Eind 2018 schreef ik: ‘De voorspellingen van opiniemakers voor 2019 zijn verontrustend: de aarde verwoest zichzelf door CO2, fijn stof en plastiek, een elektriciteitsblack-out wacht om de hoek, de Brexit zorgt voor een nieuwe zwarte donderdag en een economische meltdown, de fall-out van Marrakesk verwoest onze cultuur, een jaar met voorlopige kredieten zorgt voor het derailleren van de begroting, en last but not least regeringsvorming wordt onmogelijk door de ideologische Grand Canyon tussen Vlaanderen en Wallonië’ ̶ Ter info: ik beschuldigde Demotte en Bourgeois niet van plagiaat voor het overnemen van mijn Grand-Canyon-quote. Enkel de laatste twee voorspellingen kwamen uit, de rest was verkiezingspropaganda of aanstellerij van opiniemakers ijlend naar een shot media-aandacht.

Architect van de Grand Canyon

Ik eindigde mijn laatste column van 2018 met een belofte: ‘Als op 1 januari 2020 mocht blijken dat Charles Michel zijn partij en België redde, dan eet ik niet alleen mijn mocassins op, maar mijn ganse kleerkast.’ Mijn mocassins, kleerkast en mijn maag zijn veilig want Michel verloor 30% van de MR-zetels in de Kamer en België werd van intensieve naar palliatieve zorgen overgebracht. Edoch, om zijn partij te onthoofden en België naar de Filistijnen te helpen werd hij rijkelijk beloond met het Europees Presidentschap.

Staat het egoïsme van Charles Michel aan de juiste kant van de geschiedenis? Is hij de parvenu die geld koos boven land en partij? Welnu, zijn Marrakesh-hardhoofdigheid leidde rechtstreeks tot de verkiezingsoverwinning van Vlaams Belang, een rechts Vlaams-nationalistisch overheersing in Vlaanderen en een gat in de federale begroting van 14 miljard euro. Zijn Waalse minderheidsdeelname in ruil voor het premierschap leidde dan weer tot een versterkt Waals ‘rechtscisme’ en het electoraal verlinksen van Wallonië. Charles Michel is de werkelijke architect van de Grand Canyon. Het was een triomf in de carrièreplanning van de Waalse Harry potter, maar een catastrofe voor MR en België… Het zal hem een zorg wezen in zijn Europees presidentieel paleis. Gwendolyn Rutten is fan en mikt intussen op eenzelfde egomaniakaal politiek traject.

Jaar van lopende zaken

2019 hét jaar in lopende zaken. Een jaar waar politici en hun parlementair medewerkers betaald werden om campagne te voeren voor jobbehoud om vervolgens zonder jobinvulling een regering in aflopende zaken als dood gewicht achter zich aan te sleuren. De term ‘lopende zaken’ is een eufemisme, eigenlijk moet het kruipende of stilstaande zaken zijn. Gelukkig word België nog bestuurd door districten, steden en gemeenten, provincies, gewesten en gemeenschappen. Van de ongeveer 24.000 ‘hardwerkende’ politieke mandatarissen die ons land rijk is, zijn er gelukkig maar 150 parlementsleden en 13 ministers die werkloos toekijken en duimdraaiend Candy Crushen op hun pluchen geldzak.

Ons land is aldus geen stuurloos schip, want de 11,4 miljoen inwoners worden door +/- 23.800 politici bestuurd. Dat moet volstaan als men bedenkt dat New York en zijn 9,4 miljoen inwoners bestuurd worden door 64 mandatarissen (13 uitvoerende + 51 gemeenteraadsleden). Daar volstaan 1 mandataris op 146.000 inwoners om een stad met een begroting van 50 miljard dollar te runnen. Intussen verkiezen wij tien mandatarissen voor de 100 inwoners van Herstappe, verzetten we ons tegen fusies van gemeenten en vinden we het afschaffen van provincies ondemocratisch. Kunnen we onszelf nog belachelijker maken?

Gratis is niet hetzelfde als voor niets. We zijn op 26 mei 2019 gratis mogen gaan stemmen, maar laat ons eerlijk zijn: het was voor niets. Er is nu maar één oplossing: er moeten snel nieuwe verkiezingen komen. Om nadien snel tot een regering te komen, ontvangen politieke partijen best geen dotaties en parlementairen en hun medewerkers best een eenvoudig leefloon. Geen gezaag, want wat voldoende is voor de onderkant van de maatschappij, moet voldoende zijn om al zuipend te kleuteren aan de toog van het parlement.

Groen & groen nieuws

2019 was ook het jaar van groen nieuws, of moet ik zeggen Groen nieuws. Elke nieuwsuitzending kreeg een natuurmoment en de mainstream media schrikte er niet voor terug om openlijk de verkiezingscampagne van milieupartij Groen te steunen. Er was niet alleen de never-ending echolalie van Anuna De Wever en Greta Thunberg of het eschatologisch doemdenken van Nic Balthazar, ook de groene industrie stak een handje toe met acties als ‘Klimaatzaak’ en ‘Sign for my future’.

We kregen bovendien de heugelijke komst van wolf August, de moord op wolf Naya en recent de aanslagen van wolven op kangoeroes en schapen. Ook everzwijnen, damherten, invasieve kikkers en ganzen e.d.m. werden plots nieuwswaardig geacht om vijf tot tien minuten VRT-nieuws weg te kapen. Breaking news: de natuur heeft last van migranten, de zogenaamde invasieve exoten terroriseren onze natuur. Het leidt tot quotes die inwisselbaar zijn met tweets van Filip Dewinter of Theo Francken:

‘Volgens sommige waarnemers zijn invasieve soorten een minstens even grote bedreiging voor de globale biodiversiteit als de klimaatopwarming.’

of:

‘De meeste uitheemse soorten geven geen problemen omdat ze niet kunnen overleven in onze natuur, of omdat ze niet uitgroeien tot een plaag, of omdat ze geen schade aanrichten. Maar als een uitheemse soort zich vestigt én zich sterk uitbreidt, kan die wel enorme schade of overlast veroorzaken. In dat geval spreekt men van een ‘invasieve’ uitheemse soort, ook wel ‘invasieve exoot’ genoemd.’

Vreemd dat diezelfde natuurfreaks niet eenzelfde strijd willen leveren voor het behoud van onze Vlaamse cultuur? De natuur moet gered, maar onze Vlaamse cultuur mag overwoekerd en finaal vernietigd worden.

Uitreiking van de Jasmijns

Vanaf dit jaar deel ik jaarlijks de Jasmijns uit. Dit zijn geen meritocratisch eindejaarsprijzen, hoewel voor politici betekent falen vaak triomferen.

Kluns van het jaar gaat naar: Kristof Calvo voor zijn klungelig debat over salariswagens die zijn partij vier leeglopers zonder reservewielen bezorgde.
Egoïst van het jaar gaat naar: Charles Michel die België en zijn partij in de Marianentrog sleurde voor eigen ambitie.
Kapsel van het jaar gaat naar: Sihame el kaouakibi die met haar Sideshow Bob- kapsel – Kerbache voorbij stak. Gelukkig moesten ze de deuren van het Vlaams Parlement nog net niet aanpassen.
Idioot van het jaar gaat naar: Ben Weyts voor het lanceren van de belasting op kilometerheffing midden in een verkiezingscampagne.
Boomer van het jaar gaat naar: Karel De Gucht, de klucht van conservatieve idioterieën, achterlijke waanideeën en Hillary-Clinton-beledigingen van kiezers .
Populist van het jaar gaat naar: Theo Francken voor zijn ‘Trumpiaanse testosterontweets’, een superbia van eigen glorie op de glijbaan van N-VA.
Bitch Slap van het jaar gaat naar: Sven Gatz voor de manier waarop hij Gwendolyn Rutten met de formatie van de Brusselse regering voor schut zette en haar belangrijkheid als voorzitter herleidde tot een mierenscheet.
Patser van het jaar gaat naar: Kris Van Dijck voor zijn alcohol- en seksverslaving. Gelukkig heeft hij als voorzitter van de nv-AA inmiddels alles onder controle.
Afgang van het jaar gaat naar: Kris Peeters voor zijn pseudo-verhuis van Puurs naar Antwerpen, de handen schuddend weigerende jood Aron Berger, en zijn spectaculaire verkiezingsnederlaag.
Humorheld van het jaar gaat naar: Christoph D’haese en Carnaval Aalst voor het dumpen van UNESCO-poco-klojo’s en het beschermen van humor.
Lange tenen van het jaar gaan naar: De joodse gemeenschap die achter hun pijpkrullen en kromme neus geen carnavaleske humor verdragen.
Papa van het jaar gaat naar: Albert van België voor het ontkennen van het licht van de zon in de Belgische rechtbanken, door de verstoting en niet erkenning van Belgian Bastard Delphine Boël.
Bocht van het jaar gaat naar: Vlaams Belang en Tom Van Grieken voor een bocht van 180 graden naar een socialistische partij met harde migratiestandpunten naar het model van de Deense Socialisten of is het omgekeerd?
Kieken zonder kop van het jaar gaat naar: Jeff Hoeyberghs die conservatief fulminerend voor een groep studenten de nood aan een lobotomie tussen zijn benen te verantwoordde.
Liegebeest van het jaar gaat naar: Joke Schauvliege die haar onbekwaamheid als minister bevestigde met een leugen over de staatsveiligheid en klimaatbetogingen.
Assertiefste van het jaar gaat naar: Jinnih Beels, nadat SP.a Antwerpen het slechtste verkiezingsresultaat ooit behaalde, en zijzelf 5000 naamstemmen verloor met de Vlaamse verkiezingen, eiste ze de burgemeesterssjerp op.
Fake news van het Jaar gaat naar: Peilingsbureaus voor hun wederkerende desinformatie over verkiezingsuitslagen. Op 26 mei opnieuw grandioos ernaast, maar ze blijven facturen schrijven voor fake-peilingen.
Doordrammer van het Jaar gaat naar: Peter Mertens voor zijn debat op speed na de verkiezingen van 26 mei.
Halfgaar interview van het jaar gaat naar: Dominiek Sneppe voor haar hilarisch interview op Radio 1 over het huwen van holebi’s.
Hotemetoot van het Jaar gaat naar: De Belgische voetbalbond omdat ze er niet in slaagt vrijetijdsbeleving professioneel te organiseren en weg te houden van oplichters en profiteurs.

Wolf Naya

Staat het egoïsme van Charles Michel aan de juiste kant van de geschiedenis?