Alternatief voor Franckens laffe excuses

Wie dacht dat er naar aanleiding van de nieuwe federale regering alleen maar over de pensioenen en de index zou worden gepraat, had niet gerekend op een Facebook-post uit 2011 van de nieuwe staatssecretaris van Asiel en Migratie Theo Francken, die door de RTBF vanonder het stof werd gehaald. N-VA’er Francken stelt daarin naar aanleiding van een volgens hem ‘knap migratiestuk van The Economist’:

‘Ik kan me wel iets voorstellen bij de economische meerwaarde van de Joodse, Chinese en Indiaanse (sic) diaspora, maar minder bij de Marokkaanse, Congolese en Algerijnse. Of is dat te aangebrand?’

Wie zich de moeite getroost om het betreffende artikel in The Economist te lezen – met de veelzeggende titel ‘The magic of diasporas’– zal vaststellen dat het een op en top pro-immigratieartikel is, geschreven vanuit Amerikaans perspectief maar blindelings toegepast op Europa. De conclusie luidt dat immigratie broodnodig is voor innovatie en welvaart, en dat het groei in zowel het immigratie- als emigratieland stimuleert: ‘Immigrant networks are a rare bright spark in the world economy. Rich countries should welcome them.’ De laatste paragraaf luidt: ‘As for the old world, its desire to close its borders is understandable but dangerous. Migration brings youth to ageing countries, and allows ideas to circulate in millions of mobile minds. That is good both for those who arrive with suitcases and dreams and for those who should welcome them.’Kortom: ‘Open, die grenzen!’

De VS is Europa niet

Los van het feit dat die pro-immigratieconclusie nergens met cijfers wordt onderbouwd – sterker nog: er wordt gesteld dat studies elkaar tegenspreken en dat het onmogelijk is om vast te stellen wat de impact is van migratie op de economische groei – is het fundamentele punt dat de VS Europa niet is, laat staan dat de VS kan worden gelijkgesteld met België of Vlaanderen. Daarover gaat ook de terechte intuïtieve bedenking van Theo Francken wanneer hij de economische meerwaarde van Chinezen, Joden en Indiërs enerzijds afzet tegen Marokkanen, Congolezen en Algerijnen anderzijds. Immers, naast de danig verschillende geschiedenis en (sociaaleconomische) cultuur, verschillen de migratiestromen richting de VS enerzijds en die richting (West-)Europa en meer bepaald België en Vlaanderen anderzijds, en dit zowel in kwaliteit als in kwantiteit. Bovendien geldt die ‘migratiediversiteit’ evenzeer binnen Europa: een land als Portugal verschilt inzake migratie – evenals wat geschiedenis, (sociaaleconomische) cultuur enzovoort betreft – fundamenteel van pakweg Denemarken.

Baas over eigen grenzen

De kwantiteit, het (jaarlijks) aantal immigranten ten opzichte van de aanwezige bevolking, is in principe vrij eenvoudig te regelen. Een natiestaat (dus niet België, maar Vlaanderen) heeft ten opzichte van haar bevolking niet alleen het recht maar ook de plicht haar grenzen strikt te controleren. België verzaakt al decennia aan die taak vanwege utopische waanideeën over immigratie en multiculturaliteit. Bovendien wordt als gevolg van ‘macrofilie’ (Thierry Baudet) en de ‘EU-isering’ van de (nationale) politiek, de beweegruimte voor België om soeverein te bepalen wie binnenkomt en wie niet, steeds kleiner. Met een quotum voor immigranten van zowel binnen als buiten de EU, wijst het veel meer soevereine Zwitserland de weg voor een Vlaanderen dat – onafhankelijk van Wallonië en van de EU – helemaal zélf zou moeten kunnen bepalen wie er binnenkomt en wie niet: baas over eigen grenzen.

Francken en de EU-immigratiemachine

Het is dan ook bijzonder tegenstrijdig dat een – in naam – Vlaams-nationalistische partij als de N-VA, die met staatssecretaris Francken soms kordate taal inzake immigratie spreekt, de facto braafjes binnen de lijnen van de EU-immigratiemachine kleurt en zal kleuren, en dus België en Vlaanderen etnodemografisch uitlevert aan de ideologie van het multiculturalisme en de zogenaamde ‘superdiversiteit’. Die zet op EU-niveau immers de toon; de mantra dat (arbeids)immigratie en multiculturaliteit positief en zelfs broodnodig zijn, is door de Europese Unie heilig verklaard. Alles wat vanuit de supranationale EU-instellingen ter zake wordt gepubliceerd en elke maatregel die in dat verband door de EU wordt genomen, vloeit voort uit het kerndogma dat immigratie en multiculturaliteit in essentie goed en nastrevenswaardig zijn. Zowel de parlementaire stemmingen van de N-VA in en inzake de EU als het huidige regeerakkoord, bevestigen Franckens lofzang op het pro-immigratieartikel uit The Economist, ‘The magic of diasporas’. De N-VA is dezelfde mening toegedaan als de EU-immigratiemachine, en zet dat in het federaal regeerakkoord in de verf door te pleiten voor ‘harmonisatie van het asiel- en migratiebeleid op EU-niveau’. Terwijl het juist de EU is die ons verhindert ons eigen, voldoende streng asiel- en migratiebeleid te voeren; bovendien is het gewoonweg dom een ‘one size fits none’-EU-asiel- en migratiebeleid te voeren voor Europese landen die inzake immigratie en (sociaaleconomische) cultuur significant verschillen.

Kwaliteit van de immigratie

Franckens Facebook-citaat gaat echter niet over de kwantiteit van de immigratie, maar – minstens even belangrijk – over de kwaliteit. Daar waar The Economist het voortdurend heeft over Chinezen en Indiërs en terloops ook de immer voor vooruitgang zorgende Joden vermeldt, moeten wij het wat West- en Noord-Europa en zeker wat België en Vlaanderen betreft natuurlijk eerder hebben over Turken, Marokkanen en andere Noord-Afrikanen, moslims, alsook over Midden- en Oost-Europeanen. Francken stelt zich dan ook terecht vragen over de ‘economische meerwaarde’ van ‘Marokkanen, Congolezen en Algerijnen’. Laten we dus wat dat betreft eens de puntjes op de i zetten.

De ene cultuur is de andere niet

Wat Francken intuïtief lijkt aan te voelen, beseft iedereen met een minimum aan gezond verstand, en iedereen die met zijn of haar voeten in de realiteit staat – verpleegster, politieagent, leraar of werkgever – weet het doorgaans uit eigen ervaring: de ene cultuur is de andere niet. Nemen we bijvoorbeeld het onderzoek van onderwijsspecialist Jaap Dronkers. Die stelde vast dat in onze contreien niet-islamitisch-Aziatische leerlingen met kop en schouders boven autochtone leerlingen uitsteken, die het op hun beurt een pak beter doen dan islamitisch-Aziatische (en islamitisch-Arabische) leerlingen – en dit los van elke sociaaleconomische factor. Chinezen en Joden doen het beter dan (niet-Joodse) Europeanen, en die doen het op hun beurt beter dan (islamitische) Aziaten en Arabieren. De IQ-gemiddelden liegen niet: tussen de 108 en 115 voor Joden, boven de 105 voor (niet-islamitische) Oost-Aziaten, rond de 100 voor (niet-Joodse) Europeanen, minder dan 95 voor Turken en minder dan 90 voor Maghrebijnen.

De islam versus vooruitgang

Dit IQ wordt bijvoorbeeld weerspiegeld in het aantal Nobelprijzen voor de wetenschap, waarin Joden disproportioneel hoog scoren en moslims disproportioneel laag. Oorzaak: een verschil in cultuur. De religieuze ideologie die islam heet brengt geen kenniscultuur, geen cultuur van nieuwsgierigheid en van dingen willen onderzoeken voort. Zoals bekend gaan in de elfde, ten laatste de twaalfde eeuw de ‘poorten van de interpretatie’ (de vrijheid voor de (geleerde) gelovigen om de Koran te interpreteren) dicht en begint de islam aan een verstarringsproces van gemakkelijk 700 jaar, waaruit hij – onder westerse invloed – pas eind negentiende eeuw voor een tijdje ontwaakt. Vanuit de islamitische bronnen, de Koran en de Hadith en de daaruit voortkomende sharia, brengt de islam geen cultuur voort die prikkelt tot onderzoek en wetenschap. Om een aantal cijfers te noemen: Israël heeft zes universiteiten in de top 300, de Arabische landen hebben geen universiteiten in de top 400. In de islamitische wereld bestaan – zeker afgemeten aan de rest van de wereld – nauwelijks boekhandels. Gedurende de laatste 1000 jaar zijn er in de Arabische landen minder boeken vertaald dan in één jaar in Spanje (of het moet Mein Kampf zijn, dat in menig Arabisch land evenals in Turkije als zoete broodjes verkoopt).

Moslims versus hindoes

India- en religie-expert Koenraad Elst meldt dat ‘onderzoek in het Verenigd Koninkrijk en de dagelijkse ervaring in India uitwezen dat hindoes en moslims, raciaal identiek maar cultureel zeer verschillend, ook erg verschillen in schoolprestaties. De hindoecultuur motiveert meer tot kennisverwerving en onderwerping aan de schooldiscipline dan de islam.’ Verder stelt Elst: ‘Motivatie maakt een wereld van verschil. Nog in het VK is gebleken dat meisjes uit Afrika, zogezegd met een lager IQ begiftigd maar meestal overtuigde christenen, het beter doen dan hun ongemotiveerde inheemse medeleerlingen. Bij deze ‘white trash’ is het de genotcultuur die hen ongeïnteresseerd maakt en te blasé voor studie. Bij de Pakistani’s heeft de islam datzelfde effect. De scholen weerspiegelen daarmee de grotemensenwereld, waar de moslimlanden opvallen door intellectuele dorheid en geringe creativiteit.’

Geen meerwaarde, maar minderwaarde

Omdat de regering in Nederland ‘op principiële gronden’ weigerde een kosten-batenanalyse te maken inzake immigratie, stapte PVV-leiders Geert Wilders zelf naar het wetenschappelijk onderzoeksbureau Nyfer, dat de economische meerwaarde van de immigratie van niet-westerse immigranten onderzocht. Het resultaat bleek een minderwaarde: een kost van 2,2% van het BBP, zowat 7 miljard euro per jaar of ongeveer 1000 euro per Nederlands gezin. Nyfer baseerde zich op een jaarlijkse netto-instroom van 25.000 immigranten en eenzelfde aantal nakomelingen. Uit het onderzoek blijkt dat niet-westerse allochtonen meer gebruik maken van collectieve voorzieningen en minder belastingen en premies betalen dan de gemiddelde Nederlander. Ook zitten ze vaker in de bijstand en hebben ze vaker een arbeidsongeschiktheids- en werkloosheidsuitkering. Ten slotte zijn niet-westerse allochtonen ook oververtegenwoordigd in de criminaliteit, wat tot extra kosten leidt.

Ook het Nederlandse weekblad Elsevier heeft de kosten van de immigratie berekend en kwam voor de laatste 40 jaar (tot en met 2010) uit op een negatief saldo van 216,4 miljard euro. Er is geen reden om aan te nemen dat dit bij ons of in andere welvarende West-Europese landen significant verschilt. Bovendien concludeerde het Nederlandse Centraal Planbureau (CPB) in 2003 dat een modelgezin van niet-westerse allochtonen over de gehele levenscyclus de Nederlandse verzorgingsstaat 230.000 euro kost, terwijl een vergelijkbaar Nederlands gezin, maar met ouders die hoog opgeleid zijn, de verzorgingsstaat 226.000 euro oplevert. Uit cijfers van het Nederlandse Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) blijkt dat niet-westerse allochtonen acht keer vaker een bijstandsuitkering ontvangen dan autochtonen. ‘Niet-westerse allochtonen’ gaat in deze allicht niet over hindoes of Chinezen.

Wat met de vergrijzing?

Maar wat dan met de vergrijzing? Ivan Van de Cloot van het Itinera Institute stelt dat migratie niet de wonderoplossing tegen de vergrijzing is waarvoor ze doorgaans wordt aangezien: als men de vergrijzing zou willen oplossen met immigratie, stelt hij, ‘zou er een instroom van 3 miljoen mensen nodig zijn. Bovendien los je op die manier de vergrijzing niet écht op. Ook de gemigreerde werkkrachten gaan ooit op pensioen. Je duwt de vergrijzingsgolf hoogstens een aantal jaren voor je uit.’ Immers, ook immigranten vergrijzen, en ze vergrijzen sneller nadat ze zijn geëmigreerd omdat de gemiddelde Marokkaanse vrouw in Europa al na één generatie net zoveel (of weinig) kinderen als de autochtone vrouwen krijgen. Om dat effect op te vangen zou men dus steeds meer immigranten moeten laten binnenstromen. In Nederland deed men wat dat betreft de berekening. Wanneer je de vergrijzing blijvend zou willen ‘oplossen’ door middel van immigratie, kom je tot waanzinnige getallen: in 2100 zou Nederland dan 109 miljoen (!) inwoners moeten tellen. Gevaarlijke onzin dus. En natuurlijk is er ook het perverse effect van de braindrain uit het land van herkomst. Niet voor niets stelde de Wereldgezondheidsorganisatie een ethische richtlijn op die de uittocht van geschoold verplegend personeel vanuit derdewereldlanden naar het Westen moet tegengaan.

‘Decennialang glashard gelogen’

De Nederlandse demograaf Joop Hartog haalde in zijn afscheidscollege in de zomer van 2011 in de Universiteit van Amsterdam vernietigend uit naar economen, academici en politici die over (de meerwaarde van) immigratie ‘decennialang glashard hebben gelogen’. Hartog: ‘Deze ongebreidelde immigratie en de bevolkingsgroei die eruit voortvloeit zorgt – naast moeilijkheden op het vlak van integratie – voor tal van problemen. Denken we maar aan de wachtlijsten in de sociale huisvesting en in de gezondheidszorg, stijgende huur- en grondprijzen, overbelast openbaar vervoer, dichtslibbende wegen, overbevolkte steden en groeiende milieuproblemen. De Nederlandse Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) berekende eerder dat de immigratie de Nederlandse werknemers 3 procent nadeel opleverde en de kapitaaleigenaren er 3,14 procent op vooruit gingen, wat een positief saldo oplevert van 0,15 procent van het nationaal inkomen. Als de baten van immigratie zo gering en zo onzeker zijn, is het onwaarschijnlijk dat ze de kosten van oplopende bevolkingsdichtheid zullen overtreffen. Die kosten betreffen vooral de externe effecten: schade aan het milieu, congestie, lawaai, wellicht zelfs psychische schade en oplopende criminaliteit.’ Hartogs conclusie, die natuurlijk ook geldt voor België en Vlaanderen, luidt: Nederland is vol en raakt door de voortdurende immigratie, die economisch niets oplevert, alleen maar onleefbaarder. Wie het lijvige wetenschappelijke werkstuk (‘Is de maat nou echt vol?’) van de moedige professor tot zich neemt, zal zien dat er geen speld tussen is te krijgen.

Criminaliteit

De ‘oplopende criminaliteit’, zoals Hartog aanhaalt, en de oplopende kosten die dat met zich meebrengt, mag niet worden onderschat. Zo is bijna de helft van de Antwerpse misdaad gepleegd door vreemdelingen en nog veel meer dan de helft door allochtonen met de Belgische nationaliteit. In 2013 werden vreemdelingen 3,3 keer vaker verdacht van misdrijven dan Vlamingen. De Algerijnen van Theo Francken schieten de hoofdvogel af: in 2013 werden ze maar liefst 80 keer vaker verdacht van een misdrijf dan personen met de Belgische nationaliteit. Marokkanen worden gemiddeld vier keer vaker verdacht van misdrijven dan personen met de Belgische nationaliteit. Maar dat zal ongetwijfeld aan ons (latent) racisme liggen. En dan lees je dat een gevaarlijke jihadist als Nizar Trabelsi aanspraak kan maken op een schadevergoeding van 90.000 euro, omdat het Europees Hof voor de Rechten van de Mens oordeelt dat België zijn mensenrechten heeft geschonden: het tragische gevolg van een perverse cocktail van open grenzen, multiculturaliteit, islamisering, straffeloosheid en niet het minst de uitholling door het Europees Hof van de nationale democratie en de mensenrechten – in naam van ‘de mensenrechten’. Wat, tot slot, de meerwaarde is van de vele Congolese bendes en uitkeringstrekkers in Brussel, kan best worden berekend.

Islamisering en jihadisering

Een tragisch maar logisch gevolg van het decennialange ontwrichtende opengrenzenbeleid, de multiculturele waanbeelden, naïef islamgepamper en straffeloosheid, is de toenemende islamisering en jihadisering in Europa. Uit een recent onderzoek (2013) van het Centrum voor Sociaal Onderzoek uit Berlijn (het ‘Wissenschaftszentrum Berlin für Sozialforschung’ of ‘WZB’) bij Turkse en Marokkaanse moslims in zes Europese landen (Oostenrijk, België, Frankrijk, Duitsland, Nederland en Zweden) blijkt dat:

–        66 procent van de Europese moslims de regels van de Koran belangrijker vindt dan de wetten van het land waarin ze leven;

–        75 procent van de Europese moslims stelt dat er maar één interpretatie van de Koran is die dwingend zou moeten gelden voor alle moslims;

–        60 procent van de Europese moslims vindt dat moslims moeten terugkeren naar hun ‘islamitische wortels’.

Moslims in Europa die op alle drie deze stellingen bevestigend antwoordden, werden door het WZB gekwalificeerd als ‘consistente fundamentalisten’, en dat is maar liefst 44 procent (evenredig verdeeld onder jongere en ouder moslims). Andere zorgwekkende conclusies uit dit onderzoek zijn dat 60 procent van de moslims in Europa homoseksuelen als vriend weigert te zien, 45 procent Joden onbetrouwbaar acht en 54 procent van de Europese moslims gelooft dat het een doel is van het Westen om de islam kapot te maken. De auteur van het rapport, de Nederlandse socioloog Ruud Koopmans concludeert: ‘Deze uitkomsten zijn duidelijke tegengestelden van wat we vaak horen, namelijk dat islamitisch fundamentalisme een marginaal verschijnsel is in West-Europa en dat de fundamentalistische graad niet verschilt van die onder de christelijke meerderheid. Beide blijken overduidelijk onwaar, aangezien bijna de helft van de Europese islamieten wil terugkeren naar de islamitische wortels en denkt dat er slechts één interpretatie is van de koran en dat de daarin opgetekende wetten belangrijker zijn dan seculiere wetten.’

Ook de islamisering en jihadisering kosten ons handenvol geld. Vilvoords burgemeester Hans Bonte (Sp.a), die vandaag in zijn jihad-stad slachtoffer is van het ontwrichtende oikofobe ‘weg met ons’-beleid van zijn eigen partij op Europees, federaal en Vlaams niveau, stelde tijdens het debat over de regeringsverklaring: ‘Om één teruggekeerde Syriëstrijder 24 uur op 24 te volgen zijn 24 FET (voltijdse politiemensen en/of ambtenaren) nodig. En we hebben al 81 teruggekeerde Syriëstrijders.’ Hij steunt het beleid dat minister van Binnenlandse Zaken Jambon (NVA) wil voeren, maar vraagt zich af hoe dit gefinancierd kan worden. Is het niet bijzonder wraakroepend dat terwijl de Vlaamse student, middenklasser en oudere door de huidige regeerakkoorden diep in hun portemonnee worden geraakt, er tegelijkertijd steeds meer geld nodig is voor de onveilige toestand waarin de beleidsvoerders ons land hebben gebracht?

Wilders’ ‘minder’

Dus heeft Geert Wilders gelijk wanneer hij oproept tot ‘minder Marokkanen’ in zijn land; een uitspraak waarvoor hij wellicht vervolgd zal worden, waarbij overigens kennelijk voor het gemak wordt vergeten dat Wilders nog niet lang geleden de Marokkaanse Elou Ahkiat steunde die door moslims werd bedreigd omdat ze in Rotterdam een wijnbar wilde openen. Bovendien heeft hij uitentreuren toegelicht hoe hij ‘minder Marokkanen’ wil bewerkstelligen. Wilders in een van de vele interviews: ‘’Minder Marokkanen’ betekent dat de grenzen dicht gaan voor Marokkanen, dat criminele Marokkanen worden uitgezet en dat Marokkanen gestimuleerd worden vrijwillig te remigreren. Als je je gedraagt mag je blijven, anders word je het land uitgezet.’ Wegens de enorme oververtegenwoordiging van Marokkanen in de Nederlandse criminaliteits-, jihadi- en uitkeringsstatistieken, zullen Wilders’ eerste twee punten, namelijk het sluiten van de grenzen voor Marokkanen en het uitzetten van criminele Marokkanen, ontegensprekelijk leiden tot minder criminaliteit, minder moslimterrorisme of jihadisme en minder uitkeringstrekkers. De cijfermatige onderbouwing waar geen speld tussen is te krijgen, kan hier worden gelezen. Wilders’ derde punt, vrijwillige gesubsidieerde remigratie, is in Nederland overigens al jaar en dag staand beleid. Last but not least vat Wilders samen: ‘Als je je gedraagt mag je blijven, anders word je het land uitgezet.’ Dat zijn niet de woorden van een racist of xenofoob, maar van een realist die een fundamenteel opvoedkundig principe toepast, namelijk ‘streng maar rechtvaardig’.

Krantencommentaren: om ter politiek correctst

De vele krantencommentaren inzake Franckens Facebook-citaat in de politiek-correcte pretgazetten De Standaard en De Morgen waren om ter politiek correctst en dus te veel om op te noemen, maar één ervan wil ik de lezer niet onthouden, namelijk dat van Karel Verhoeven van De Standaard. Die schreef: ‘Vervang Marokkaans door Joods en je beseft hoe onzindelijk de veralgemening per natie is.’ Nee, Karel, het Joodse volk werd en wordt juist gehaat – niet het minst door Marokkanen – omdat het excelleert; Marokkanen daarentegen staan – los van het feit dat er uiteraard óók Marokkanen zijn die uitblinken – bekend om hun koppositie in allerlei sinistere lijstjes, waardoor we de absolute plicht hebben ons als samenleving minstens de vraag te stellen in hoeverre hun immigratie globaal en alles in acht genomen een meerwaarde betekent. Daarmee is meteen ook de vraag beantwoord die Bilal Benyaich, geen kutmarokkaan, in De Morgen stelt: ‘Waarom wordt wel over kut-Marokkanen gesproken en niet over kut-Joden of klote-Indiërs?’ In datzelfde artikel wordt overigens ook duidelijk gemaakt wat het fundamentele probleem is met het CGKR: de gedachtepolitie onderzoekt ‘de context’ van een uitspraak, ‘wie heeft het gezegd, in welke situatie en met welke intentie’. Dat zet natuurlijk de deur wagenwijd open voor misbruik met politieke doeleinden, zoals in het geval van het schertsproces tegen het Vlaams Blok.

‘Van Sp.a tot N-VA: iedereen zit links van het centrum’

Koerden die de Tweede Kamer in Nederland bezetten, moslims en Koerdische jezidi’s in Duitsland die elkaar met messen te lijf gaan, een Hasseltse school die niet meer naar jihad-Brussel durft, … de malaise van de multiculturaliteit is meer dan ooit een feit, de voorbeelden zijn legio. Merkel, Cameron, Sarkozy en ook Leterme mogen een aantal jaren geleden de multiculturele samenleving dan wel ‘mislukt’ hebben genoemd, het beleid ter zake is geenszins veranderd en zal ook met de nieuwe N-VA-regeerakkoorden niet fundamenteel veranderen. Dat hoeft ook niet te verbazen: na een onderzoek naar aanleiding van de afgelopen verkiezingen, concludeerden politicologen Peter Thijssen en Peter Van Aelst van de Universiteit Antwerpen: ‘Van sp.a tot N-VA: iedereen zit links van het centrum. Links of rechts? De tegenstelling doet er, behalve op economisch vlak, steeds minder toe. Zo liggen de kandidaten van de verschillende partijen [uitgezonderd het Vlaams Belang] ideologisch dicht bij elkaar in het centrum en links daarvan.’ Deze fundamentele conclusie wordt weerspiegeld in de huidige regeerakkoorden: alleen op het vlak van economie kunnen die een verschuiving naar rechts worden genoemd, en dan nog slechts een bijzonder onbeduidende verandering – de analyse van econoom Gert Peersman dat ‘Michel I wel op Di Rupo II lijkt’ is dan ook grundlegend. Ook wat de andere fundamentele kwesties betreft – migratie, multiculturaliteit, Vlaanderen in België en Vlaanderen ten opzichte van de EU en de euro (politicologen Thijssen en Van Aelst deelden hun onderzoek op in 1 Economie, 2 Ethisch, 3 Internationalisering, 4 Leefmilieu, 5 Migratie en 6 Vlaams-nationalisme) – zijn de nieuwe N-VA-regeringen in essentie louter een voortzetting van alle vorige regeringen. De zogenaamde ‘Verandering’ is er dus geen, hoe hysterisch socialisten en groenen ook reageren. Of zoals op deze webstek werd geschreven: ‘België is gaan grossieren in mossel-noch-visbeleid – eufemistisch opgehemeld als ‘compromis’, maar in realiteit destructieve nalatigheid.’

Verkocht aan België en de EU

Dat, zeker in het licht van de genoemde feiten en cijfers, het kennelijk ook vandaag nog laakbaar – of zelfs meer dan laakbaar – wordt gevonden dat een staatssecretaris van Asiel en Migratie zich ooit – toen hij nog een relatieve nobody was – vragen stelde over de economische meerwaarde van bepaalde groepen immigranten, is te gek voor woorden. Dat zelfs de term ‘racisme’ wordt bovengehaald, is een gotspe en doet groot onrecht aan wie – blank, bruin of zwart – slachtoffer is van écht racisme, namelijk de ‘theorie die de superioriteit van een bepaald ras verkondigt; discriminatie op grond van iemands ras’ (Van Dale); ‘ras’ betekent: ‘groep van individuen, van een andere groep onderscheiden door een aantal erfelijke en lichamelijke overeenkomsten’ (Van Dale). De talloze sociaaleconomische, culturele, demografische, criminaliteits- en terrorismeproblemen waar we vandaag in toenemende mate mee kampen, zijn het gevolg van het feit dat het al decennia politiek incorrect is om zulke ‘meerwaarde-vragen’ te stellen, laat staan er een beleid naar te voeren. Wat echter wérkelijk laakbaar is, is dat Theo Francken en de N-VA zich verkocht hebben aan België en de EU, en daardoor het beleid dat zou moeten voortvloeien uit ernstige, wetenschappelijke antwoorden op fundamentele (meerwaarde-)vragen inzake immigratie en islamisering, niet eens zouden kunnen voeren.

Kijk, Theo, dát zou nog eens Verandering zijn!

Hoezeer Francken en co worden aangetast door de ‘zuigkracht van het Belgische systeem’ (Bart Maddens), maar ook door de zuigkracht van het Europese systeem, met name de EU; hoezeer ‘N-VA’ers thuis zijn in België’ (Jean-Pierre Rondas), maar ook thuis zijn in de EU-immigratiemachine; hoezeer Francken en co zich dus aan het door en door politiek correcte systeem hebben verkocht, mag blijken uit de laffe excuses die N-VA-staatssecretaris Francken nu heeft geuit voor zijn ‘omstreden uitspraak‘ op Facebook. Ook voor een mail uit 2007 waarin Francken terecht schreef dat de toenemende agressie tegen homoseksuelen in Brussel “alles te maken heeft met het hoge aantal islamieten en kutmarokkaantjes’ (de term is afkomstig van de Nederlands PvdA’er Rob Oudkerk en nadien gebezigd door Yves Desmet, die daarover desgevraagd terecht stelde dat niet alle Marokkanen kutmarokkaantjes zijn, wat ook door niemand wordt beweerd) en waarin hij wat dat betreft de hypocrisie van de links-georiënteerde holebibeweging aan de kaak stelt, had hij zich eerder al verontschuldigd.

Dat Grote Leider De Wever nu stelt dat ‘Francken geen fouten heeft gemaakt’, doet daar niets van af; dat zijn slechts woorden, geen daden. Toch had ik durven te hopen dat De Wevers recente handelsmissie in China hem de fundamentele cultuurverschillen tussen Oost-Azië en de Arabisch-islamitische wereld, met name inzake arbeidsethiek, ten overvloede duidelijk zou hebben gemaakt. Helaas, in het VTM-nieuws gaat De Wever de mist in wanneer hij – geheel in lijn met de politiek correcte traditionele partijen – stelt dat ‘wij er onvoldoende, veel te weinig of veel minder dan we hadden moeten kunnen in geslaagd zijn om iets uit die groepen immigranten [die waarnaar Francken verwijst: Marokkanen, Congolezen en Algerijnen] te halen’. Kortom, het is niet dat we vooral (te veel van) de verkeerde bevolkingsgroepen hebben laten immigreren, we hebben er gewoon “niet genoeg uitgehaald”. Volgens De Wever ligt dus niet aan hen, maar aan ons, terwijl succesvolle immigranten niet moe worden mij te vertellen hoe ze achterover vallen van het oeverloos en peperduur gepamper in onze samenleving. De Wever zegt dus niet dat we beter wat meer Indiërs of Chinezen en wat minder Marokkanen of Algerijnen zouden moeten importeren, sterker nog: hij suggereert dat we nóg meer energie moeten steken – belastinggeld dus – in dezelfde armlastige immigratiegroepen om er meer “uit te halen” (en dat ‘armlastig’ duidt niet het minst op de cultuur).

Alsof zijn excuses nog niet genoeg waren, antwoordde Francken ontkennend (!) op de vraag van Karin Temmerman (sp.a) of hij bij zijn beleid de economische meerwaarde als leidraad zou nemen. Hoe lachwekkend is het dan ook te lezen dat een vriend van Francken heeft verklaard: ‘Francken wordt gedreven door een afkeer tegen de gevestigde orde, het establishment.’ Dat zou alleen waar zijn mocht N-VA-staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken in het parlement de volgende, alternatieve verklaring hebben afgelegd: ‘Of bepaalde groepen immigranten al dan niet een (economische) meerwaarde betekenen, is een legitieme en voor mij als (Vlaams-nationalistische) staatssecretaris van Asiel en Migratie zelfs essentiële vraag, die ik zo snel mogelijk door een (onafhankelijk) instituut op wetenschappelijke wijze zal laten onderzoeken. Het toekomstige asiel- en migratiebeleid zal ik voeren op basis van de resultaten van dit onderzoek en ik zal, indien nodig, alles in het werk stellen om de verdragen en EU-regels die mij daartoe in de weg staan aan te passen of op te heffen. Daarnaast zal ik, om onze vrije, democratische samenleving en cultuur te bewaren waarin onder andere homoseksuelen vrij zijn om op straat hand in hand te lopen en om de toenemende onveiligheid, islamisering en jihadisering een halt toe te roepen, ook een cultureel “immigratie-onderscheid”  maken. Dat betekent bijvoorbeeld dat ik per direct een immigratiestop zal invoeren voor mensen afkomstig uit islamitische (OIC-)landen. Ik zal met andere woorden de immigratie controleren op zowel kwantitatief als kwalitatief vlak, met slechts één maatstaf voor ogen: de identiteit, de veiligheid en de welvaart van de Vlamingen. Dat zijn we hen – en zeker de vele N-VA-kiezers – verschuldigd na de decennialange immigratie- en multikulwaanzin.’

Kijk, Theo, dát zou nog eens Verandering zijn!

De auteur, Sam van Rooy, is bouwkundig ingenieur, publicist, medewerker op het Vlaams Belang-studiecentrum, en medesamensteller van en -auteur in De islam. Kritische essays over een politieke religie en Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU. Op 25 mei was hij 1ste kandidaat-opvolger op de Europese VB-lijst.

@SamVanRooy1