10 maatregelen ter herovering van Europa: een programma voor Europees rechts

Mijn essay* vat ik hier samen in zeven vragen en antwoorden. De doelstelling van het werk is dubbel. Enerzijds wil het stellingen naar voren schuiven – betreffende immigratie, overheidsbestedingen, wezenlijk pluralisme van pers en ambtenarij– waarover het merendeel van de rechtse partijen en bewegingen, die overal in Europa in opmars zijn, het eens zouden moeten worden. Anderzijds wil het een aantal opvattingen preciseren die leiden tot valse tegenstellingen tussen deze als ‘rechts’ bestempelde formaties.

Is immigratie de grote kwestie van deze tijd?

Ik merk dat in het Westen, in Europa zowel als in de Verenigde Staten, immigratie de stembusuitslagen domineert. Het valt niet te loochenen dat de jongste tien jaar de migratie naar Europa grote proporties heeft aangenomen, wat des te significanter is omdat het overwegend gaat om mensen afkomstig uit weliswaar respectabele culturen, maar waarvan nog bewezen moet worden dat ze met de Westerse beschaving compatibel zijn. De andere grote uitdaging vandaag, lijkt me de buitensporige socialisering (collectivisering) van onze landen, door normering en taxatie.

Als er een Europese code voor de islam moet komen, wat moet die dan inhouden?

Het gaat erom precies aan te geven welke normen van het islamitisch recht, principieel of materieel onverenigbaar zijn met de grondslagen van onze beschaving, en deze op Europese bodem uitdrukkelijk nietig te verklaren. Inzake vrijheid en democratie zijn de Westerse en islamitische normenstelsels als zodanig immers niet te verzoenen. Het wordt tijd dit probleem beslist en beredeneerd aan te pakken, in plaats van het door geweld te laten beslechten.

Moeten er ook quota voor ‘rechtse’ journalisten komen?

Voor media die van publieke gelden genieten, ja. Men kan niet om de verontrustende vaststelling heen, dat er een kloof gaapt tussen de pers en onze bevolkingen. Globaal genomen is de westerse pers ertoe gekomen een wereldbeeld te prediken dat niet enkel links is maar zelfs vrij extremistisch, en met name door ras geobsedeerd lijkt. Kranten die een grote faam genoten, zoals The Guardian en The New York Times, zijn nu zover dat ze artikels en vrije tribunes publiceren die men niet anders kan kwalificeren dan als racistisch in strikte zin. De oorzaak van deze verontrustende ontsporing is volgens mij hierin te zoeken, dat de overweldigende meerderheid van de journalisten het linkse gedachtegoed toegedaan zijn, en elkaar opstoken en bevestigen in hun partiële en partijdige kijk op de werkelijkheid. Ik zie maar twee remedies: het ontwikkelen van nieuwe media – het internet biedt de kans daartoe en het is ook al flink gaande. En verder opgelegde quota bij de gesubsidieerde media.

Is het niet overdreven, of zelfs gevaarlijk om de pers als volksvijandig te bestempelen?

Bij de democratie en de vrije meningsvorming hoort een vrije pers. Haar globaal genomen bestempelen als vijand van om het even wat zou geen zin hebben. Maar ik vrees dat de linkse pers vandaag is overgeleverd aan demonen die zij niet eens meester meer wil worden.

Een voorbeeld graag?

Als The Guardian – en ik kies dus een eertijds respectabel blad – een column publiceert met als titel: ‘De helft van de blanke vrouwen blijft Republikeins stemmen. Wat is er met hen mis?’ (Half of white women continue to vote Republican. What’s wrong with them? 9/11/ 2018), een voorbeeld uit dozijnen, dan mag men zich met reden afvragen wat de volgende stap zal zijn. Een oproep tot een pogrom, tot afrekening? Als ras de maat van alle dingen wordt, begin dan maar met een Radio des Mille Collines. Dit soort geschrift is niet enkel volksvijandig, het staat vijandig tegenover al het menselijke in ons.

In hoeverre mogen de hier voorgestelde maatregelen liberaal heten?

Het Westen is essentieel liberaal. De vrijheid van geweten, de economische vrijheid en de allerhande vrijheden hebben het Westen gemaakt tot wat het is, ze zijn er de kracht en de ziel van. Zich beroepen op het Westen en tegelijk de liberale democratie veroordelen, is volslagen onzinnig. De maatregelen die ik voorstel, een vaste drempel van 40% van het BBP voor de overheidsuitgaven, responsabilisering van de ‘magistraten’ – in de brede zin van: elkeen die een publiek ambt bekleedt – die met hun persoonlijk vermogen zouden instaan in geval van schulden, het terugschroeven van de EU tot een gemeenschappelijke markt, het herstel van grenzen die naam waardig door de afschaffing van de gezinshereniging en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, dat lijken me overduidelijk liberale maatregelen.

Is het vrije verkeer van personen aan banden leggen dan liberaal? Is niet juist vrije immigratie dat?

Die kwakkel mag eens tegengesproken worden. Vrije immigratie is een begrip voor fellowtravellers en heeft niets liberaals. Begrippen als ‘limiet’, ‘barrière’ of ‘grens’ zitten vervat in het begrip eigendom, zonder welk geen enkel vrij bestel denkbaar is. Van Aristoteles tot Hayek – met en passant nog John Locke, David Hume, Edmund Burke en honderd anderen – heeft men zo goed als geen enkele ernstige auteur ooit horen pleiten voor de ontbinding van onze samenlevingen door de afschaffing van de grenzen. ‘Open borders’ is een absolutistisch concept van het type tabula rasa. Het is constructivisme in zijn meest extreme vorm. Karl Popper sprak van utopisch ‘social engineering’, dat de hele werkelijkheid ondergeschikt maakt aan een abstract begrip.

__________

* Hier de Franse uitgave en de Engelse, beide deze maand verschenen.

vertaling Marc Vanfraechem