De G7-top was niet uit het nieuws te slaan van 26 tot 28 juni. De strak geregisseerde bijeenkomst van wereldleiders lijkt heel belangrijk, maar was ze dat wel. Indien niet hoe werkt zo’n poppenkast dan en waarom staart iedereen ernaar als een koe naar een trein? Een portret van de hofhouding van het globalisme. De Disneyficatie van het multilaterale overleg.

Groep van Zeven

Wat is het belang van de Groep van Zeven of G7? In tegenstelling tot de NAVO, de OESO of de Europese Unie is de G7 geen intergouvernementele verdragsorganisatie (IGO). Het is niet meer dan een informeel forum van de zeven grootste democratische industriële staten. Dat zijn: Canada, Duitsland, Frankrijk, Italië, Japan, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten. De Europese Unie mag deelnemen aan de G7, maar telt niet mee omdat het geen soevereine staat is. In principe is de EU-lidstaat die het roterend voorzitterschap waarneemt ook welkom.

Het informele karakter leent zich natuurlijk goed om gratuite verklaringen af te leggen voor de verzamelde wereldpers. Eigenlijk is het dus vooral een heel grote photo opportunity. Wie graag verwezenlijkingen ziet buiten public relations voor ‘wereldleiders’ komt er bedrogen uit.

Duitsland

De Duitse bondskanselier Olaf Scholz wiens land op de top van 26 tot 28 juni voorzat (en ook de voorbereidende bijeenkomst van ministers van buitenlandse zaken in mei) wou zich via de G7 internationaal presenteren en liet geen middelen onbenut. Met Deutsche Gründlichkeit zette hij allerhande werkgroepen op en liet zijn diensten een druk driedaags programma in elkaar boksen.

De Duitse regering met de Groenen kreeg haar luik rond klimaatverandering. De Duitsers zorgden voor ‘task forces’ die tal van rapportjes schreven voor en over de G7. Zoals bijvoorbeeld het document ‘T7 Task Force International cooperation for the global common good Policy Brief The G7 And Multilateralism In Times Of Aggression: Maintaining And Strengthening Cooperative And Inclusive Approaches For The Global Common Good’. Een titel met een hoog gehalte Teutoonse ernst. Een puikje bevriende academici (meestal van groene of linkse signatuur) aangevuld met onderzoekers van overheidsinstituten.

Toch zijn die treurig korte ‘policy briefs’ de moeite waard. De conclusies staan uiteraard vast. De eindconclusie is altijd dat multilaterale organisaties zoals de Verenigde Naties (met naam genoemd) en de OESO (niet met naam genoemd) aan zet zijn. Dat laatste is logisch, want de G7 blijft een veredelde borrelclub zonder verdrag, noch instellingen. Op zich zijn de voorstellen in zo’n rapportje ook voorspelbaar en elke keer dezelfde. Voorstel één was het versterken van multilaterale samenwerking en het versterken van inclusieve wereldwijde instellingen. Voorstel twee was het verbeteren van plurilaterale – en multi-stakeholder formats.

Potsierlijke poging

De G7-top in Slot Elmau was vooral dus een gelegenheid om persberichten en strak georkestreerde foto’s van poolfotografen te delen. Scholz voorzag een speciale website van alle officiële nieuwtjes. Inclusief videootjes met alle leiders in witte hemden met losse boord. Een nogal potsierlijke poging om informeel over te komen met een dress code. De groepsfoto van de stropdaslozen zorgde op Twitter dan ook voor de nodige hilariteit. Ook negatieve aandacht is aandacht zeggen kinderpsychologen in zo’n geval.

In de marge van de Duitse pr-campagnes deed iedere aanwezig ook zijn best om op te vallen en zijn thuispubliek te bedienen. Charles Michel als voorzitter van de Europese Raad gaf zelfs een videoboodschap. De Britse premier Boris Johnson deed zelfs wat aan image building, al zorgde ook zijn 10 yards joggen van een grote SUV naar de hoteldeur voor veel humor op Twitter.

Persberichten

Persberichten met mooie intenties voor de wereld op overschot. Zijn minister van Buitenlandse Zaken deelde in mei ook een ‘preamble’ via de website. De Duitsers zetten zelfs een aantal speciale websites op zoals Think7 en Civil7. Op die laatste site stond afgelopen mei een communiqué en een transcriptie van de speech van bondskanselier Scholz.

De ‘Civil Society 7 (C7) Group’ is een van de officiële ‘Engagement Groups’ van de G7 en vertegenwoordigde de standpunten van de ‘de internationale civil society’. Samengevat de mening van NGO’s, lobbygroepen en dergelijke. Want vergis u niet de internationale drukkingsgroepen komen natuurlijk ook op de camera’s af. Uiteraard zijn het zoals altijd de usual suspects die ook op evenementen zoals het World Economic Forum en andere bijeenkomsten van de machtigen der aarde opduiken.

De ‘nicht-staatlichen Akteurinnen und Akteuren’ die allemaal mochten opdraven waren opgedeeld in groepen: Business7, Civil7, Labour7, Science7, Think7, Women7 en Youth7. Bedrijfsleven, lobbygroepen en NGO’s, vakbonden, wetenschappers, denktanks en studiediensten, vrouwenorganisaties en jongerenorganisaties. Alle doelgroepen netjes geselecteerd. Ideale kansen om persberichten te lanceren, curriculum vitae op te smukken en wat selfies te maken.

‘Experten’

Een lawine aan goede intenties en oproepen (call to action) volgden. De zogenaamde ‘experten’ riepen op 27 juni de wereldleiders op om een ‘new conception and measures of prosperity’ aan te nemen. Uiteraard via de website van Think7 en dus verspreid op kosten van de regering Scholz. Zonder twijfel na diepgaand overleg over de te brengen boodschappen en na een grondige redactie van die inhoud. Dat is de realiteit van de huidige symbiose tussen lobbygroepen, NGO’s en de globalistische elite. De drukkingsgroepen rond klimaat en ontwikkelingswerking zijn geen luis in de pels van de wereldleiders meer, maar hun hofhouding.

Allerhande oproepen in verband met klimaatverandering en zelfs drinkwater in Bolivië (een jarenlang stokpaardje van groenlinkse activisten) konden dus niet uitblijven. Eigenlijk verzekerden Joe Biden, Emmanuel Macron en Olaf Scholz zich vooral van de steun van de machtige lobbygroepen van milieuactivisten. Ze bedachten zelfs termen zoals ‘G7-sherpas’ om de rol van de activisten in het ontwikkelen van beleid te omschrijven.

Tijdens de G7-top passeerde dan ook een hele stoeterij politici om een graantje van de aandacht mee te pikken. Gaande van de premier van India over Afrikaanse leiders van zogenaamde partnerlanden tot Rngozi Okonjo-Iweala, de secretaris-generaal van de Wereldhandelsorganisatie (WTO).

Aankondigingen

Wat kondigden de leiders van de G7 aan en wat was nu het gewicht van die aankondigingen? Ten eerste kondigden ze investeringen aan in de Derde Wereld. Zoiets staat altijd goed en kost niks tot er daadwerkelijk akkoorden getekend worden. Ten tweede kondigden de G7 strengere sancties aan tegen Rusland. Een zaak die elk deelnemend land individueel moet waarmaken en in geval van Frankrijk, Italië en Duitsland nauwelijks kan zonder afspraken binnen de Europese Unie. Tel daarbij dat Macron geen meerderheid heeft in eigen land. Draghi in Italië zijn meerderheid dreigt te verliezen en Johnson in het Verenigd Koninkrijk van revolte naar revolte naar revolte laveert.

Veel aankondigingspolitiek met andere woorden. Wat ze echter niet aankondigden waren maatregelen om de wereldhandel eerlijker te maken. Maatregelen tegen China wegens deloyale concurrentie. De energiecrisis in de wereld werd evenmin aangepakt, tenzij met dagdromerij als het spenderen van honderden miljoenen dollar aan zonneparken in Zuid-Amerika en andere partnerlanden. De olie- en gasinvoer vanuit Rusland werd uiteraard ook niet platgelegd. Wat dat betreft bleef Scholz onverstoorbaar de Russen financieren en India dat massaal Russische olie opkoopt werd met fluwelen handschoenen aangepakt.

Vrije markt afschaffen

Tot overmaat van ramp probeerden de G7-leiders, die normaal verdedigers van de vrije markt zouden moeten zijn, ook nog eens de vrije markt af te schaffen. De vrije prijsvorming voor olie moest eraan geloven om de prijs die de Russen ontvangen voor hun olie te beperken tot een maximumprijs. De Verenigde Staten rekenden op hulp van de Saudi’s en de Verenigde Arabische Emiraten.

Bovendien moet de regering Biden aartsvijanden Venezuela en Iran gaan opvrijen voor olie. Deze price-fixing kan leiden tot een energieoorlog met als gevolg juist meer inflatie en economische krimp. Stagflatie dus en dat is de ergste nachtmerrie van monetaristen en centrale bankiers. Het recept roept ook vieze herinneringen aan de jaren 1970 op toen de OPEC en wanbeleid zorgden voor torenhoge inflatie. Dergelijke remedies verergerden de zaken enkel tot daar dankzij reaganomics een einde aan kwam. Inflatie is ook nu weer het spook dat de G7 kwelt.

De conclusie van deze G7-top is dezelfde als die bij alle voorgaande. Een leuk teambuilding event van een clubje regeringsleiders die de nieuwe gezichten onder hen leren kennen en hen de kans geven hun snoet wereldwijd op de buis en in de krantenkolommen te tonen. De Disneyficatie ten top met zelfs scripted costumering van de wereldleiders.

wereldtop

G7-top in Beieren was niet meer dan een teambuildinguitstapje

Klassieke talen behouden hun waarde in het onderwijs