Niet alleen lazen de pennenvriendjes deze week alle artikels, ze keken ook nog eens van seconde 1 tot het bittere einde naar de verkiezingsshows. Puur op karakter. Lees hun bevindingen en gedenk hun heldendaden.

Beste Erwinnaar,

De bekende cultuurfilosoof Lisa Del Bo zei ooit: ‘Liefde is een kaartspel’. Dat geldt ook voor de politiek waar om de zoveel jaar de kaarten eens goed geschud worden. Dat merkte ik zondagvoormiddag toen ik nietsvermoedend de smart-tv aanzette om naar mijn favoriete programma ‘Lentebeelden’ te kijken. (Om niet met spoilers over dat programma geconfronteerd te worden, lees ik nooit een tv-gids.)

Groot was mijn verrassing toen ik in plaats van frisgroene landschappen en olijke meesjes geconfronteerd werd met beelden van joggende premiers, terrassende ministers en verveelde bijzitters in vage stemlokalen. Verhip, zei ik tegen mezelf, want ik praat tegen mezelf altijd in stripverhaal-tekstbalonnentaal. Verhip! Als dat geen verkiezingsshow is! En jawel, dat was het.

Iedereen weet dat verkiezingsshows pas boeiend worden tegen de late namiddag, wanneer er uitslagen binnenlopen. Iedereen, behalve de genieën van VRT en VTM die al voor dag en dauw aan een live marathonuitzending begonnen. En spannend dat dat was!

Ik vat de adembenemende hoogtepunten even voor u samen. Alexander De Croo was gaan joggen. Vincent Van Quickenborne ging stemmen met 12 jaar oude schoenen. Bart De Wever droeg een T-shirt met grappige tekst. Bart De Wever ging naar de bakker en kocht daar pistolets. Raoul Hedebouw dronk een pintje. Vincent Van Peteghem ging met vrienden paëlla eten. De vrouw van Jos D’haese deed er minder lang over om te stemmen dan Jos. Jan Jambon zat op een terras.

Meer moesten we eigenlijk niet weten. Ok, later op de dag volgden er nog enkele details. Dat De Croo afgeserveerd werd. Dat N-VA nipt groter bleef dan VB. Dat Conner goed schuldbewust kon kijken en tegelijk blij zijn. Dat Antwerpen een communistisch bolwerk is. En dat Groen had standgehouden volgens Groen. Jeremie – pornosnor – Vaneeckhout had ook nog kunnen zeggen dat Duitsland de tweede wereldoorlog gewonnen had en Joost Klein het Eurovisiesongfestival, het zou niet eens opgevallen zijn in het parallelle tijdruimtecontinuüm van de groene verkiezingstoespraak. Die mensen leven niet gewoon in een bubbel, die leven in een bubbel onder een koepel van gewapend beton.

Allengs begon ik mij af te vragen wat toch het signaal van de kiezer zou kunnen geweest zijn. Ook Herman De Croo snapte niet waarom het buitengewoon schitterende regeringswerk van zijn zoon niet vertaald werd in een verpletterende stemmenwinst.

Misschien omdat Vivaldi bijna vijf jaar aan een stuk consequent beslissingen nam die regelrecht tégen de wil van de kiezer in gingen? Omdat die kiezer wél hecht aan details als betaalbare energie, energiezekerheid, ordehandhaving en iets wat op een minimum aan asielbeleid lijkt? Ik denk ook maar hardop.

Verder geef ik onszelf, pennenvriendjes, een pluim omdat wij vorige vrijdag al medeleven betoonden met Alexander De Croo, lang voor iederéén met hem meeleefde. Na-apers! Daar voeg ik vandaag nog graag mijn medeleven met de niet herkozen Jean-Jacques De Gucht aan toe. Waar moet die arme drommel nu van leven?

Coole Stef,

Onze ‘Zjie Zjie’ zoals ze JJ De Gucht in het Aalsterse noemen kan nog altijd ijs gaan venten. IJs wordt namelijk hét product van het jaar. Je hebt het natuurlijk al vernomen, er komt een ‘raketregering’ aan. Dat is geen allegorie op het feit dat de boven ons gestelden zo van de wereld zijn dat ze beide aardpolen tegelijk kunnen zien. Neen, die is genoemd naar het populaire raketijsje dat over de kleuren van de aankomende coalitie beschikt: geel, oranje en rood, staande voor Vlamen, tsjeven en sossen. Ze hadden het voor mijn part de calippo-regering kunnen noemen. Of het vintage expo-ijsjes-blok! Maar dan belanden we in de ijswafelijzerpolitiek en die kunnen we missen als Vincent Van Quickenborne.

Het is een wetmatigheid dat wanneer iets vaak vernoemd wordt, de consumptie ervan toeneemt. Een opportuniteit van jewelste voor een opportunistische opportunist en wie is er opportunistischer dan een De Gucht? De ijskar is al besteld!

Voorheen werden regeringen nog genoemd naar hun kopmannen zoals de regeringen Martens of Dehaene. Later werd het een kleurboek met paars en paars-groen. Nog later werd het combinatie van kleur en zuivel met rooms-rood. Maar dat was blijkbaar allemaal nog té duidelijk dus schakelde men over naar misleidende benamingen met een hermetische onstaansgeschiedenis. In de Zweedse regering bijvoorbeeld zat geen enkele Zweed. In de Jamaicaanse coalitie werden geen vreemde tabakssoorten gerookt en in Vivaldi zat weinig muziek.

Deze keer weten we precies vanwaar de benaming komt. Namelijk van een of andere creatieveling op de sociale media die met zijn trouvaille de verkiezingsshow van de VRT bereikte. Ik kan me voorstellen, Stef, dat die nog voor jaren kan stoefen aan menig toog en horeca-etablissement. Tot de mensen dat beu zijn natuurlijk. ‘Ja Kevin we weten het al, gij hebt raket uitgevonden, en als ge er over begint zijt ge zat, ga naar huis’.

Beste Denderleeuw van Vlaanderen,

Dinsdag merkte Gazet Van Antwerpen op dat N-VA en VB op verkiezingszondag elk een andere strofe van De Vlaamse Leeuw hadden gezongen. N-VA zong de eerste strofe, en het VB had gekozen voor de militantere tweede strofe. Iets met steden die verslonden zullen worden en tronen die niet blijven staan… Zal wel toeval zijn, zeker?

Weinige mensen weten dat De Vlaamse Leeuw ook nog een zesde strofe heeft. Die gaat als volgt:

Lang zullen zij palaav’ren

Houden malkander klein

Tot op een dag zij braav’re

Regéééringspartners zijn

Zo zullen zij hem temmen

De fiere Vlaamse leeuw

En in Belgische klauwen

Snikt hij zijn laatste schreeuw

Ik moet u laten, Erwin, want ik geloof dat ik ginds een blauwvoet zie in het zwerk.

Wederkerige vriend Stef,

Ik wil u vragen even op een stoel te gaan zitten, u daarbij stevig aan de rugleuning vast te gespen en u alsnog ter preventie te omringen met een tapijt van kussens en andere valbrekende objecten voor het geval je toch nog mocht omflikkeren. Van het schrikken zou dat zijn.

Komt ie: Conner Rousseau is kandidaat voorzitter van Vooruit!

Die had je niet zien komen, he! De nederigste aller ‘polletiekers’ heeft besloten eindelijk uit de schemer der vergetelheid te komen en te doen wat men in politieke kringen ‘zijn verantwoordelijkheid nemen’ noemt, maar in de praktijk gewoon de vetste job binnenrijven is. Zou daar eigenlijk iemand echt over verwonderd zijn? Het is sinds de Medvedev-Poetin-deal dat we zo’n flagrant geval van stoeltje-warm-houden gezien hebben. Heeft er ooit iemand aan getwijfeld?   ‘Connah’ was nog niet eens ‘king’ of hij ging al dwars liggen, daarmee bewijzend dat hij over meer oestrogeen beschikt dan Melissa D.

Of Rousseau in een federale regering stapt? Neen! Of hij dan voor de oppositie kiest? Dat nu ook weer niet.  Het doet me denken aan het Little Britain typetje Vicky Pollard die gestalte geeft aan de ultieme besluiteloosheid door op elke vraag ‘yeah but, no but, yeah but, no but…’ te stamelen.

Rousseau wil natuurlijk gewoon zijn prijs opdrijven om wat rode accenten in een rechtse coalitie te krijgen. Daarna zal hij zogezegd met toegeknepen neus en lange tanden toetreden. Of het breekpunt van de gratis schoolmaaltijden – of zoals Melissa zegt ‘hratis skoolmaalteeeeeeden’ – stand houdt weten we nog niet maar dat Conner voor niets minder dan een ‘free lunch’ gaat, daar kan je pap op zeggen!

Tot volgende week lekkere steak!

verkiezingsshows

De pennenvriendjes geven een signaal aan de kiezer