Om de komkommertijd af te sluiten schoot Vincent Van Quickenborne nog even in het rond, en lanceerde in Humo het idee dat huismoeders niet moeten gesubsidieerd worden via hun werkloze mannen. Omdat het hier vooral over allochtone doppers gaat, kreeg hij van rechts wel wat bijval, en van links het obligate awoert-geroep.

Vrij snel verschoof dit ‘huisvrouwendebat’ naar de meer algemene vraag wat de zin van de thuiswerkende vrouw is in een tijd van gelijkberechtiging m/v, en studierichtingen waarin soms meer meisjes dan jongens afstuderen. Quickie was daarbij even vergeten dat er ook wel een hoop Vlaamse vrouwen zijn die thuis blijven en voor de kinderen zorgen, en waarvan de man wél aan het werk is. Neem daar de problemen bij in de kinderopvang, en men begrijpt dat ook vrouwen met een diploma soms voor huismoeder spelen, en zich niet laten wegzetten als domme kloekhennen.

Hier en daar ter rechterzijde roerden supporters van de tradwives zich zelfs, vrouwen die kiezen voor de huiselijkheid, de potten, de pannen en de luiers, ver weg van de jachtige carrièredrift. Daar valt iets voor te zeggen, maar een antropologische kijk is meer dan wenselijk om het steriele links/rechts-geroep te overstijgen.

Huiselijk comfort

De rolverdeling van de thuisblijvende vrouw en de mannelijke kostwinner volgt een oeroud patroon van de primitieve jagersgemeenschap, waar mannen ervoor zorgden dat er vlees in de potten kwam. Daartoe had de natuur hen sterkere spieren gegeven, de geschikte hormonale huishouding, een stevige adrenalineproductie, én een mannenbrein dat kon focussen op mikpunten. In het beste geval leidde dat ook wel tot zinnige technische innovaties, zoals de katapult en nog iets later het geweer.

Arbeidsongevallen waren niet denkbeeldig: de jacht eist haar tol, en hoe groter de prooi, hoe gevaarlijker de klus, maar hoe groter ook het prestige bij succes. Was er oorlog met rivaliserende clans, dan dienden dezelfde jachtwapens als vechtgerief. Mannen koketteren dus met de dood, en wie niet meer terugkeert laat een weduwe en kinderen achter. De groep zal hen in de meeste gevallen opvangen en eventueel een nieuwe man/pluspapa toewijzen. Mannen leven van nature korter en intenser. Ze moeten presteren en afleveren. Zelfs hun seksualiteit is gericht op snelheid en resultaat, niet op duur.

Doorheen de eeuwen heeft dat patroon zich gehandhaafd. In de reclamebeelden van de jaren ’50 vinden we de thuisblijvende vrouw terug midden een gamma comfort verhogende producten, van afwasmiddel tot wasmachine, stofzuiger, etc. Dat waren producten waarvoor de man als kostverdiener moest gaan labeuren. De jager werd een loonslaaf. Hoe groter de druk van de consumptiemaatschappij, hoe groter de werkdruk om die wasmachine te kunnen kopen. De man kon sparen voor een auto, maar ondanks de halfnaakte babes op de motorkap in het autosalon, ging de rit op zondag met het hele gezin naar de kust. Family time. Daartoe werd bij ons zelfs de allereerste autostrade aangelegd, van Brussel naar Oostende. En weer met de werkende man aan het stuur.

Penisnijd

Wiki

Brunnhilde, walküre in volle actie

Een en ander maakt dat vrouwen langer leven dan de jager/krijger/kostwinner. Er ontstond sinds de oertijd zelfs een overschot aan vrouwen, waardoor die zich gingen organiseren als begijnen, boerinnenbonden, maar in het slechtste geval ook in de marge terecht kwamen en als heksen werden verbrand. Momenteel bedraagt het verschil in levensverwachting tussen man (79,5j.) en vrouw (83,8 j.) nog altijd vier jaar, maar dat wordt kleiner naarmate meer vrouwen voor een carrière kiezen.

Ze komen dan namelijk in de wereld van jagers en krijgers terecht, en dat is in feite een miserabel universum. Het beroepsleven en de daaraan verbonden ratrace veroorzaakt sleet, mentaal en fysiek. Het zich afjakkeren, in de file staan, naar de pijpen van de baas dansen, vervelende collega’s, pesterijen, en dan uiteraard de werkdruk zelf, maakt dat een echte man zich doodwerkt. Letterlijk. Mannen gaan niet alleen sneller dood, ze worden ook sneller dement.

Het feminisme is totaal ongevoelig voor die realiteit, en verwart het welbevinden van de vrouw met haar totale mobilisatie in het afstompende, dodelijke arbeidscircuit. Freud – die men nu eigenlijk niet meer mag citeren, daarom doe ik het toch – definieerde dit als penisnijd, de afgunst van meisjes tegenover jongens, waardoor ze zich eerst aangetrokken voelen tot hun vader, en later een fantoompenis ontwikkelen door de man te imiteren. Studeren, een carrière, de kinderwens opgeven, jep. De jagers/krijgers zien de concurrentie opdoemen van strijdmaagden die zich nóg fanatieker in de ratrace begeven, liefst in lange broek en met veel Engelse woorden. De carrièrevrouwen worden soms echte bitches, hysterische walkures. Deze manvrouwen zijn in de val van de emancipatie beland, zoveel is zeker.

Oude wolf

Zou het kunnen dat heel het feminisme aan een walkurencomplex lijdt? De man willen uithangen en zichzelf voorbijrennen, terwijl een vrouw, heel eerlijk, niet gemaakt is om snel te lopen? Hebben vrouwen, door de haard te verlaten, in de verboden vrucht gebeten en ondergaan ze hetzelfde ellendige lot van de jager/strijder/kostwinner/workaholic?

Emancipatie is dus een farce. Mannen zijn de ware slaven, en de moderne vrouw veroordeelt zich tot dezelfde verknechting door hen te imiteren. Niet alleen de underdogs maar ook de zogenaamde alfa’s, de mannen met macht, de kaderleden en CEO’s, zijn ongelukkig en verbergen dit achter een hoop cynisme en praalzucht. Machtsmisbruik, alcohol, cocaïne, vreetpartijen en seksuele losbandigheid markeren verder het vluchtgedrag.

Meer nog dan in het bedrijfsleven lijkt de politiek een verloren gevecht van de man tegen zichzelf, een overstresste krijger die schrikt van zijn eigen schaduw. Met vrouwen die – god weet waarom – dit hectische narcisme imiteren. De sluwe politicus is de laatste van de jagers. Hij jaagt op applaus, stemmen, een plaatsje in het parlement of de regering, en wendt daartoe alle middelen aan. Maar in een democratie is de politicus de slaaf van de kiezer, die hij als prooi ziet maar die met zijn voeten rammelt, hem uitscheldt, zich in een cordon verschanst, tot de jager totaal de kluts kwijt geraakt. Uiteindelijk wordt de machtsmens zelfs zijn eigen vijand.

Die situatie is de antropologische achtergrond van heel het politieke theater. We schelden politici uit voor geldwolven, corrupte smeerlappen, graaiers, maar uiteindelijk hebben deze mensen ook een gezin en/of een maîtresse te onderhouden, en is het kostwinnersinstinct gewoon ietwat uit de hand gelopen. Hun workload is uitgewoekerd tot een dagelijkse oorlog-van-allen-tegen-allen, waardoor ze zich als eenzame oude wolven gaan gedragen en voortdurend grimassen trekken.

Vrouwen die daaraan willen deelnemen, zijn kamikazefeministen. Hun aantal groeit, eventueel worden ze aangevuld met omgebouwde mannen ofte transvrouwen. Het antipolitieke fuck-gebaar van de tradwives is daartegen best verfrissend. Niet van ironie gespeend, gaan ze terug naar de prehistorie en houden gewoon het vuur aan tegen dat die nuttige idioot thuis komt. Een speciaal soort intelligentie, voorwaar.

Luistertip: Wagner/Walkürenrit: veel stress en werkdruk bij het opruimen van het slagveld

workaholic

Waarom vrouwen gemiddeld vier jaar langer leven dan mannen