Voor de laatste vier à vijf maanden van deze Vivaldi-regering besliste ‘the godfather’ Georges-Louis Bouchez dat een allochtone pers-amazone nog een kwartaal op het reisbureau van Buitenlandse Zaken mag plaatsnemen. Met Hadja Lahbib erbij zijn nu al zeven op de twintig of 35 procent van de federale regeringsleden niet verkozen. Een democratie onwaardig. Waarom nog verkiezingen organiseren?

Democratische devaluatie

Als je tegenwoordig minister wil worden, ben je best geen politicus die zich jaren aan een stuk uitslooft om stemmen te verzamelen voor je partij. Spendeer je best geen duizenden euro’s aan verkiezingscampagnes. Jarenlang elke onnozel eetfestijn waar twee mannen en een paardenkop zonder enige basiskennis tegen je zeuren over de politiek. Niet doen! Nachten struinen door politieke dossiers om politieke kennis op te bouwen? Vergeet het. Allemaal niet nodig.

Enkele jaren lullen voor de camera’s van de RTBF is in Wallonië genoeg als toelatingsexamen voor minister. Er is nog hoop voor Ivan De Vadder en Kathleen Cools. Niet voor de hardwerkende partijpolitici. Deze worden uitgespuwd. De minachting voor de ongeveer 500 parlementairen en een leger aan burgemeesters en schepenen kan niet groter zijn.

De verrijzenis van Geens

In de aanloop naar de verkiezingen van eind dit jaar schijnt Koen Geens te beseffen dat een verkiesbare plaats bij de CD&V zich in het beste geval zal beperken tot de lijsttrekker. Omdat in Vlaams-Brabant voorzitter Sammy Mahdi de lijst zal trekken, gooit Geens nu zijn schijnheilige kap over de haag. Het sacraal wijwatergezeik van weleer maakt plaats voor een discours van gekruide parlez vrai, die doet denken aan Jean Marie Dedecker.

Tijdens een debat van Pro Flandria zei Geens over de beleidsimmobiliteit van Vivaldi: ‘Het democratische speelveld lijkt verkleind tot de middencirkel, en daar probeert iedereen hopeloos de bal in zijn richting te trappen. Elke poging om samen het doel te bereiken lijkt op voorhand tot mislukken gedoemd.’ Zalig. Zelfs voor iemand die geen bal snapt van het macho of macha balletjesgetrap, is dit overduidelijk. Over Wallonië zei hij: ‘Franstalig België is een enclave in Europa. Een socialistische linkse enclave, waar men absoluut niet mee is met de moderne tijd.’ Halleluja. De waarheid komt uit een tjevenmond ontsnapt uit de sacristie waar kringspiermusketiers met dichtgeknepen billen een diarree van links gejengel ophouden.

De orde van de Vlaminghaters

Dat Alexander De Croo de slechtste premier ooit is, dat wisten we al. Dat hij Vlaanderen haat, konden we vermoeden. Op de nationale feestdag weigerde hij ons volkslied, de Vlaamse Leeuw, te zingen. Met een vilein en vuig lachje op de lippen en een tronie vol van ressentiment stampte hij gans Vlaanderen in de kweekzone – je weet wel tussen de twee dikke tenen. Fils à papa Alexander groeide op in de Brakelse Bourgeoisie van elitaire pedante parvenu’s en royale kontkruipers. Het gezin De Croo haat Vlamingen, arbeiders en ander niet universitair geschoolde plebs.

Herman De Croo zei ooit dat alle Vlaams-nationalisten mensen met een mentale handicap zijn. Dat zou meteen betekenen dat 48% van de Vlaamse kiezers aanspraak maakt op een gehandicaptenkaart. De invalideparkeerplaatsen zouden +/- 50% van het totale aantal parkeerplaatsen moeten uitmaken. Mama De Croo — Françoise voor de excentrieke Belgicistische utopisten – zei dan weer dat er aan de balie tegenwoordig zonen van boeren en slagers, als advocaat toegelaten worden. Scandaleux, hoor ik Françoise luidop denken. Stel je voor. Vrij onderwijs voor iedereen, en niet enkel voor de Brakelse adel. Als men van dergelijk gedrag en uitspraken in Brakel niet braakt, dan stapt men beter uit de middeleeuwen.

Op, op, alles is op

Het lijflied van Alexander De Croo en de Vivaldi-regering is de grote hit van Samson en Gert: ‘op, op alles is op’. Is er dan geen geld meer in ’t laatje: op, op, alles is op. Is er nog begrotingsruimte: op, op, alles is op. Is er nog geduld: op, op, alles is op. Is er dan geen samenwerking meer: op, op, alles is op. Is er dan geen respect meer: op, op, alles is op. Is er dan geen goesting meer: op, op, alles is op.

De arbeidsdeal, is een maat voor niets. Het overleg kernenergie, de fiscale hervorming en de overwinstbelasting zijn voor het najaar. De staatshervorming is een klucht. En tot slot zal de huidige mini-pensioenhervorming, als die er komt, een microscopisch effect hebben op de betaalbaarheid van de pensioenen. De zeven dwergen zijn ten einde geregeerd, zelfs de consensus van perceptionele oplichting van de kiezer lukt niet meer. De PS heeft zijn trofee en verkiezingsbelofte van 1500 euro minimum pensioen al binnen en ‘rien ne va plus’. Dat de liberalen geen trofee binnenhaalden komt hen net goed uit. MR is tenslotte hun dichtste concurrent. Er is maar één oplossing en dat zijn verkiezingen. De kiezer beseft dan best dat stemmen voor kleintjes die later kunnen samenklitten tot een onwerkbaar geheel geen enkel zin meer heeft.

Dit was niet op de afbraak:

Tinne Van der Straeten slaat een gaffel met haar overwinstbelasting en wordt meteen getorpedeerd door Vincent Van Peteghem.
Quickie stickie wordt aan de leugendetector gelegd. Het toestel ziet geen verschil tussen al zijn leugens.
Pascal Smet is dé uber Uber-lobbyist en voerde hartstochtelijk achterkamergesprekjes met de topman van het bedrijf.
In Molenbeek heffen de luddieten in het schepencollege een belasting op scanners aan de kassa omdat de machines jobs afnemen. Stap aub de 21^ste eeuw binnen.
Dries Van Langenhove mag eindelijk naar de rechter om zich op basis van de wetgeving te verdedigen voor het vertellen van schuine moppen.
Conner Rousseau, Frank Vandenbroucke en Meryame Kitir hebben het verkloot in de Vivaldi-regering. Intussen kloten ze alle andere Vivaldi-partijen door hen de verkloting van de politiek in de balzak te schuiven. Laag-bij-de-grond politiek spelletje.

Vlaminghater

Het failliet van Vlaminghater Alexander De Croo