Onlangs kwam eindelijk de zaak voor van Jeff Hoeyberghs, die in december 2019 aan de UGent een ondertussen legendarische ‘lezing’ had gegeven over hoe vrouwen volgens hem in mekaar zitten. In fysiek opzicht weet een plastisch chirurg, die niets anders doet dan borsten verkleinen of neuzen rechtzetten, dat allicht perfect. Jeff had echter ook een zeer uitgesproken mening over het feit dat de dames wel mannelijke bescherming willen maar ‘hun benen niet meer willen opendoen’, en meer van dat soort pittige uitspraken, allemaal op uitnodiging van de studentenvereniging KVHV.

Resultaat: 1.489 klachten wegen seksisme bij het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen (IVGM) en 152 bij Unia wegens discriminatie. Vermoedelijk voor het overgrote deel van mensen die niet eens de lezing hebben bijgewoond maar afgingen op de filmpjes die erover circuleerden. Het Openbaar Ministerie vraagt zes maanden cel met uitstel en een geldboete van 8.000 euro.

Stef Durnez | Doorbraak.be

Humor en socialisme

Ik heb de kwestie in mijn twee jongste boeken, ‘Politiek incorrect’ en ‘Malpertus – over humor en satire in woketijden’, te berde gebracht, want dit overstijgt de anekdote van een flamboyante brulboei. De zaak is een typisch voorbeeld van de manier waarop morele verontwaardiging, politiek correcte betutteling en censuurdrift vanuit linkse hoek een amalgaam vormen dat in de media breed wordt uitgesmeerd. Vooral politica’s van socialistische signatuur, zoals Katia Segers en Hannelore Goeman, zien in Hoeyberghs een dankbare pispaal. Opvallend is het totaal gebrek aan gevoel voor humor en relativeringszin. Kon nu echt niemand dit met een kwinkslag pareren? Neen dus.

Want laten we ernstig zijn: de anderhalf uur durende tirade van de plastische chirurg, met standplaats in Andorra, is onweerstaanbaar komisch, geen normaal mens kan dit consumeren zonder in een lach te schieten. De compleet geïmproviseerde ‘lezing’ van Hoeyberghs was een ludieke provocatie, met een saus van sarcasme en met de hem eigen furieuze toonzetting. Net het bombaste serieux waarmee Jeff deze vettige plateau voor een studentenpubliek opdiende, maakte de performance geslaagd. Geen enkele stand-up comedian zou dit vandaag nog aandurven, dat is op zich veelzeggend.

Dat politici én perslui én magistraten zich hierop verkijken, getuigt van een verregaande collectieve tunnelvisie. Het is nochtans simpel: meningen moeten vrij zijn, in de meest radicale vorm. Grappig of niet, dat maken we zelf wel uit. Indien uitspraken al ‘Je kan een vrouw niet als gelijke behandelen zonder haar slaaf te worden’ verboden moeten worden, dan mag ook het verzameld werk van de filosoof Friedrich Nietzsche op de brandstapel. Ook de ‘witte oude man’ Urbanus had daar onlangs een mening over. Het woord ‘opiniedelict’ op zich is een perverse term, want opinies kunnen in een vrije samenleving niet crimineel zijn, woord en tegenwoord vormen de basis van het vrije debat. En jawel, satire vormt daar de smaakmaker van.

De kanarie in de koolmijn

Helaas vormen ‘seksisme’ en ‘racisme’ in onze façadedemocratie de stoplappen voor een nieuw, uitdijend censuursysteem. Haattaal wordt een containerbegrip waarmee het systeem aan de slag kan om de meest diverse meningen te fnuiken. Het vervolgingsmechanisme wordt bij voorkeur uitgetest op onbeschermde eenzaten die zich in de gevarenzone begeven. Net daarom zijn steun en sympathiebetuiging belangrijk, zonder dat we er ons inhoudelijk of qua stijl in hoeven te vinden: dit gaat niet over vrouwen en open benen, dit gaat over het grondrecht om te zingen zoals men gebekt is.

De uitspraken van Hoeyberghs bevinden zich in de politiek incorrecte zone van de vrije meningsuiting, en vormen net daardoor de spreekwoordelijke kanarie in de koolmijn. Of we ze nu al dan niet smakeloos vinden, ranzig of van de pot gerukt, … doet er eigenlijk niet toe. Dat brave meningen toegelaten zijn, van het genre dat aan bod komt in VRT-praatprogramma’s zoals De Afspraak, daar hebben we niets aan. De lakmoesproef ligt in ‘lezingen’ en teksten die commotie veroorzaken.

Met het IVGM en Unia beseft men niet op welk hellend vlak we terecht komen: dit kan naar Russische toestanden leiden waar het regime de mainstreamopinies reguleert en dissidenten monddood maakt. Zo wordt de wereld op zijn kop gezet: het systeem discrimineert en beschuldigt lieden, die hun recht op vrije meningsuiting uitoefenen, van… discriminatie. De term ‘Orwelliaans’ mag nog eens worden bovengehaald.

Penisnijd

De overheid moet hier gas terugnemen, de betutteling is echt doorgeschoten. De ‘vrouwenhaat’ van Jeff mag verontwaardiging oproepen, van mij mogen de dames hem komen uitjouwen en met rotte tomaten bekogelen, maar juridisch vervolgen, no way. Over haattaal gesproken: lees er bepaalde die-hard feministen op na, Beatrijs Smulders bijvoorbeeld, die hun penisnijd de vrije loop laten en mannen zien als testosteronbommen die maar beter chemisch gecastreerd kunnen worden. Dat vind ik ook niet netjes, ik zou het ook als opruiende, beledigende taal ten aanzien van mijn sekse kunnen zien, maar niet dus: tot nader order klasseer ik ook dit onder de kolderieke zelfparodieën.

Er zouden dus wat méér Hoeyberghs-en het opinielandschap onveilig moeten maken, in plaats van neuzelende komieken à la Kamal Kharmach die overal laat weten dat grapjes over moslims voor hem taboe zijn. De echte, structurele misogynie is ideologisch en religieus, en is vandaag vooral in de islam te vinden waar de klagende linkse politica’s vreemd genoeg geen probleem mee hebben.

Het is misschien niet toevallig dat de temperamentvolle chirurg zich ook al fervent tegen gesubsidieerde godsdiensten heeft gekeerd, en tegen de sluipende intolerantie die als godsdienstvrijheid wordt verpakt. ‘Weg met deze kanker’, fulmineert Jeff in P-magazine, en eindigt met de bedenking: ‘Misschien kunnen we maar beter Moeder Natuur opnieuw tot Godin verheffen. Uiteindelijk is Zij het die, moe getergd door de dwalingen van de homo sapiens, rake klappen uitdeelt.’

Niet direct een uiting van vrouwenhaat, deze ode aan Moeder Natuur, al kan ook dat een ironische knipoog zijn, met Jeff weet je nooit. Uitspraak op 4 januari.

Het boek van Johan Sanctorum ‘Terug naar Malpertus – Over humor en satire in woketijden’ is bestelbaar in de Doorbraakwinkel. Wie het persoonlijk gesigneerd wil, kan het rechtstreeks bestellen bij de auteur. Het ideale Kerstgeschenk!

vrouwonvriendeijk

Jeff Hoeyberghs, UNIA en de (on)vrijheid van mening