Alexander De Croo had zelfzuchtig kunnen kiezen om in België te blijven en zijn premierschap met sprekend gemak te verlengen. Maar dat deed hij niet. Hij koos er integendeel voor om de internationale gemeenschap te hulp te schieten. Joe Biden himself vroeg Alexanders onmisbare hulp om de Palestijnen rond de tafel te krijgen voor vredesgesprekken in Israël.

‘Ik hoop dat de kiezer het mij niet kwalijk neemt dat ik de campagne even verliet om mij in te zetten voor mijn nevenproject, wereldvrede. Sommigen willen landen splitsen, ik wil ze samenbrengen. Ik blijf evenwel verkiesbaar.’ Een reconstructie van die memorabele dag.

De Croo meldde zich om exact negen uur aan in het Witte Huis. Als eerste Belgische premier in 18 jaar werd hij een onderhoud waardig gevonden. De Amerikaanse pers kwam in grote getale opdagen. ‘Prime minister, how can we bring peace to Ukraine? Please tell us’, wilde The New York Times weten. CNN wou het dan weer hebben over het lot van de Oeigoeren in China. The Post smeekte om zijn oplossing voor de klimaatopwarming. Alexander glimlachte de vragen vriendelijk weg met de opmerking dat hij president Joe niet wou laten wachten maar voegde er nog gauw aan toe: ‘Geen zorgen lieve mensen, die dingen lossen zichzelf op. Het beste moet nog komen!’ Terwijl hij ‘the oval office’ binnenwandelde vochten de media om de exclusiviteit van de quote. Hij werd meteen omarmd door Joe.

– Emmanuel, welkom! Welkom! Alstublieft, pak een stoel. Koffie? Hoe was de reis?

– Excuus, president Biden. Het is Alexander. Alexander De Croo. U had mijn hulp gevraagd om de Palestijnen en Israëli’s met elkaar te verzoenen?

– Serieus? Vergeef me, ik word al een dagje ouder nietwaar. Maar zeg me eens, is dat nu echt waar dat jullie slakken eten? Want ik ga u eerlijk zeggen, Emmanuel: ik vind dat dus degoutant.

– Nee nee. Alexander. From Belgium. De Croo. Young Global Leader? Prime minister?

– Oh ja, jij bent degene die de macht greep als leider van de kleinste partij. Luister De Croo, wij maken ons hier ernstig zorgen over de democratie in uw land. Ik hoor dat u nog altijd kandidaat-premier bent ondanks een schamele 8 procent in de peilingen. Klopt dat, lieve vriend?

– Jawel, maar u moet weten dat België een heel complex land is met gewesten en gemeenschappen en partijen die…

– Moet ik allemaal niet weten, Alex. In een fatsoenlijke democratie doe je zo’n dingen niet. Ik stel voor dat u al uw gewesten en gemeenschappen rond de tafel krijgt, mekaar eens diep in de ogen kijkt en het land hervormt tot een propere democratie naar westers model. Het laatste wat we nodig hebben is dat zo’n klein rotlandje de boel verder verziekt. Wees eens een brave bondgenoot.

– Ik weet het, president Joe, maar ze willen niet rond de tafel gaan zitten. Ze hebben allemaal breekpunten, rode lijnen en cordons op links en rechts. Ze hebben allemaal hun eigen regeringen waarmee ze mekaar blokkeren. Weet u, sommigen noemen mij zelfs dweil. Een dweil!

– Dat is niet schoon van hen, Alexander. Maar jij moet stoppen met de Trump uit te hangen. Als je verkiezingen verliest, moet je plaats maken. Bon, meer had ik u niet te vertellen. Oh ja, dat van die slakken eten, moet ook stoppen. Prettige dag verder.

– Maar president Biden, we moeten het toch hebben over de internationale problemen. Wij hebben net al onze F-16’s naar Oekraïne gestuurd. Die zullen daar al zijn tegen 2029 of 2030. Eentje al dit jaar. Op ons kunnen ze rekenen hoor. En moeten we het niet hebben over Israël en de Palestijnen? U had mijn hulp toch nodig? Ons Caroline heeft vast een nummer van Hamas en zo. Wij geloven heel erg in een tweestaten-oplossing. Volwaardige democratieën die naast elkaar leven. Stop het bloedvergieten. Dat soort dingen.

– Alexander, krijg je eigen mensen eens rond de tafel. Loser! Misschien moet je maar eens in België denken aan een tweestaten-oplossing. Dat van de Palestijnen en Israëli’s, is al lang opgelost.

– Wow, hoe heeft u dat klaargespeeld, president Joe?

– Ik heb ze een mail gestuurd. En nu gauw naar huis. Ik heb andere dingen te doen.

– Mag ik in België zeggen dat ik u geholpen heb?

– Zonder u hadden we het nooit klaargespeeld, Alexander. Ik laat de persdienst iets in die zin opmaken en dat krijg je samen met een sleutelhanger en een petje mee naar huis. En vergeet niet wat ik gezegd heb!

– Jawel! Geen slakken meer eten! Tot ziens, president Joe.

‘We hebben de internationale problematiek besproken en de president heeft me bevestigd dat hij onze strijd voor een tweestaten-oplossing zal ondersteunen’, zou De Croo later aan De Standaard vertellen, ‘Joe is fan. Hij heeft “great ally” tegen mij gezegd.’

vredesgesprekken

Alexander goes to Washington