is niet nieuw in Brussel, de handelaars hebben ermee leren leven. In gemeenten als Anderlecht en Molenbeek domineert een gistende subcultuur die zelfs aanleiding geeft tot no-go-zones, waarvan de overheid het bestaan ontkent. Het zijn enclaves van crypto-activisme, gevoed door een cocktail van Marokkaans nationalisme, vermengd met moslimressentiment tegen de ‘westerse samenleving’, het daaraan verbonden haatdiscours van een tweede en derde generatie die er niks van bakt op school en ook aan deze maatschappij niet wil deelnemen, en gewoon het plezier om in groep keet te schoppen. Daarboven op behoort criminele bendevorming tot het normaal en is de drugshandel de dominerende economische activiteit (de uit Nederland overgewaaide Mocro Maffia).

Al deze aspecten zijn met elkaar verbonden, ze vormen één cluster. Meer nog: de subcultuur overleeft en gedijt omdat ons systeem haar zelf voedt. Onder meer door het handhaven van de dubbele nationaliteit, de door de overheid zelf aangemoedigde band met het land van origine, en het zien van een Marokkaanse gemeenschap als een ‘verrijking’ in de multiculturele samenleving. Dat maakt dat dit soort rellen ook nooit echt socio-politiek geanalyseerd worden, maar integendeel toegedekt worden met allerlei excuusdoctrines, zoals kansarmoede, het jeugdig testosteron, het feit dat wij hen niet aanvaarden en hen als ‘witte’ racisten zouden uitsluiten, en zo verder.

Districtsburgemeester van Borgerhout Marij Preneel (Groen) betreurt de incidenten en vindt dat het inschakelen van straathoekwerkers de oplossing is. Dat is een ronduit lachwekkende ontkenning van het probleem, en moedigt dat soort vandalisme nog aan, door de jongeren zelf beleefd als een soort bevrijdingsoorlog tegen de westerse cultuur. Er is dus iets breeds aan de gang. De ‘Marokkaanse gemeenschap’ is een maatschappelijk eiland met eigen codes, regels, en een door het geloof ondersteunde polarisatielogica. Ze sluimert permanent, ze domineert de straat, het voetbal brengt het fenomeen alleen op TV. Er zijn nog andere allochtone eilanden zoals de ‘Turkse gemeenschap’, die evenzeer een vorm van anti-Westers activisme belijden, zij het minder opzichtig. Een samenleving die deze toxische subculturen gedoogt, ondergraaft zichzelf.

Existentiële onzekerheid

Twitter

De aldaar wonende VRT-journalist Riadh Bhari ziet vooral een probleem in de aanwezigheid van de politie, en wil naar de winkel.

Nog duidelijker gesteld: dit soort ‘gemeenschappen’ zijn echte sociale gifbelten. Ze blijven roken, en ontvlammen af en toe in gelegenheden als deze, waarna iedereen schrikt. Mensen moeten voor de keuze gesteld worden of ze al dan niet tot onze samenleving willen behoren. Ongeacht ras, overtuiging of geaardheid. Zo ja, dan is opgaan in ons waardenstelsel en onze taal en cultuur een must. Via onderwijs, een consequente taalpolitiek, en een écht integratieparcours, waardoor ‘gemeenschappen’ van dit soort, die eigenlijk explosieve clusters van haat zijn, definitief oplossen. Zo neen, dan is remigratie de enige oplossing. Al deze mensen hebben de Marokkaanse nationaliteit, dus dat kan geen probleem zijn. Iedereen mag supporteren voor de voetbalploeg die hij/zij verkiest, maar als er bij een tornooi dit soort etnische revoltes opduiken, mogen de alarmbellen afgaan.

Dat dit aanleunt bij een VB-standpunt, maakt me niets uit, evenmin de mogelijke verwijten van ‘racisme’. Zo lang men deze socio-culturele analyse niet wil maken – die uiteraard tot politieke conclusies moet leiden -, zal het Marokkaanse probleem blijven voortetteren als een non-issue. In een bredere context wortelt de laksheid, waarmee de overheid het probleem ontkent, in de overlevingsdrang van België en dit regime, en reken daar ook het Vlaamse politiek establishment maar bij. De politici van links en het centrum hebben de allochtone stemmen nodig, en de grote diversiteitsdoctrine, door de monarchie sterk gepromoot, moet dit land een schijn van eenheid-in-verscheidenheid geven. Dus moeten we dit soort uitwassen er maar bij nemen.

De allochtone ‘gemeenschappen’ in de grootsteden voelen die existentiële onzekerheid van het systeem en de politiek perfect aan, daarom daagt men de ordediensten ook uit en kan Vincent Houssin van de politievakbond VSOA alleen maar mopperen dat de verontwaardigde tweets van de verantwoordelijke minister een alibi vormen om niets te doen. Houssin raakt daar, binnen zijn beperkte vrijheid van spreken, een cruciaal punt aan: politici moeten wat minder tweeten en wat meer handelen. Het gaat niet over ‘enkele jongeren’ en ook niet over wat supportersgeweld, maar over een sociologisch fenomeen en een politieke realiteit. Namelijk deze van een etnische oorlog met Brussel als epicentrum en de islam als brandversneller. Gelukkig dat De Bruyne en co eerstdaags de aftocht blazen. Is dat probleem toch al van de baan.

Opgelet: nu donderdag 1 december om 20h stelt Johan Sanctorum zijn boek voor ‘Kakistocratie – Pleidooi voor méér antipolitiek’. Niet te missen!

Met signeersessie en drink. En voorafgegaan door een comedy-act van Krasse Kris.

Plaats: C.C. De Kam, Beekstraat 172 – 1970 Wezembeek-Oppem

Makkelijk te bereiken via de Brusselse Ring – Reserveren niet noodzakelijk, u bent welkom.

VB-standpunt

Ja, er is een ‘Marokkaans probleem’