Het laatste woord is nog niet gezegd in de affaire-El Kaouakibi. Elke dag wordt er wel een nieuwe geldstroom ontdekt van belastinggeld dat welig stroomt via haar ‘sociale’ projecten naar haar intieme en minder intieme privéprojecten. De affaire triggert ook een hele reeks politieke vragen waarbij de vraag naar het nut en de transparantie van subsidies aan allerlei instanties, zowel bedrijven als ‘sociale’ projecten’, wellicht de belangrijkste is.

Een grenzeloze naïviteit

Wat ons hier echter bezig houdt, is de vraag waarom het in godsnaam zo ver is kunnen komen. Mevrouw El Kaouakibi moet toch geweten hebben dat haar frauduleus weggesluis van overheidsgelden ooit aan het licht moest komen. Anderen kijken immers mee. Dat is het geval voor de leden van haar Raad van Bestuur, waarvan sommigen een prijs voor publieke integriteit verdienen. Dat wordt nog meer zo wanneer je de politiek instapt en jezelf een ‘backbencher’-rolletje toemeet in de parlementaire debatten.

De schijnwerpers zijn dan op u gericht en wanneer het balletje aan het rollen gaat –hier in casu met de audit, door sommige bestuursleden aangevraagd – zien journalisten hier voer voor een smeuïg verhaal en zal de politieke concurrentie met plezier het mes nog dieper in de wonde steken. Wat nog onbegrijpelijker is, zijn de ongeloofwaardige filmpjes waarin El Kaouakibi smeekt in haar onschuld te geloven, terwijl bijna gelijktijdig de ene malversatie na de andere van de persen rolt. Het is aangrijpend bedoeld, maar het komt gewoonweg zielig over.

Eindeloos fêteren

Misschien kunnen specialisten in dieptepsychologie diepgravender verklaringen laten aanrukken, maar het meest plausibele is wel dat onze subsidievreetster in een positie is terechtgekomen waarin zij zichzelf ongenaakbaar is gaan achten. Sinds tien jaar wordt deze mevrouw van alle kanten gefêteerd met prijzen en subsidiegeld.

Zo is er het volgend lijstje: 2011: Antwerpenaar van het jaar; 2011: Vlaamse Cultuurprijs in de categorie amateurkunst; 2012: Belgium ‘s Outstanding Young Person; 2013: een van de dertig sterke vrouwen die de wereld veranderden volgens Knack; 2014: Antwerpen Cultuurstad Award; 2014: 8ste in de powerlijst meest invloedrijke allochtonen van België volgens Knack; 2014: Erebachelor Karel de Grote Hogeschool; 2015: Vrouw Van Het Jaar (Diwan Awards); 2018: Global Diversity Award. Bijna elk jaar gevierd worden met een andere prijs, wat doet dat met een mens?

De Ringelingeschatten van Sihame

Ook de geldstromen die naar haar ‘projecten’ toevloeiden slaan alle records. Van Vlaanderen kreeg zij 850 000 € toegestopt. Van ‘social justice warrior’ Alexander De Croo kreeg ze 450 000 € toegestopt en van sterke Jan van Binnenlandse Zaken 200 000 € voor haar project WeLoveBXL, waarmee IS-sympathisanten tot ‘woke’-sneeuwvlokjes zouden worden geconverteerd. Van de Stad Antwerpen kreeg haar vzw Let’s Go Urban 150 000 € per jaar terwijl één miljoen euro ging naar haar danspaleis op het Kiel.

Ook de private sector viel voor haar charmes. In hun ijver zo ‘woke’ mogelijk te zijn doneerden Luc Bertrand (Ackermans & Van Haaren), Françoise Chombar (Melexis), Thomas Leysen (KBC) en Paul Patein (Pronails) een half miljoen aan haar arbeidsbureau ‘Wannawork’ waarvan 89 000 € naar een van haar privé-vennootschappen verdween. Hopelijk mogen deze dame en heren dit gaan uitleggen aan hun aandeelhouders. Ten slotte ontving onze diva nog 53 000 € startgeld van de Open Vld en factureerde ze nog eens 50 000 € aan de partij voor haar campagne.

Dubbele slachtofferscore

Deze continue stroom aan prijzen en subsidiegelden heeft zij te danken aan haar positie als rolmodel. Door de ‘woke’-politieke, culturele en zakenwereld werd zij bestendig gehypet als een heldin die in onze seksistische en racistische wereld een dubbele barrière moet doorbreken, nl. als vrouw en als allochtoon. Volgens het intersectionalisme, een nieuwe wetenschap aan onze alfa-faculteiten, casht zij daardoor dubbel in de slachtofferscore. Bovendien werd zij in de markt gezet, niet als megafoon-voorloopster in woeste betogingen, maar als ‘sociaal onderneemster’.

Daardoor waren ook centrumrechtse politici en zakenlui bereid de geldbuidel te openen. In een column in De Morgen fileert Dyab Abou Jahjah deze ‘canard’ van het sociaal ondernemerschap tot op het bot. Echte ondernemers werken niet met belastinggeld maar met het geld van private personen die hun geld maar aan het ondernemingsproject zullen toevertrouwen als er een behoorlijk rendement te verwachten valt. Wie quasi exclusief met belastinggeld werkt, is geen ondernemer maar een soort ‘free lance’-ambtenaar die evenwel niet door het ambtenarenstatuut gebonden is.

Weg met het concept ‘rolmodel’

Het wordt hoog tijd dat het concept ‘rolmodel’ naar de rommelzolder verhuist. Het concept komt in feite neer op een belediging voor de gewone allochtonen ‘met de pet’. Het rolmodel wordt gezien als een lichtbak voor een bende pummels die anders niet zouden weten waar naartoe met hun leven. Gewone allochtonen hebben geen rolmodellen nodig. Zij weten, net zoals gewone autochtonen, goed waar zij naartoe willen met hun leven. Alleen stoten zij daarbij, meer dan autochtonen, op een aantal barrières die hun kansen hypothekeren.

Die barrières zijn zowel van externe aard (vooroordelen en discriminaties) als van interne aard (achterlijke religieuze ideeën en tradities). Die barrières geleidelijk afbouwen, is het te volgen dubbelspoor om het onderscheid tussen allochtone en autochtone Vlamingen naar de geschiedenisboeken te verwijzen.

En ten slotte, om het potsierlijke van het stoeien met rolmodellen te onderlijnen, verwijs ik de lezer naar het filmpje waarin een nog net niet voor de camera klaarkomende Bart Somers zijn ‘krulkonijn’ aanprijst. In deze droeve coronatijden is het niet alleen een goede billenkletser. Het bewijst ook hoe zielig het zwaaien met rolmodellen kan zijn.

Wannawork

Het rolmodel valt uit haar rol