Geachte minister van Staat,

Ik ontdekte uw naam bij de medeondertekenaars van een tekst van B Plus, een waarschuwing aan de Vlaamse politieke klasse dat een separatistisch of confederalistisch project een volgende regeringsvorming zal verlammen, zonder een duidelijk alternatief project.

Enkele citaten: ‘Voortdurende communautaire ruzies leiden nergens toe. (…) Los van het feit dat dit Siamese land bijna niet te verdelen is, hebben de verschillen veel meer te maken met klassieke verschillen in visie op sociaal-economisch beleid dan met een onoverkomelijke culturele kloof. Over sommige fundamenten van onze federale welvaartsstaat bestaat ongetwijfeld veel meer consensus dan de doodgravers van België ons willen doen geloven. (…) Meer dan vijftig jaar na de eerste staatshervorming is de tijd van spelletjes spelen voorbij.’

Spelletjes

Die spelletjes, geachte Minister van Staat, waren nochtans bijzonder populair bij uw partij, jarenlang zo invloedrijk dat België werd beschreven als de CVP-staat. Ze zat achter elk stuk wetgeving dat bijdroeg tot de ondermijning van de eenheid van dit land, van de vaststelling van de taalgrens in 1962 tot de splitsing van het arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde in 2012, om nog maar te zwijgen van de ‘Walen buiten’ van CVP-er Jan Verroken in 1968 en de goedkeuring van culturele autonomie in het begin van de jaren 1970.

Het was een CVP-premier, Leo Tindemans, die het gemeenschapspact Egmont-Stuyvenberg in 1978 de grond in boorde, een pact dat nochtans de verdienste had de Volksunie en het FDF met elkaar te verzoenen. Toen de regering Martens-Gol op 17 december 1981 van start ging, werd ze geconfronteerd met het netelige probleem van Cockerill-Sambre. U was toen minister van Economische Zaken. Op 16 december 1982 kopte de krant Le Soir op de voorpagina: ‘CVP zegt nee tegen nationale solidariteit voor Cockerill-Sambre.’

Het was ook een CVP-premier, Jean-Luc Dehaene, die dankzij de krachtige computerapparatuur waarover hij beschikte (zijn beroemde Toshiba-jongens), de Franstalige gemeenschap in 1989 een loer draaide door een financieringswet op te stellen die op lange termijn de Franse Gemeenschap zou verstikken.

Confederalisme

De jaren 1980 (regeringen Martens-Gol) werden geteisterd door de kwestie Voeren, waarbij Luc Van den Brande, leider van de CVP-fractie in de Kamer, zich vooral verzette tegen de benoeming van José Happart als burgemeester. Het federalisme was amper verankerd in de Grondwet (1993) toen dezelfde Luc Van den Brande, nu Vlaams minister-president, het idee van Confederalisme lanceerde met de woorden: ‘Mijn collega’s in de Vlaamse Executieve, inclusief de socialisten, steunen mijn uitspraken over confederalisme.’

En het was nog altijd een christendemocratische premier, Yves Leterme, die N-VA een voet tussen de deur gaf door er een politiek kartel mee te vormen. Dat is dezelfde Yves Leterme die, toen hij op 21 juli door een Franstalige journalist werd uitgenodigd om de Brabançonne te zingen, enkel de eerste regels van de Marseillaise kon uitbrengen…

Om nog maar te zwijgen van wat hij op 17 augustus 2006 zei in de Franse krant Libération: ‘Franstaligen zijn blijkbaar intellectueel niet in staat om Nederlands te leren. (…) Ja, de verschillen stapelen zich op, de kloof wordt groter. Wat is er nog gemeenschappelijk? De koning, de voetbalploeg, bepaalde bieren… (…) België is geen toegevoegde waarde op zich. (…) België is geboren uit een toeval van de geschiedenis. (…) Ik wil duidelijk zijn: mijn partij zal niet deelnemen aan een nieuwe regering (…) als er geen nieuwe bevoegdheidsoverdrachten naar de gewesten komen. De nood aan een federale regering is ondergeschikt aan de belangen van Vlaanderen.’

Onafhankelijk

Was het niet Wouter Beke, toenmalig voorzitter van CD&V, die op 22 september 2007 aan de Quebecse krant Le Devoir zei: ‘We willen een echte confederatie waar iedereen kan doen wat hij wil (…) Als de Franstalige gemeenschap niet akkoord gaat om op te geven, zullen we geen andere keuze hebben dan onafhankelijk te worden.’

Voormalig CD&V-minister van Justitie Stefaan De Clercq zei: ‘De relatie tussen nationalisme en christendemocratie zit diep geworteld in het Vlaamse DNA.’ Voormalig CD&V-voorzitter Joachim Coens maakte duidelijk dat er geen sprake van kon zijn ‘de tandpasta terug in de tube te stoppen’, zeker niet op het vlak van gezondheidszorg. In 2016 maakte Hendrik Bogaert, lid van het Belgische parlement, hetzelfde punt: ‘Ik hoop dat we zullen opteren voor een groot pakket aan nieuw over te dragen bevoegdheden.’`

Dat alles, minister van Staat, staat ver af van de visie die u vandaag deelt met de leden van B Plus.

Zuil

De Standaard, vroeger de krant van de ‘christen-democratische’ zuil, had decennia lang de afkorting AVV/VVK (Alles voor Vlaanderen en Vlaanderen voor Christus) op de voorpagina. In 1973 publiceerde één van hun meest briljante columnisten, Manu Ruys, het boek Les Flamands – Un peuple en mouvement, une nation en devenir.

Vandaag is deze natie een feit en uw partij is ongetwijfeld degene die er het hardst aan gewerkt heeft. Het is dat fenomeen dat de grootste bedreiging vormt voor het voortbestaan van België. Een natie is immers van nature voorbestemd om een soevereine staat te worden. In maart 2012 liet Vlaams CD&V-minister-president Kris Peeters zich gelden als een echt staatshoofd door de economische missie onder leiding van prins Filip in Vietnam te verlaten voor een ontmoeting met San Suu Kyi in Myanmar. Kris Peeters, die in augustus 2009 ook verklaarde: ‘De Vlaamse regering is de enige legitieme regering voor Vlaanderen.’

Minister van Staat,

De kans is groot dat de impasse die B Plus vreest, zich daags na de verkiezingen op 9 juni 2024 zal voordoen.Volgens de peilingen zouden Vlaams Belang en N-VA dan samen de absolute meerderheid kunnen hebben in het Vlaams Parlement. Geconfronteerd met de onmogelijkheid om een nieuwe federale regering te vormen, zou een eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring geldig kunnen worden afgekondigd, en niets en niemand zou zich daartegen kunnen verzetten. We kunnen er zelfs om wedden, gezien alles wat net gezegd is, dat de CD&V de stemming zou steunen.

Als ‘de tijd van spelen voorbij is’, dan mag de tijd van hypocrisie dat ook zijn.

waarschuwing

Open brief aan Mark Eyskens