‘Alle dagen dompelt de regering ons wat dieper in het finantieel moeras; alle dagen stijgen onze schulden en zakt onze wisselkoers. Omdat de regeering ’t niet aandurft beslag te leggen op het geld daar waar ’t voorhanden is: bij woekeraars, en oorlogswinners, bij banken en bij financiers; en wil klaarheid zoeken in den donkeren, wil lasten leggen op de kleine menschen, op de prijs van het noodwendigste waarvan we moeten eten en leven.’

In mei 1920 hekelde het Verbond der Vlaamsche Oud-Strijders aan de hand van het bovenstaande citaat een volksvreemde Belgische regering. Die slaagde er niet in om de bevolking te behoeden voor persoonlijke en economische catastrofes. Vandaag klinkt een soortgelijke kritiek op de huidige regering steeds sterker vanuit verschillende hoeken.

In de tweede helft van maart kwam de volmachtenregering Wilmès II tot stand. Die wordt gedomineerd door een kleine minderheid van belgicistische politici. Ze zette zo de democratische meerderheid in Vlaanderen alvast tot juni 2020 buiten spel. Aanvankelijk kraaiden een aantal politieke persoonlijkheden victorie. Dat kon echter toen al in geen geval de politieke chaos verhullen die zich na deze crisis zal manifesteren. ‘Je voelt dat zodra de urgentie van deze crisis zal afnemen, de politieke en ideologische discussies opnieuw en onmiddellijk de kop zullen opsteken’, aldus premier Wilmès aan De Standaard.

Onvoltooid ontvoogdingsproces

Onder de huidige omstandigheden valt moeilijk vol te houden dat het Vlaamse ontvoogdingsproces voltooid is. Er is nu een weinig democratische en transparante volmachtenregering ontstaan. Dat wijst de overtuigde Vlamingen nogmaals op de nood aan een eigen staat. Een die ze zelf kunnen beheren en die in de eerste plaats de wil en de belangen van het volk behartigt.

Opteren voor het voortbestaan van de Belgische staat zonder te raken aan haar inefficiënte structuur betekent echter net het tegendeel. Namelijk de aanvaarding van het bewind van een franskiljons-georiënteerde clan. Die koestert heimwee naar de tijd van de Franstalige dominantie over de Vlamingen. Aan de door deze individuen nagestreefde culturele overheersing is onlosmakelijk politieke en economische heerschappij verbonden. De politieke gebeurtenissen van de laatste weken en maanden laat er geen twijfel meer over bestaan. De Vlaamse beweging dient grenzen te stellen aan de wisselvalligheid van het Belgische bestel.

De Vlaamse oud-strijders leerden ons hierover een eeuw geleden al: ‘Laten we anderen nu een brok en dan een stuk van hun eerste princiepen prijsgeven: Wij staan op eigen voeten; Gaan langs eigen wegen; Streven naar een eigen-omschreven doel. Wij leven van ons innerlijke kracht: ons bewustzijn en ons willen, en niet van uiterlijk geweld van woorden, waar de winden weg mee waaien.’

Woelige politieke zomer

De grootste Vlaams-nationalistische partij gaf alvast aan in juni opnieuw aan tafel te willen gaan zitten om een ordentelijke federale regering samen te stellen. De Vlaamse christendemocraten en sociaaldemocraten kondigden van hun kant aan de volmachten na juni niet meer te zullen steunen. En die zijn het enige wat het bestaan van de huidige, onsamenhangende regering legitimeert.

Het belooft een woelige politieke zomer te worden, waarin de bal mogelijk weer in het Vlaamse kamp komt te liggen. ‘Wij zijn bereid het compromis te maken, maar wel vanuit onze logica en vanuit het programma dat wij belangrijk vinden. Anders hoeft het niet’, aldus N-VA-voorzitter De Wever. Indien de politieke actoren geen overeenkomst kunnen bekomen, komt het ideaal van de verdere Vlaamse natievorming weer dichterbij.

Vlaamse natievorming

VOS Vlaamse Vredesvereniging ijvert in haar missie conform de eenduidige visie van haast de helft van de Vlamingen onomwonden voor een staat waar het beleid en de wet- en regelgeving overeenkomen met de wil van het volk. Op dat gebied functioneert de Belgische staat nog steeds met een democratisch deficit. Ze leeft voort op allerhande halfslachtige hervormingen die het krakkemikkige schip varende moesten houden. Belgische besluiten blijven in de kern steeds een overeenkomst tussen twee democratieën met vaak verschillende visies en standpunten. De besluitvorming in een eigen Vlaamse welvaartsstaat is daardoor — onder normale omstandigheden — per definitie democratischer.

De andere optie is de zijde te kiezen van een centralistisch ingestelde maatschappelijke bovenlaag. Die zal echter zonder werkelijke tegenstand blijven proberen haar maatschappijmodel en beleid op te leggen aan de Vlamingen. Ze keert zich daarmee tegen het recht van elk volk om zichzelf te ontplooien en naar eigen wens te leven en bestuurd te worden.

Onbevreesd volksnationalisme

Daarom is weerwerk noodzakelijk tegen een van bovenaf opgedrongen natievorming. Die blijkt alleen te kunnen overleven in tijden van nationale crises. Het doel hiervan is te pogen om het goedgelovige segment van onze bevolking kritiek- en gevaarloos te maken. Zo kunnen de heersers van het ogenblik op nationaal niveau hun macht bestendigen. Hiertegenover kan Vlaanderen een onbevreesd volksnationalisme stellen, dat ijvert voor een aan het volk aangepaste staat met één communicatietaal: het Nederlands.

Wanneer deze crisisperiode ten einde komt, zal de zoektocht naar een relevante politieke structuur opnieuw aan dringendheid winnen. Die structuur is voor VOS een eigen staat, die we zelf in handen hebben. Op die manier zetten we het werk van de oude ‘Vossen’ verder. Die wilden honderd jaar terug al een einde maken aan ‘schreeuwende onrechtvaardigheid’. Ze pleitten daartoe voor gelijkheid voor de Vlamingen in rechte en in feite: ‘… te meer daar […] de Vlaamsche zoowel als de Waalsche soldaten hun plicht hebben gedaan in het vijandelijk vuur.’

Vlaamse natievorming

Vlaamse natievorming: streven naar een eigen-omschreven doel