Er zijn zo van die nieuwsberichten waarvan, los van de dagelijkse portie Oekraïne en Gaza en tussendoor nog een natuurramp, mijn schamele haren ten berge rijzen. Dingen die niet mogen gebeuren, die levens verwoesten en bij wijze van spreken achter de hoek gebeuren. En vooral: die te maken hebben met scheef gegroeide toestanden, het wegkijken van problemen, politieke lafheid en onkunde.

‘Passed away peacefully’: in Singapore blijven ze beleefd. (js)

Het gaat om gruwelverhalen die bijna anekdotisch in de media opduiken, om dan weer snel in de plooien van het ‘grote’ nieuws te verdwijnen. Ik denk bijvoorbeeld aan die Singaporese student die in de nacht van 5 november in het centrum van Brussel werd doodgestoken omdat hij twee ‘jongeren’ die zijn pad kruisten geen sigaret wou geven. Hij studeerde aan de KUL/Campus Brussel om zijn bachelor informaticatechnologie af te ronden. Zijn naam: Aravind Pillay, 25 jaar oud. Op het verkeerde moment op de verkeerde plaats, heet dat.

Zijn stoffelijk overschot is ondertussen terug gevlogen naar het thuisland, dat nota bene internationaal aan de top staat qua onderwijs, en waar je wél veilig op straat kan wandelen. Cynischer kan het lot niet worden

Maar stel je concreet voor: je krijgt op een avond een telefoontje van de ambassade dat je zoon in Brussel vermoord is. – Hoe, wat vermoord? Door wie? Waarom? – Omwille van een sigaret, mijnheer. – Een sigaret?? – Ja, in Brussel gebeuren zo’n dingen, mijnheer.

Zijn stoffelijk overschot is ondertussen terug gevlogen naar het thuisland, dat nota bene internationaal aan de top staat qua onderwijs, en waar je wél veilig op straat kan wandelen. Cynischer kan het lot niet worden. Singapore, het land dat zijn zaakjes wél op orde heeft, en waar een sigaret op straat weggooien een fikse boete oplevert. De vader, een beleefde mens, bedankt de Belgische instanties voor de vlotte afhandeling, lees ik nog.

Vier vingers kwijt

Een heel ander verhaal, maar toch ook weer niet, speelde zich een dag eerder af, ook in Brussel, amper een kilometer ver van de vorige plaats delict. Jongen wordt op school gekoeioneerd, twee pestkoppen gooien een vuurwerkbom in het appartement waar hij woont. Toevallig is zijn 13-jarige zus daar, die de bom naar buiten wil gooien, maar net dan ontploft het ding. Ze is vier vingers kwijt. Ze heet Amina en is van Marokkaanse komaf. Wat sommigen onder u misschien zal doen denken ‘O, laat die Marokkanen onder elkaar maar doen’. Not. Het pamperen van allochtonen moet stoppen, evenals het bevorderen van normvervaging om toch maar niet het etiket van racisme of ethnic profiling te krijgen.

De verloedering is tot het normaal gaan behoren, iets waar zelfs de media in meegaan: het heet ‘grootstedelijke problematiek’ en het zou nu eenmaal behoren tot de groeipijnen van de multiculturele samenleving

We kennen de Brusselse kwaal. Decennia van PS-bestuur hebben de stad laten verloederen tot het actuele hell hole, een urbane jungle met no go-zones en drugbendes die de reële macht hebben overgenomen en onderling hun oorlogen uitvechten. Voor de socialisten én de ecolo’s is deze populatie het electorale kernpubliek. Dus verandert er niets. De verloedering is tot het normaal gaan behoren, iets waar zelfs de media in meegaan: het heet ‘grootstedelijke problematiek’ en het zou nu eenmaal behoren tot de groeipijnen van de multiculturele samenleving. Wat bovenstaande incidenten bijna banaal maakt.

Vuilnisbelt

De hamvraag van de Vlaamse beweging ‘Wat met Brussel?’ lost zichzelf bijna op. Niemand wil op deze vuilnisbelt gaan zitten, met zijn onontwarbare bestuurlijke kluwen, de wirwar van politiezones, het financieel moeras, de onleefbaarheid, de dagelijkse schietpartijen en territoriumoorlogen van drugsbendes, de demografische evolutie naar een soort reusachtig Maghreb-getto. Waarom er nog in investeren? Als Brussel zelf niet levensvatbaar is als stad, hoofdstad, als biotoop, en ook die aspiratie niet meer heeft, dan heeft het geen zin om het nog te claimen op historische gronden. Dan moeten we Brussel gewoon loslaten. Frans Crols introduceerde die denkpiste al op de IJzerwake van 2009.

De twee bovenstaande incidenten zijn maar kleine bewegingen aan de oppervlakte, maar de kanker zit diep. Mogelijks moet Vlaanderen er vooral voor zorgen dat de kanker niet uitwoekert, en een vorm van cordon sanitaire rond de niet-hoofdstad installeren. Ik ken iemand in Ninove die zeker weet waarover dit gaat.

vuurwerkbom

Brussel, onze niet-hoofdstad