Links begrijpt zeer weinig van zijn grote boeman, rechts. De beoordeling van de zeer tijdelijke bezetting van het Capitool in Washington op 6 januari, ‘staatsgreep’ en al, geeft weer eens een scheefgetrokken beeld van wat er echt gebeurd is. Wij steken liever ons licht op bij de intelligente rechterzijde in de VS, eerstehands.

Robert Spencer, beheerder van de islamkritische webstek Jihadwatch, heeft in 2020 een boek over een heel ander onderwerp geschreven: Rating America’s Presidents, een vergelijkende inschatting van alle VS-staatshoofden. Hij beoordeelt Donald Trump op basis van zijn beleidsresultaten als één van de beste. De nasleep van het Capitool-incident vergelijkt hij met de manier waarop de nazi’s van de Rijksdagbrand gebruik maakten om de oppositie te vernietigen: ‘Niemand kan enige uitspraak van president Trump aanwijzen waarin hij zijn supporters oproept om het Capitool te bestormen, laat staan een coup te plegen tegen de VS-regering, maar dat doet er niet meer toe.’ (‘The Left is enjoying its Reichtstag fire moment’, PJ Media, 9 jan.) Het bestel en de media hebben immers anders beslist.

Feitenbasis

Een feitenbasis onder de antiracistische beroering over George Floyd, met tientallen doden, ontbrak (er was geen enkele aanwijzing voor een racistische beweegreden). Idem voor de tornado van verontwaardiging over Trumps verantwoordelijkheid voor de bestorming. Hij had opgeroepen tot een betoging, wat gewoon toegelaten is, en heeft nadien de bezetting en het geweld veroordeeld.

Hem valt formeel geen verantwoordelijkheid aan te wrijven: ‘Nu de Democraten in het Congres besloten hebben dat wat president Trump op de “Save America”-betoging zei tot een rel aanspoorde, is het een goed idee te zien wat hij eigenlijk gezegd heeft. Vraag jezelf dan af welke woorden jou ertoe gebracht zouden hebben in het Capitool in te breken en dingen te vernielen?’ (Victoria Taft: ‘Which of these words spoken by Trump would cause you to riot?’, PJ Media, 11–1)

Dat pleit hem juridisch wel vrij, maar in andere opzichten geldt hij wel als politiek schuldig. Dat is ten eerste zo voor zijn eigen fans. Die simpele geesten die niet boven het niveau van personencultus uitstegen, maar wel onmiskenbaar loyaal waren, heeft hij ‘onder de bus gegooid’ door zich meteen na de gebeurtenissen koudweg van hen te distantiëren. Ook zonder de dramatische afloop was de betoging voor de deelnemers trouwens teleurstellend. Ze was niet opgevat als deel van een grotere beweging, waarin kraampjes hen opwachtten en e-mailadressen verzameld werden om verdere agitatie te organiseren. Het ging alleen over Trump.

Ideologisch meer afgetekende types bij het online medium VDare.com wijden een artikelenreeks aan The Stupid Party, de Republikeinen die zich steeds weer in de voet schieten (de Democraten zijn dan The Evil Party). Het gaat minder tegen het ruggengraatloze partijbestuur, dat de slippen van de Democraten draagt in de aanval op Trump, in dan wel tegen Trump en zijn aanhangers zelf.

Doelloos

David Cole stelt de vraag aan al wie de inval in het Capitool steunde: ‘Wat had er moeten gebeuren? Wat had het eindspel moeten zijn? Vier betogers stierven, één (een veterane) door de stadspolitie. Agenten werden geslagen, één van hen stierf. Oké, dat was het slechte resultaat. Maar wat was het gewenste? “Niets zal ons tegenhouden”, schreef de veterane uren voor ze doodgeschoten werd bij haar poging om door een gebroken venster het Capitool in te klimmen. “Ons tegenhouden” van wat? Wat was het doel van de hele stunt?’ (‘Well, That Went Great’, Takimag, 12-1)

Soms valt zelfs bij een mislukking eer te behalen. Niet echter bij zulk doelloos doch dodelijk kinderspel. En dat lag niet aan een snel-verzonnen Antifa-infiltratie. Noch werd het goedgepraat doordat Antifa-BLM-betogingen ‘het óók doen’ (bv. 60+ agenten gewond bij de belegering van het Witte Huis eind mei). Toch niet bij een beweging die zich als het antwoord op de linkse anarcho-tirannie presenteert. Cole noemt het ‘een explosie van dwaasheid die voor een generatie aan de rechterzijde zal blijven plakken’.

Om een oorlog te winnen heb je een leger nodig. Dat betekent niet wapens meebrengen, wel discipline, gemeenschappelijke doelgerichtheid. De Romeinen prezen de individuele moed van de Gallische krijgers, maar versloegen hen wel dankzij hun eigen falanx-organisatie. Dat is bij de extremen het verschil tussen links en rechts, met figuren die door hun alleengang de rechtse zaak veel schade toebrengen. Hier had je er die de politie aanvielen of vicepresident Mike Pence bedreigden. Niet op bevel, maar uit eigen temperament. Zij zoeken niet de overwinning, wel hun emoties uit te leven.

Ann Coulter

In de uren vóór de raid schreef Ann Coulter haar eindoordeel over dit presidentschap: ‘The election is over. Here’s the truth about Trump.’ (Takimag, 6-1) Dat was net na de nipte Republikeinse nederlaag in de senaatsverkiezingen in Georgia. ‘Wanneer we werkelijk alle hens aan dek nodig hadden in Georgia, was Trump een sloopkogel. Hij kwam er iedereen beledigen en weigerde over iets anders te praten dan zichzelf.’

Hij heeft deze verkiezing doen kantelen ten voordele van de Democraten. Na het presidentschap ging nu ook de senaatsmeerderheid voor de Republikeinen verloren, met enorme gevolgen in de cultuurstrijd. ‘Wellicht zijn de Amerikanen doodsbang voor de Democraten, maar ze zijn ook Trump kotsbeu.’

Ja, zegt Coulter, ‘de Democraten fraudeerden. (…) Misschien had iemand daartegen moeten ingrijpen voor de verkiezing. (…) Het gebruikelijke probleem met Trump is dat hij veel praatjes heeft, maar geen daden. Hij praatte over de massieve fraude die uit het stemmen per post zou voortkomen (…), maar deed niets. Hij praatte over “wet & orde” toen steden platgebrand werden, maar deed niets. Hij praatte over de muur’, enzovoort.

Nochtans had Trump de wind in de zeilen: populaire thema’s die anderen niet aandurfden, toegewijde volgelingen, in zijn eerste twee jaar een meerderheid in het Huis en de Senaat. ‘Trump had een massief populaire president kunnen zijn, met gemak herkozen, als hij maar zijn kiesbeloften trouw gebleven was. (…) Trump heeft iedereen verkocht die ooit trouw aan hem was.’ Zij maakt de vergelijking met Ronald Reagans overweldigende herverkiezing in 1984: ‘Maar Reagan hield zijn beloften.’

Heel soms heeft Trump zich eens voor de cultuurstrijd ingezet (brandmerken van Antifa, benoemingen in het Hooggerechtshof), maar als het erop aankomt, denkt hij niet aan het trumpisme, alleen aan Trump. Er is in de Republikeinse Partij een levensgrote vacature voor volksleider.

veteranen

Rechts over Trump

‘Voor ’t Gezin van onzen Vriend Oud-Strijder Fiel’