In de buurt van het Zuidstation in Brussel zijn er onlangs twee aanslagen gepleegd op cafés waarvan toevallige gasten slachtoffers werden. Aan de Stalingradlaan schoot een Aalstenaar er het leven bij in en in de Argonnestraat kwamen twee Afrikanen om.

Het dodelijke resultaat was hetzelfde, maar de drijfveren waren verschillend. De eerste aanslag zou het resultaat zijn van een wraakactie in een privégeschil met de eigenaar van het café. De tweede was duidelijk een afrekening in het drugsmilieu.

Chicago 2.0

Net dat verschil baart mij zorgen. Want dat betekent dat ook in andere milieus dan bij per definitie gewelddadige drugsbendes almaar gemakkelijker naar zware wapens wordt gegrepen omdat het niet veel moeite en geld kost om die te vinden.

Zo wordt Brussel stilaan een soort Chicago 2.0 dat geteisterd wordt door blind en dodelijk geweld. Er lijkt in de afrekeningen geen terughoudendheid meer te bestaan. In de Anderlechtse Wayezstraat werd tien maanden geleden een man in zijn auto met zeventien kogels uit kalasjnikovs neergeschoten.

De herberg waar geschoten werd, had een kwalijke reputatie en werd eerder al gesloten door de gemeente

Dat de moordenaars zich van slachtoffer vergist hadden en een man doorzeefden die niets met drughandel te maken had, maakt het niet alleen bijzonder tragisch, maar zo mogelijk nog erger. Blijkbaar wordt de zware artillerie snel en impulsief bovengehaald.

Gezellige plek?

Dat bleek dus ook vorige week toen het café in de Argonnestraat werd beschoten. Die straat stond decennialang bekend als een gezellige plek bij liefhebbers van goedkope en lekkere Griekse restaurants. Maar die zijn er al lang niet meer.

In de plaats zijn er louche cafés gekomen, waarschijnlijk als onderdelen van criminele witwasschema’s. De herberg waar geschoten werd, had een kwalijke reputatie en werd eerder al gesloten door de gemeente. Wat in Brussel gebeurt, illustreert perfect hoe criminaliteit groter wordt omdat de overheid ze niet efficiënt aanpakt.

Picqué

Burgemeester Jean Spinettes voorganger, Charles Picqué (PS), stond lang aan het hoofd van Sint-Gillis. Hij slaagde erin zijn gemeente aantrekkelijk te maken voor jonge gezinnen. Maar Picqué is nooit een naïeve gauchist geweest die samenlevingsproblemen niet wou zien.

Toen de criminaliteit uit de hand begon te lopen, besefte hij dat de enige oplossing een zeer aanwezige nabijheidspolitie was. Maar daar kwam na een aantal incidenten, die als racistisch en stigmatiserend uitvergroot werden door activisten, kritiek op. Picqué kon niet anders dan het gespecialiseerde korps opdoeken.

Steeds meer problemen

En zo kon het onheil alleen maar groter worden. De bendes zijn actief op een terrein van enkele kilometers, dat onder de bevoegdheid staat van vijf burgemeesters en over twee politiezones verdeeld is. Uittredend minister-president Rudi Vervoort (PS) kreeg na de laatste staatshervorming meer bevoegdheden op het vlak van veiligheid, maar hij gebruikte die niet om zijn collega-burgemeesters niet voor het hoofd te stoten.

Het is van die verdeelde slagorde bij de Brusselse overheden dat de criminele bendes profiteren…

Internationaal statuut voor Zuidstation

Na de schietpartij in de Argonnestraat gaf Spinette dat trouwens met zoveel woorden toe. Op Radio 1 zei hij dat zijn gemeente te klein is om groot geweld aan te pakken. Maar hij behoort wel tot de geprivilegieerde klasse van de negentien Brusselse baronnen die zich blijven verzetten tegen een efficiëntere structuur van hun stad, met hun functie als behoeder van de nabijheid tot de burger als alibi en excuus.

Spinette verraste iedereen door voor te stellen aan het Zuidstation een ‘internationaal statuut’ toe te kennen. Jammer dat hem de vraag niet werd gesteld of het wel een goed idee zou zijn om aan de Brusselse lasagne nog een extra laagje bij te voegen.

Is het echt teveel gevraagd aan de bijna duizend mandatarissen te doen waarvoor ze verkozen zijn: onze stad besturen op een manier die veiligheid en leefbaarheid garandeert?

wraakactie

Le Chicago nouveau est arrivé!