Mijn boek ‘Kakistocratie’ is nog maar pas uit, en de schandalen die bewijzen dat we inderdaad met een politieke klasse van schurken opgescheept zitten, doen onze oren alweer tuiten. De grootschalige omkoopaffaire in het Europees parlement, het Waalse kaviaarsocialisme terug van nooit weg geweest, de leugenmachine en permanente onbekwaamheidsbewijzen van Vivaldi. Ik wacht alleen op nog eens een Vlaams lijk dat uit de kast valt, en een sequel kan naar de uitgever.

Allochtone diaspora

De Brusselse Grote Moskee, bij de Staatsveiligheid bekend als een trefpunt van Marokkaanse infiltranten.

Vooral het aandeel van Marokko in de Europese corruptiezaak verdient bijzondere aandacht. Qatar is toevallig het land dat het WK voetbal organiseert en kwistig met bankbriefjes strooide om de loftrompetten van (vooral socialistische) politici te smeren. Marokko is nog andere koek. Onderdanen van dit land bezetten een deel van onze grootsteden en belijden er uitbundig hun verbondenheid met het vaderland. Dat gaat veel verder dan voetbalnationalisme en brandende auto’s. Een uitgebreide vijfde kolonne van spionnen en informanten is binnen deze ‘gemeenschap’ actief. Een deel opereert onder de diplomatieke vlag van de Marokkaanse ambassade in Brussel.

Wat deze lieden precies uitspoken valt moeilijk in kaart te brengen. Af en toe worden er eens een paar op het vliegtuig gezet richting het thuisland, als ze het echt te bont maken of op heterdaad worden betrapt bij spionage-activiteiten. Het recent uitgebroken omkoopschandaal kan niet losgezien worden van de permanente aanwezigheid van Arabische, vooral Marokkaanse geheimagenten in Europa en meer in het bijzonder België als EU-hoofdkwartier. Marokko heeft, zoals Turkije overigens, met zijn allochtone diaspora een efficiënt netwerk van informanten dat zelfs binnen de politie zijn vertakkingen heeft.

De religieuze tak van dit netwerk loopt – eveneens zoals bij de Turkse collega’s – via moskeeën en allerlei religieuze mantelorganisaties. De Grote Moskee van Brussel heeft wat dat betreft een reputatie. Dat tenslotte de wereldvoetbalbond FIFA zelf vergeven is van corruptie, met een voorzitter Gianni Infantino die luid de loftrompet laat schallen over Qatar en ons 3000 jaar boetedoening oplegt, doet vermoeden dat het hier om veel meer gaat dan zomaar wat uit de hand gelopen lobbywerk.

‘Racistisch stereotype’

Vlaamse tradities en folklore dienen ‘uitgezuiverd’ en wokeproof gemaakt.

Onnodig te zeggen dat de vaandeldragers van de multiculturele samenleving wat verveeld zitten met deze slechte publiciteit. Tijd dus voor actie. Op 14 december j.l. ging Chokri Ben Chikha, een docent van Tunesische afkomst verbonden aan het Gentse KASK, over tot de rituele verbranding van… de Buffalo-vlag van voetbalclub KAA Gent. Dus niet de Qatarese vlag, deze van de FIFA, een socialistisch embleem, of laat staan de Marokkaanse vlag, wat gezien de actualiteit toch logischer zou geweest zijn, maar een onnozele supportersvlag.

Reden: de fameuze Indiaan die als mascotte van de Buffalo’s geldt. Die zou beledigend zijn voor de Amerikaanse Indianen, en Chokri had daar zelfs een heuse Navajo voor laten overkomen, met vedertooi en al, die luistert naar de naam Tomahawk GreyEyes. Uch.

Dat Buffalo-monster van Loch Ness duikt af en toe op. In 2018 had die mascotte al eens de New York Times gehaald, als voorbeeld van een ‘racistisch stereotype’ en een ‘misplaatst symbool van een koloniaal verleden’. Welk verleden? Het Indianenlogo is ontleend aan een show van de legendarische Buffalo Bill, die in 1906 Gent aandeed. Moeten de supporters van KAA Gent zich bezig houden met het Amerikaanse geweten? Volgens Chocri wel. Is die Buffalo-vlag ook maar enigermate als een belediging bedoeld, als prijken met een trofee (sic)? Integendeel, de Indiaan figureert op die vlag als symbool van kracht, integriteit en fair-play, niet als iets waarmee gelachen moet worden. Niettemin: verbranden dat ding, beveelt de artistieke wokepolitie.

Moreel suprematisme

De (gesubsidieerde) artistieke statements van Chokri Ben Chikha overstijgen zelden het moment van ouderwets vormingstheater

De performance van Chokri Ben Chikha en zijn subsidievehikel Zoo Humain maakt een paar zaken duidelijk. Ten eerste dat kunstenaars zich in al hun geëngageerdheid tamelijk wereldvreemd kunnen gedragen, en vooral blijk geven van een narcistische drang naar goedkope publiciteit en cameramomenten. De pers proberen te halen met een indianenverhaal, wanneer de Europese instellingen zowat op springen staan door corruptie, het geeft weinig blijk van Fingerspitzengefühl. Veeleer is het een wanhopige kreet om aandacht.

Nog opmerkelijker is de commentaar van de kunstenaar, dat hij dit ‘zuiveringsritueel’ ziet als een ‘uitnodiging om in dialoog te gaan’ (sic). Wat is er uitnodigend aan het verbranden van een vlag? Het is een typisch woke-standpunt dat je iedereen en alles mag cancelen, zelfs met destructieve rituelen, en dat na deze ‘zuivering’ de zondaar zich deemoedig zal aanbieden voor een dialoog. Waarna hij de voorlopige absolutie krijgt, eventueel met supplementaire aansporingen tot boetedoening.

Dat brengt ons, ten derde, op het tergend moreel suprematisme bij linkse intellectuelen en culturo’s. Zedepreken en moraalridderij, het blijft de favoriete bezigheid van de cultuursector én de mainstream media. Vlamingen zijn van nature dom, racistisch in hun genen, en stemmen daardoor op de foute partijen. In De Morgen kapittelt Chocri nog eens vaderlijk-vermanend het Gentse supportersheir met zijn racistische clubparafernalia. Ook brave mensen die geen vuurpijlen afschieten of bananen op het veld gooien, komen in aanmerking voor een verbeteringstraject.

Het bestuur van KAA Gent is alvast niet van plan om op zijn vurig voorstel tot ‘dialoog’ in te gaan, en wil het logo behouden. Tegenover de woke-hysterie is dat de juiste attitude, het is op het randje van de karikatuur. In 2018 overgoot theatermaker Chokri Ben Chikha zich op het podium met benzine, en dreigde zich in brand te steken ‘in naam van de waarheid’. De organisatoren snelden toe en verhinderden dat hij de daad bij het woord voegde. Achteraf bleek de jerrycan alleen maar water te bevatten. Of dat nu een geluk is of niet, laat ik helemaal aan uw oordeel over.

Zoo Humain

Woke-logica: een vlag verbranden om ‘de dialoog aan te gaan’