We starten met breaking news: ‘Conner Rousseau gooit zijn nieuw boek op de socialistische mesthoop’. Zijn manifest voor matekes, vol populistische oppositie-ideetjes, haalt amper de Vivanti-nota. Hoe moet je uitleggen aan de bevolking dat 90% van jouw ideeën niet regeringsrijp zijn en dat je de zes andere partijvoorzitters van Vivanti niet kon overtuigen van uw visie? Geen enkele politicus maakt graag reclame voor zijn onbekwaamheid. Daarom doe ik het. Hij moet nu het roer omgooien en zijn populistische ruften ontsteken als beleidssteekvlammen, die de andere partijen niet verbranden en het vuur zijn van electoraal gewin.

Verkiezingsdiarree

Vertrouwen was alom tegenwoordig deze week. Maar niet het vertrouwen van de kiezer. De kiezer gaf géén vertrouwen aan deze Waals-blauwe nageboorte van de Zweedse blunderregering, wel integendeel: ze werd electoraal gedecimeerd.

Peiling na peiling herbevestigen de kiezers van Open Vld en CD&V dit wantrouwen. Hun electorale achterban stuurt een batterij van signalen die duidelijker zijn dan de atoombom die Crembo deze week dropte. Maar de koppige partijvoorzitters trekken liever een links-groene pamper aan om een verkiezingsdiarree te voorkomen, dan de schreeuw van de Vlaming te respecteren.

De partijvoorzitters regeren dit land

De partijvoorzitters regeren dit land. Zij vertegenwoordigen nochtans de kiezer niet, maar enkel de leden van hun partij. Ledenaantallen die trouwens steeds verder krimpen. Partijvoorzitters moeten de partijen leiden, niet het beleid van het land sturen. Dat is weggelegd voor de verkozenen des volks. Fractieleiders in de Kamer moeten naar de koning en nadien informeren en formeren, want enkel zij hebben een mandaat van de kiezer. Neem nu de Open Vld. Op 26 mei 2019 gaven 579 334 Vlamingen hun stem aan de smurfen.

Op 22 mei 2020 konden 54 162 stemgerechtigde Open Vld-leden binnen hun coronabubbel, kuierend in hun luie zetel, hun nieuwe partijvoorzitter kiezen. Ondanks de megatoegankelijkheid van de online kiesstrijd stemden amper 16 129 leden of 30% van de blauwbessen voor een nieuwe Umpa Lumpa. 9 784 donkerblauwe leden stemden voor het rechtse en anti-groene programma van Egbert Lachaert, 4 768 stemden voor het linkse eco-liberaal programma van Bart Tommelein. Lachaert werd voorzitter gesteund door 61% van de leden die amper 1,67% van de Open Vld-kiezers vertegenwoordigen.

En toch is hij het die beslist dat de verkozen liberale volksvertegenwoordigers zichzelf deze week belachelijk maakten, door slaafs een vertrouwensstemming uit te stellen. En toch is hij het die in naam van de liberale kiezer beslist welk beleid ons land straks krijgt. Maar Lachaert bedriegt zijn kiezers, want uiteindelijk krijgen de kiezers van Tommelein wat ze vroegen. Een Vivanti-beleid van eco-communisme, regelneverij en belastingdictatuur. Liberalen zijn geboren bedriegers. Ook Verhofstadt verleidde de kiezers met rechtse burgermanifesten om vervolgens samen met Di Rupo te grasduinen in Das Kapital. In de partij van de burger is burgerbedrog artikel 1 van de beginselverklaring. Dit artikel luidt: ‘Gij zult rechts roepen en links regeren’.

Coronaonderhandelingen

Christophe Deborsu zei het onlangs nog in De Afspraak. Op 27 mei 2019, een dag na de verkiezingen, liet Magnette weten dat hij een paarsgroene regering wou. En wat krijgen de Walen? Juist, paarsgroen. Als ik even Gary Lineker mag parafraseren: ‘Belgische politiek is een simpel spel, de Vlamingen stemmen massaal rechts, maar op het einde winnen de linkse Walen’. In Vlaanderen werkt stemmen alleen bij een gitaar, de politiek blijft valsspelen.

Er is maar één iets positiefs aan de Vivanti-onderhandelingen en dat zijn de coronatests van afgelopen woensdag. Helaas zijn 30% van die PCR-tests vals positief. Dit betekent dat van de 7 partijvoorzitters er potentieel nog twee zijn die naast gezever ook nog coronavirussen uitspuwen. Niet per se een slechte zaak. Lachaert is door corona ministeriabel geworden. Enkele van de gevolgen van een coronabesmetting zijn dat men na genezing vreemd gaat praten, concentratiestoornissen krijgt en aan geheugenverlies lijdt. Zowat een perfecte smeltkroes van Sophie Wilmès, Maggie De Block en Jan Jambon.

Wilmès’s way or the highway

Inmiddels zijn we toe aan de verdeling van de portefeuilles. Op het moment van het schrijven van dit artikel (zaterdagmorgen) is het al duidelijk dat het Rad van Fortuin van Maggie De Block, Philippe De Backer en Pieter de Crem op bankroet eindigde. De schrobbering van De Crem in De Standaard was daarom niet uit angst voor een eco-rood Vivanti-beleid, maar ingegeven door zijn ministeriële defenestratie.

Omdat Bouchez de enige onderhandelaar is zonder kiespamper, zal zijn eis voor het premierschap van Wilmès standhouden. Het wordt Wilmès’s way or the highway. In Wilmès III wordt het voor CD&V met zekerheid Koen Geens en Sammy Mahdi. Mahdi betekent: door god gezonden eschatologische verlosser. Als dat maar goed komt.

Voor de Open Vld wordt Goedele Liekens minister van Whatsapp- orgieën, ongepaste sms’en en ander ongewenste seksuele vrijheden. Vincent Van Quickenborne wordt dan weer genoemd als minister van verdovende middelen en egoïstisch Machiavellisme.

Kristof Calvo wordt hoogstwaarschijnlijk minister van Mobiliteit, tenminste als hij slaagt voor zijn rijexamen. De laatste naam die gevallen is, is die van Meryame Kitir om als minister van Pensioenen te waken over de uitkeringen van de Limburgse mijnwerkers. Alleen in België worden politieke grappen minister.

verkiezingsdiarree

Het Waals-groene Rad van Fortuin