In de brievenbus dropte de facteur een omzendbrief, met er onderaan aan toegevoegd een stortingsformulier van de Vlaamse Zorgkas. Ondergetekende gaf hem aan Socrates et cetera. Na lezing had hij het volgende commentaar.

‘Wat een gemene brief, waarde vriend. In de tweede alinea lees ik: “Iedereen die in Vlaanderen woont en ouder is dan 25, betaalt elk jaar een zorgpremie voor de Vlaamse sociale bescherming. De Vlaamse sociale bescherming gebruikt die zorgpremie onder andere om meer dan 300 000 zorgbehoevende mensen in Vlaanderen te versterken met een maandelijks zorgbudget.”

Wat een vaag taalgebruik. Voor wie goed kan lezen ligt het bedrog er bovenop. Daar jij echter het lezen wel machtig bent maar helaas niet onder de lijnen kan lezen, laten we hem even ontleden, dan bent u het ongetwijfeld met mij eens. Ik begrijp vooreerst dat iedere Vlaming ouder dan 25 verplicht is de premie van 26 euro te betalen. Uit de daaropvolgende zin maak ik op dat de Vlaamse sociale bescherming de totaalsom gebruikt om hulpbehoevenden te helpen. Een eerste en flagrante leugen.

Ik zie op je gezicht een begin van verbazing. Zie je dan niet dat niet de “Vlaamse sociale bescherming”, lees de “Vlaamse overheid” de hulpbehoevenden helpt, maar zij die de premie betalen. De burger, voor wie traag van begrip is. De overheid meet zich meer sociale bekommernis aan dan het geval is. Zij zou zich wat bescheidener mogen opstellen.’

Ik knikte en vroeg of dit het enige was dat hem aan dit rondschrijven stoorde. ‘Het enige? Heel wat meer ergert mij, waarde vriend. Onder meer de vaagheid van bepaalde gezegden. Bijvoorbeeld… “Onder andere”. Onder andere wil zeggen dat een gedeelte van de totaalsom, het overschot, voor andere doelen gebruikt wordt. Welke? Blijkbaar mag de betaler niet weten waarvoor het gedeelte dat niet naar hulpbehoevenden gaat, gebruikt wordt. Waardoor verondersteld mag worden dat de overheid, zijnde de regerende politici, het overschot gebruikt om bevriende instellingen rijker te maken. Een vooroordeel? Inderdaad. Maar alles wat omtrent de overheid gaat moet met argwaan worden bekeken. Benaderd vanuit het wantrouwen, eerder dan vanuit vertrouwen’

Zoveel wijsheid had ik de laatste dagen niet gehoord, nu het land stil staat. Zijn bewoners non-actief zijn, zich hebben aangepast aan een vegetatief bestaan. Enkel Socrates et cetera restte mij nog in mijn onmiddellijke omgeving om wijzer te worden. Ik verzocht hem dan ook verder te gaan met zijn analyse van de omzendbrief.

‘”Als u op een bepaald moment zelf die zorg nodig hebt, kunt u rekenen op de solidariteit van de Vlaamse bescherming,” zie ik wat verder in de brief staan, mijn beste en meest gewaardeerde leerling, mijn Plato et cetera. Een keurige zin, taalkundig niets op aan te merken, maar moreel gezien is de zin vergiftigd met “een bepaald moment”. Wie bepaalt dat moment? De man of vrouw die de bijdrage bepaalt? Hoegenaamd niet. Medisch gezien wordt hij beschouwd als een uitbuiter in de breedste zin van het woord.

Het is de overheid die dat bepaalt, bij monde van een dokter die door de bevoegde minister is aangesteld om de waarde van de gevraagde zorg te bepalen. Nu is al meermaals tot veelvuldig gebleken dat dokters die iemand makkelijk aan de zorg op kosten van de staat helpen, niet lang in overheidsdienst blijven. Dat zij vrij snel vervangen worden door collega’s die hulpbehoevende mensen wandelen sturen, onder het mom dat zij voldoende gezond zijn. Het mankement makkelijk met een pijnstiller verholpen kan worden.

Het zou mij niet verbazen, jonge man, dat dit soort dokters een bonus krijgt, afhankelijk van het aantal zieken die zij van een zorgpremie uitsluiten. Een bonus gevist uit het overschot van het gehele bedrag die de Vlaamse Zorgkas binnenrijft. Lopen we dus verder op dat spoor, dan betalen mensen een zorgpremie om géén zorgbudget te krijgen.’

Een verregaande en voor velen een betwistbare redenering, Socrates et cetera.

‘Verregaand en betwistbaar voor zij die lezen wat er niet staat en niet lezen wat er wel staat, goede vriend.’

Nu, zeer geachte Socrates et cetera… tot slot, want de ons toegemeten ruimte en tijd is beperkt… is er nog wat anders dat u stoort aan het rondschrijven?

‘Zeer zeker. Het ergste heb ik voor het slot bewaard.’

Spreek, meester.

‘Iedereen dient de premie van 26 euro te betalen.’

Inderdaad.

‘Wie arm en rijk is?’

Wie arm en rijk is, Socrates et cetera.

‘Dan betaalt dus de arme meer dan de rijke?’

Tiens, zover had ik nog niet gedacht.

‘Ogenschijnlijk lijkt het bedrag voor iedereen gelijk. Helaas is dat niet zo. Voor wie arm is, is 25 euro een fortuin, terwijl voor wie rijk is, dat bedrag minder dan een peulschil waard is.’

Wat heerlijk, overschot van gelijk, mijn leermeester. Wederom ben ik een ergernis rijker geworden. Een ergernis zonder virus. Dat lukt de praatjesmakers van de media in deze coronatijd niet meer. Ik dank u dan ook uit de grond van mijn hart.

wijsheid

De politicus en de oorlog

Ergernis zonder virus