Ik had die avond de keuze tussen twee bestemmingen. De eerste was de opening van het filmfestival in Málaga, waar de rode loper ging uitgerold worden voor allerlei oogverblindend mooie acteurs en actrices, waaronder vrouwen met lange benen en nieuw aangeschafte borsten en mannen met getrimde baarden en een artistiek staartje in het dunnende haar. De tweede mogelijkheid was een krakkemikkige strandtent ergens in het midden van nergens – ‘quinto pino’ zeggen ze hier – om te kijken hoe het met Aurora ging, de bejaarde kokkin die vorige week was geopereerd aan haar loensende oog.

Ik besloot om voor de tweede optie te kiezen, want een mens kan maar aan een beperkte hoeveelheid plastische chirurgie blootgesteld worden op één avond vind ik.

Aurora’s chiringuito

En dus reed ik rustig op mijn Royal Enfield naar Aurora’s chiringuito. Daarvoor moest ik eerst langs wat aardappel- en koolvelden dokkeren over een zandweg die naar zee leidt en uiteindelijk doodloopt op de houten barak waar Aurora haar grill oppookt om er de heerlijkste tarbot, zeebaars of inktvis op te roosteren. Terwijl aan de kust in deze vroege lente de overgrote meerderheid van de strandrestaurants nog gesloten zijn, blijft Aurora het hele jaar open behalve als het te hard regent. Dan is de toegangsweg ondergelopen en regent het binnen.

Hoewel er een gemene oostenwind stond bleef het die avond gelukkig droog. Achter de tapkast stond zoals gebruikelijk Carlos. Carlos heeft altijd de geloken oogopslag van iemand die te veel gedronken heeft, maar desondanks toch nog functioneert. Ik zie Carlos nooit achter de bar drinken, dus moet het rode hoofd en de ogen-op-halfzeven het resultaat zijn van een genetisch gegeven.

Een andere mogelijkheid is dat Carlos zich ’s ochtends alvast moed indrinkt om de werkdag tegemoet te zien, dat kan ook. Met Aurora ging alles prima gelukkig. Ze keek alweer recht, zij het niet helder, uit de ogen. Dat gold ook voor haar man José, want die stond een beetje gelukzalig met een glas whisky op het strand naar de barende zee te kijken.

Vrolijke staat van dronkenschap

Het opmerkelijke aan deze strandhut is namelijk dat tegen de vooravond zowel eigenaars als personeel in een vrolijke staat van dronkenschap verkeren. Ik veronderstel dat ze dit doen om hun klanten – allemaal Spanjaarden uit de omgeving – niet het gevoel te geven dat ze alleen moeten drinken.

Zelf beperk ik mijn alcoholinname ter plaatse altijd tot een minimum, omdat ik nadien op de motor opnieuw naar huis moet kachelen. De combinatie alcohol en motoren kan wel eens voor een heel erge kater zorgen. Het was behoorlijk druk die avond omdat veel van de vaste gasten Aurora kwamen begroeten na haar ingreep.

Aan de bar stond Eugenio, een aannemer van bouwwerken, uit te leggen waarom hij het meeste van zijn werken in het zwart deed. Het was zijn schuld niet, want hij wilde maar al te graag belastingen betalen, alleen wilden zijn klanten niet mee. Ze betaalden liever hun rekeningen zonder btw. Eugenio schudde zijn hoofd en deed alsof hij dat allemaal heel erg vond. De omstaanders speelden gewillig mee.

Hoogspanningskabels

Ik knoopte een gesprek aan met Antonio, een vaste klant wiens ogen vandaag uitzonderlijk scheel stonden achter zijn brilglazen met de dikte van een flinke confituurpot. Antonio werd na zijn zoveelste whisky een beetje weemoedig en begon me te vertellen over zijn vroegere werk als arbeider aan hoogspanningskabels. ‘Op pensioen gegaan op je 64ste?’ vroeg ik met mijn aangeboren onnozelheid. ‘Op vervroegd pensioen, want ik ben helemaal geen 64. Ik ben 56’, antwoordde hij terwijl hij nog een slok nam.

‘Aan hoogspanningskabels werken is hard en gevaarlijk werk.’ Er bungelde ineens een traan over zijn wangen. Niet omdat ik hem tien jaar ouder had ingeschat dan hij werkelijk was, want dat scheen ‘m niet te deren, maar omdat hij aan zijn gestorven kameraden moest denken. ‘Gevallen of geroosterd zodat de mensen elektriciteit zouden hebben’, riep hij plots dramatisch. De omstaanders knikten grommend, meer vanwege de hoge elektriciteitsprijzen dan voor de geëlektrocuteerden vermoedde ik.

Ik besloot langzaam op te stappen. Op de weg naar buiten kwam Aurora me omhelzen om me te bedanken voor het bezoek. We keken samen naar de zee, die nu woest haar golven op het strand smeet. ‘Ik hoop dat het snel weer zomer wordt’, fluisterde Aurora en ze liep terug naar de bar.

Ik weet waarom ze dat hoopt, want in de zomer, nadat het vuur van haar grill uit is en de nacht is gevallen, loopt Aurora steevast naar zee, waar ze zich uitkleedt en poedelnaakt in het water duikt. Ze kijkt dan naar de sterren en groet haar vader en moeder die daar volgens haar staan te fonkelen. Dat is waarom ik deze gammele strandtent verkies boven de rode loper van het filmfestival in Málaga. Hier zijn de sterren echt.

zeebaars

Een moeilijke keuze tussen de rode loper en een krakkemikkige strandtent