Multiculturele vreugde op de A12

‘Schandalig, weerzinwekkend’, foetert Vlaams mobiliteitsminister Ben Weyts (N-VA) naar aanleiding van de trouwstoet op de A12, afgelopen zaterdag, waarbij heel de snelweg geblokkeerd geraakte en de bruidegom op een zeker moment zelfs euforisch de lucht werd ingegooid. Een automobilist filmde heel het gedoe. De gealarmeerde politie arriveerde pas toen de ‘stoet’ al lang weer verdwenen was, een traagheidsmanoeuvre dat misschien wel ingegeven was door zelfbehoudsinstinct, want in mei 2017 raakten een aantal agenten gewond toen ze zo’n trouwfeestje op de openbare weg te Dilbeek probeerden te stoppen.

De zesde staatshervorming

De twee personen die zich daarvoor op de rechtbank moesten verantwoorden werden trouwens buiten vervolging gesteld. Door een Franstalige rechtbank, want, yes, this must be Belgium: bij de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde, onderdeel van de zesde staatshervorming, ‘vergaten’ ze het gerechtelijk arrondissement te splitsen, waardoor men voor misdrijven, in Vlaanderen gepleegd, een Franstalige rechter kan eisen. En raar maar waar: die lijken opvallend milder dan hun Vlaamse collega’s. Of alleszins toch voor francofone betichten. Justitie à la carte, als u eens iets mispeutert in Vilvoorde moet u beslist eens voor de Franstalige rol kiezen.

De Belgische constructie dus: laten we de razernij van Ben Weyts toch maar met een korreltje zout nemen, want ook al heeft zijn partij niet voor die zesde staatshervorming gestemd, ze is toch duidelijk van plan om het Belgische schip boven water te houden, en dat zal dus via ‘staatshervormingen’ gaan, ingewikkelde deals met veel kleine lettertjes waar de Vlamingen zich traditioneel aan mispakken.

Het opgeven van het echte autonomisme, zogezegd ‘omdat er geen draagvlak is’ (een redenering van de kip en het ei: als je er politiek niet voor gaat is er nooit een draagvlak), leidt automatisch tot het alternatief: het fameuze rotte compromis zoals J.P. Rondas het ooit noemde, onfrisse overeenkomsten die niet helemaal rond blijken, en dus onder meer zich slecht gedragende allochtonen toelaten om in Vlaanderen naar een Franstalige rechter te stappen. Leg het maar uit in het buitenland.

Provocatie

Dat brengt ons op het tweede aspect van de A12-trouwstoet: de steeds meer in zwang rakende gewoonte van Marokkaanse en Turkse families om tradities voort te zetten op de openbare weg, met veel getoeter en stilstaand verkeer tot gevolg. Zouden wij te verzuurd zijn om te delen in de vreugde van deze mensen? Waarom niet even uitstappen en het, euh, feestvarken mee de lucht ingooien?

Het antwoord is, dat het toch vooral om infantiel machogedrag gaat (op dat soort filmpjes is zelden een vrouw te zien, die zitten misschien op de achterbank onder een stuk textiel), waar wij geen boodschap meer aan hebben. En in een land waar mensen ’s morgens en ’s avonds al uren in de file staan, creëer je er niet nog eentje bij voor de leut. En Vlamingen vieren thuis feest, in de tuin, of op een wei, of op een kermis, maar niet op een autostrade. En tenslotte, last but not least: ik verdenk er een bepaalde allochtone medemens toch ook wel van om dit te doen bij wijze van provocatie, als statement, omdat ze weten dat het opschudding en ongemak veroorzaakt, en omdat onze rechters zo mild zijn, in tegenstelling tot deze in hun thuisland.

Multicul

En zo zitten we weer midden in de hachelijke multicul-discussie, een debat dat op zich eigenlijk al lang zijn houdbaarheidsdatum heeft overschreden: zoals je een Marokkaan of een Turk nooit op een koersfiets krijgt, hebben wij geen zin in luidruchtige autostradefeestjes. Is dat erg? Neen, op zich niet, maar cultuurverschillen leiden vroeg of laat tot spanningen en conflicten, en in het geval van Dilbeek zelfs met slagen en verwondingen. En zo komt ook die eindeloze hoofddoekendiscussie weer op tafel, en de weigering van een bepaalde geïmporteerde religie om zich te schikken naar de regels en gebruiken van de seculiere rechtstaat. Of denk aan de toenemende invloed van Erdogan en de AKP in de Turkse gemeenschap, die zich niet bepaald tot rituelen binnenshuis beperkt.

Het A-12-feestje stelt die tegenstelling weer op scherp: hoe tolerant moeten we ons opstellen tegenover mensen en groepen die er misbruik van maken? Het zijn net deze grote en kleine fricties die, meer dan het zoveelste TV-debat, aantonen dat er ten gronde een samenlevingsprobleem is.