Vorige zaterdag verscheen in Doorbraak een bijdrage van Ignace Vandewalle, getiteld ‘1-mei-terrassenguerrilla van Jean-Marie Dedecker’. Het stukje verscheen inderdaad op de Dag van de Arbeid, wat me deed veronderstellen dat de titel ironisch bedoeld was, quod non. De heer Vandewalle breekt er een lans voor het onverwijld openstellen van de horecaterrassen, — op zich een nobel streven —, met de gebruikelijke sneren naar de ‘egocentrische narcist’ Van Ranst, maar wringt vervolgens de geloofwaardigheid van zijn vertoog helemaal de nek om door Jean-Marie Dedecker, de man die hem nota bene betaalt als parlementair medewerker, als dé nieuwe Tijl Uilenspiegel, Robin Hood, Che Guevara en Ambiorix in één persoon voor te stellen.

Nogmaals: ik twijfelde een paar keer of het nu echt satirisch bedoeld was, die kwalificatie van Jean-Marie als ondergronds verzetsstrijder, en dan die euforische afsluiter ‘Vanaf vandaag tot het einde der tijden wordt in Middelkerke 1 mei gevierd met de herdenking van de terrassenguerrilla van Jean-Marie Dedecker’. Tot het einde der tijden! Alle verzetsstrijders ter wereld, opgejaagde aanhangers van de ei-zo-na vergiftigde en nu in de goelag vertoevende Aleksej Navalny, Chinese auteurs onder huisarrest, rebellen die in de kerkers van Assad creperen, Catalaanse politici voor jaren in verzekerde bewaring… buigt allen nederig het hoofd voor de man die zijn gemeentepersoneel wat tafels en stoelen op de Middelkerkse dijk liet zetten.

Van dieprood naar donkerblauw

Toegegeven, het is een stunt van jewelste, en niet eens illegaal: afhaalservice bij alle cafés en restaurants, en op een paar meter afstand gemeentelijk meubilair plaatsen, zogezegd om wat te verpozen. Een week later, op 8 mei, mag de horeca in open lucht sowieso terug open, zonder achterpoortjes, maar door 1 mei uit te roepen tot dag van de terrassenrevolutie kreeg Jean-Marie alvast nog eens alle binnenlandse tv-zenders over de vloer plus wat dagjestoeristen die van het Rijk van de Vrijheid kwamen proeven. We weten allemaal dat de sossen het de horeca niet gunden, die 1 mei, wat het bevrijdingsfeest aan de Noordzee nog een extra allure gaf.

Judo mag een saaie sport zijn en Middelkerke een nog saaiere gemeente, JMDD is geen saaie politicus. Ik lees zijn Knack-columns graag, die bol staan van overdrijvingen en hyperpopulistisch gedram. Echter, om een aantal redenen is het misplaatst om Dedecker de eretitel van rebel, laat staan verzetsstrijder toe te kennen, zelfs niet bij wijze van hyperbool. Een rebel staat per definitie aan de andere kant van het systeem en het establishment. Een rebel wordt geviseerd door dat systeem, eventueel zelfs gecriminaliseerd. En een guerrilla is bij mijn weten een ondergrondse strijd tegen een regime. Bij Jean-Marie ligt dat wat ingewikkelder.

De man die volgens zijn begeesterde werknemer Ignace Vandewalle eerst een fan was van Che Guevara en Fidel Castro, tot hij de verwerpelijke excessen van het communisme leerde kennen en zich tot het meest donkerblauwe liberalisme bekeerde, is vooral een politieke overlever die via een reeks bokkensprongen, half-mislukte deals en een éénmanspartij terug bij de N-VA terecht kwam, de partij die hem al eens het mes in de rug had gestoken door het dictaat van de tsjeven te slikken. Zand erover, in 2019 lukte hem de dubbelslag van burgemeester van Middelkerke en federaal Kamerlid, als onafhankelijke op een N-VA-lijst.

Politique politicienne

Daarmee is de ‘dappersten der Belgen’, ‘de geest van Ambiorix’ (sic) helemaal thuisgekomen, middenin het politieke establishment waartegen hij met één been ook voortdurend stampt, wat telkens applaus oplevert bij fans die de dubbele agenda niet snappen.

De rebel wil namelijk ook boter bij de vis. Met een burgemeesterswedde én deze van Kamerlid zit Jean-Marie toch tamelijk diep in het systeem waartegen hij zo tekeergaat. Al maanden kondigt hij aan de ‘nutteloze stiel’ (sic) van parlementslid over te laten aan Joren Vermeersch, ex-parlementair medewerker uit de LDD-tijd en nu N-VA-ideoloog, maar het komt er niet van: de nutteloze praatbarak levert hem 5700 euro netto op, plus een eveneens met belastinggeld betaalde medewerker zoals Ignace Vandewalle, plus een riant pensioen. ‘Ik blijf nog wat in Brussel om te lobbyen voor Middelkerkse projecten’ verklaart Jean-Marie. Een frappanter voorbeeld van politique politicienne kan men zich moeilijk voorstellen.

Het is dat soort dubbelzinnigheden die van Jean-Marie Dedecker een kleurrijk politicus maken, met een ego van Knokke tot De Panne, voor mijn part een vermakelijke brulboei, maar dan een die heel goed weet waar zijn persoonlijk belang ligt. Ignace Vandewalle anderzijds is een verdienstelijk onderzoeksjournalist, zie De Illegale Ghelamco Arena, maar zou moeten snappen dat heiligverklaringen, ter attentie van de nieuwe Ambiorix uit wiens hand men eet, lachwekkend aandoen.

Daarmee kunnen we de Middelkerkse terrassenrevolutie van 1 mei afsluiten als een flauwe grap. Vandewalle, doe waar je goed in bent en schrijf een boek. Dedecker maak er eens een gedacht van: parlementairen moeten doen waarvoor ze betaald worden, namelijk hun kiezers vertegenwoordigen en de uitvoerende macht ter verantwoording roepen. Zo niet, dringend dat petje inleveren.

Laat me zeker weten wanneer dat nieuwe casino opengaat, beste Jean-Marie, nu al dé trefplaats van de fiscale guerrilla, het levende bewijs dat alleen domme mensen belastingen betalen. De opvolging van Che Guevara is verzekerd. Tot het einde der tijden.

verzetsstrijder

Jean-Marie Dedecker, de Ambiorix van de Noordzee