Hoe ons blanke vel absoluut wit moest worden, of anders gezegd: hoe de blanke man enkel en alleen in het Nederlands de benaming van zijn huidskleur moest afstaan. Voor de kleur van het vel der bleekgezichten beschikken andere talen niet over twee woorden zoals het Nederlands. In het Engels blijft white immers white, en in het Frans blijft blanc ook blanc. Maar onze correcte journalisten waren er als de kippen bij om van onze blanke huidskleur een wit vel te maken. Ze vonden dat ze daarmee beter de witte schuld tegenover het zwarte ras konden benoemen. Dat is een heel recente evolutie geweest.

Up with people

Tot in de jaren zeventig heerste de harmonie der kleurenblindheid nog. Herinnert u zich nog die groep uit Amerika, Up With People, die liedjes zong die zeer sterk op Coca-Cola reclames leken en die de verzoening van alle rassen bezongen? En speciaal die song over Gods vel? Het refrein luidde zo: ‘What colour is God’s skin? What colour is God’s skin? I said it’s black, brown, it’s yellow / It is red, it is white / Every man’s the same in the good Lord’s sight.’

Het refrein is de vraag van een kind dat in bed wordt gestopt en zich bezorgde vragen stelt: ‘Mama, wat voor kleur heeft Gods vel?’ Geheel volgens het paradigma van Martin Luther King antwoordt de mama: ‘Ha, Gods vel heeft alle kleuren, want in de ogen van de Heer is ieder mens gelijk.’ God is dus als het ware samengesteld uit alle huidskleuren die ter wereld te vinden zijn.

Inuit, Dineh, Khoisan, Zaïre

Het religieuze gelijkheidsideaal dat in dit liedje werd bezongen, is tegenwoordig helemaal zoek. Vandaag wordt juist over het kleurverschil gestreden en zelfs over de benaming van die kleuren en dus van kleuridentiteiten. Met de dekolonisering (ik bedoel de echte dekolonisering van landen en volkeren in de jaren zestig, niet de imaginaire dekolonisering van vandaag) wilden volkeren en staten en steden en rassen heten zoals zij het wilden. Niet meer zoals de blanke kolonisatoren hen hadden genoemd.

Jullie, de Eskimo’s, zeggen zelf geen Eskimo’s te willen zijn maar Inuit? Perfect, zoals u wil. De Navajo zijn eigenlijk de Dineh, de ‘Mensen’ in hun Indianentaal? Respect, man! Als de Indianen de Nations willen heten, wie zijn wij om dat tegen te spreken? We hebben afgeleerd de oorspronkelijke Zuid-Afrikanen Hottentotten en Bosjesmannen te noemen en spreken al een hele tijd over de Khoisan. Kongo wordt Zaïre als Mobutu dat wil en weer Kongo als Kabila het decreteert? Ook goed. Negroes willen weer Black zijn? Prima. De betrokkenen zelf moeten aangesproken worden op de manier zoals zijzelf dat wensen.

Alleen voor de Vlaamse en Nederlandse Blanken geldt dat niet. Naar hen hoeft niet verwezen te worden zoals zij dat verkiezen. In ons geval zijn de Anderen onze naamgevers en nieuwe hegemonische kolonisatoren. Dat is niet zomaar bevolen vanuit het buitenland, maar verordend door de binnenlandse politiek correcte, ‘woke’ social justice warriors die onze Nederlandse en Vlaamse krantenredacties en universiteiten onveilig maken.

Woke verzinsels

Rachida Aziz heeft het ook over ‘wit’ en ‘zwart’ in haar boekje Niemand zal hier slapen vannacht (geschreven in Amadezentaal) waarin ze op blz. 99 eens zal uitleggen waarom het B-woord (blank, dus) verwerpelijk is. In een gefingeerde dialoog insisteert ze op het woord ‘wit’, om drie redenen — waarbij ze zich ervoor excuseert dat ze nu jammer genoeg gedwongen wordt te doceren zoals mannen dat doen. Ten eerste heeft het B-woord zijn wortels, zegt ze, in de trans-Atlantische slavernij. Ten tweede, zegt ze, is het B-woord ontleend aan het Frans. En ten derde, zegt ze, betekent het B-woord ‘helderwit’, ‘niet bevlekt’. Kijk maar in de woordenboeken, zegt ze.

Laten we dus eens in die woordenboeken kijken. Ten eerste heeft het woord ‘blank’ helemaal niet zijn wortels in de trans-Atlantische slavernij. Blank is namelijk een zogenaamd ‘erfwoord’: een woord dat er in het Germaans en in het Frankisch (ons proto-Nederlands) altijd al is geweest, duizend jaar voor Columbus. Het is dus, ten tweede, ook niet ontleend aan het Frans. Integendeel, het ging juist omgekeerd: het is het Germaans-Nederlandse woord ‘blank’ dat aan de oorsprong ligt van het woord blanc in het Frans, bianco in het Italiaans, blanco in het Spaans, branco in het Portugees.

En ten derde betekent ons woord ‘blank’ meestal niet ‘helderwit’, of ‘niet bevlekt’, want daarvoor hadden we het woord wit. Bij ‘blank’ is er geen connotatie te bespeuren met morele superioriteit, waarbij blank nobeler dan wit zou zijn. Het is veeleer wit dat reinheid evoceert. Neem nu Sneeuwwitje, het titelpersonage van het sprookje van Grimm. Ook in het Duits heet ze (naar het Platduits) Schneewittchen. Ze heet zo omdat haar vel niet blank is maar uitzonderlijk wit, wit als sneeuw, en contrasterend met haar zwarte haar. Het is dus ‘wit’ dat schittert, en niet ‘blank’.

Heel die etymologische rimram in de kranten, en uiteraard ook bij Rachida Aziz, is boerenbedrog, bedoeld om indruk te maken. Gefabriceerd door onwetenden. Verzinsels.

Specialisatie

Het is nu eenmaal zo dat de woorden ‘blank’ en ‘wit’ zich in de verschillende talen ‘gespecialiseerd’ hebben. Blank heeft zich in het Duits eerder versmald naar onder meer ‘blanke wapens’, maar voor de huidskleur heeft weiss, ‘wit’, het gehaald. Blank bleef in het Engels onder meer hangen bij de idee ‘blanco’ (leeg), maar voor de huidskleur heeft white, ‘wit’, het daar gehaald. Echter, in het Nederlands bleef er altijd een mooie taakverdeling gelden tussen beide woorden blank en wit. Vanaf de allereerste attestatie van het woord ‘blank’ kennen we die associatie met een blanke huid. Huid en vel. Telkens weer verwijst blank naar een huid waardoorheen men de kleur van het bloed kan zien, zoals bij Vondel: ‘Men ziet het bloed gezond door ’t blanke vel heen gloeien…’

Dit is een betekenisontwikkeling van duizend jaar geweest; maar op tien jaar tijd is de politieke correctheid erin geslaagd om dit erfwoord uit de gangbare woordenschat verdacht te maken en te verbannen. En dan nog alleen in het Nederlands, want in andere talen is dat geen probleem, weiss blijft weiss, white blijft white, en evenzo zijn er niet onmiddellijk poco-alternatieven beschikbaar voor blanc, blanco en bianco.

Wat een triomf voor de woko’s!

Geen taalkundigen maar taalideologen

Het is u, lezer van alle kleuren, misschien opgevallen dat de twee Vlaamse media die over een ombudsman of -vrouw beschikken, namelijk de VRT en De Standaard, het toch eens over die woordkeuze moesten hebben. Blank of Wit? Of onmiddellijk weg met Blank? Hun besluit was telkens dat ze de taal haar werk zouden laten doen. De taal ontwikkelt zichzelf. Het zou wel blijken welk woord het zou halen. Er even aan voorbijgaand dat de politiek correcte journalistiek de taal juist niet haar werk heeft laten doen, maar van buitenaf om ideologische redenen op de taal heeft ingegrepen.

Voor alle andere taalkwesties hebben ze taalraadsmannen en -vrouwen nodig, maar voor de keuze blank/wit hebben ze ideologen in huis. Ondertussen zijn trouwens die redacties, ook zonder richtlijnen van hun hoofdredactie, allang overstag gegaan: eerst verandert het woord en dan de gedachte, en dat is ook de bedoeling.

Het kwam natuurlijk ook door gemakzucht. Niets zo simpel als woorden uit het Engels overnemen, en dan is white gelijk aan ‘wit’. Gemakkelijk ook in verbindingen met white waarvoor ‘blank’ vreemd lijkt: white supremacy, white anxiety, whiteness, white studies, white privilege…

Het is me ook opgevallen dat de vervanging van blank door wit pas in een stroomversnelling is gekomen toen de woorden ‘allochtoon’ en ‘autochtoon’ ten prooi vielen aan de postmoderne woordenjacht. Nochtans waren ‘autochtoon’ en ‘allochtoon’ relatief onschuldig in een context waarin alles schuldig blijkt te zijn. Deze woorden zegden alleen maar of men van deze grond, dan wel van een andere grond afkomstig was. Het verschil is dat iedereen autochtoon kan worden, maar niet iedereen zomaar wit kan worden, want dat veronderstelt métissage, en dat duurt generaties.

Racificatie is geen pacificatie

Met wit en zwart is men dus opnieuw bij ras terechtgekomen en de voordelen daarvan zijn twijfelachtig. Dit is pure racificatie. Het wij-zij-denken, dat in het pomo-discours zo verfoeid werd, krijgt er in het woke tijdperk alle kansen mee. En dat is ook de bedoeling. De oppositie zwart-wit, dat is waar men naartoe wou en wat men ook bereikt heeft. Wit is namelijk een ideologisch predicaat dat toch weer gebaseerd is op huidskleur.

Nu mogen ze nog decennia uitleggen dat ze met wit de blanke constructie bedoelen (de onbewuste racist die we zijn) en niet per se onze blanke huid: hun toevlucht tot dit zwart-wit-schema maakt van de antiracistische beweging een schaamteloos racistische beweging die haar essentie ontkent.

Ze gaan namelijk van alles ontwitten. Veel duidelijker dan ontblanken… Ook dat betekent racialiseren van dingen die met ras niets te maken hebben. Alles kan ontwit worden: musea, festivals, de Zomer van Antwerpen, klassieke concerten, de boekhandel, de VRT, krantenredacties. Ze zouden het positievere ‘verkleuren’ kunnen hanteren, maar ze kiezen voor het antagonistische negativum ontwitten. Waarom doen ze dat? Om weer bij dat ras uit te kunnen komen. Om onze kleurenblindheid die we zo lang hebben geoefend weer verdacht te maken. En om het multiculturalisme weer zijn oorspronkelijke betekenis van apartheid terug te geven. Aan de haat te merken, hebben we hier te maken met een racistisch antiracisme.

Bloot en blank

Zeg dus niet: ‘’t is maar een woord’, of ‘dit is puur semantisch’ (een belediging voor de semantiek, trouwens). Als ’t maar een woord was, dan zouden ze zich niet zoveel moeite geven. Staat er dus ergens het woord ‘wit’ in de betekenis van ‘blank’ in een tekst? Dan hoef ik toch niet verder te lezen? Die tekst heeft zijn punt dan al gemaakt. Alles wat de auteur van zo’n tekst wil zeggen is in dat ene woordje ‘wit’ al vervat. De auteur ervan geeft aan dat zij niet met die witte kant wil praten, want hij/zij stoot hem af alleen al door de naamgeving.

Beste lezers van alle kleuren en alle smaken[1], als je jezelf wit noemt in plaats van blank, dan heb je de beschuldiging van erfzondig racisme alreeds aanvaard en ingeslikt. Dan ben je historisch schuldig aan slavernij en actueel schuldig aan structureel racisme. Dan heb je gecapituleerd voor de woke druk. En dan aanvaard je het nieuwe antiracistische racisme.

Maar als je jezelf blank blijft noemen, behoor je voortaan tot een weliswaar groeiende minderheid die zich blijft verzetten tegenover schandaaltermen als ontwitting. Hoon en spot zullen je deel zijn, misschien ontslag, schervengericht en verbanning uit de openbaarheid, zoals dat in de Verenigde Staten gebeurt. De voorstanders van wit maken voortdurend charivari. Leer daarvan.

De gegevens en de keuze liggen klaar en duidelijk voor u. Ze liggen daar omzeggens bloot en blank.

[1] Mijn fantaciteerpen heeft hier geheel onwillekeurig J.K.Rowling (Harry Potter) geciteerd. Ootmoedig beken ik een onuitwisbare schuld.

woko's

Hoe ons blanke vel absoluut wit moest worden