Bipolair België strompelt naar de uitgang.

Big troubles in smurfenland. Het schijnbaar monolithische blauwe blok is bessengelei geworden. Grote smurfin Rutten kon zich lang schuil houden achter smulsmurf Maggie. Daar is nogal wat plaats, maar na de electorale afgang van die laatste moet ze open en bloot het rotte fruit afslaan. De smurfen willen een nieuwe voorzitter en de oude krijgt de wind van voren. Nu er steeds meer vrouwen bij Open Vld actief zijn wil coiffeur Francesco Vanderjeugd uit het West-Vlaamse Staden zijn kapsalon naar de Melsensstraat overbrengen. De weg is vrij want Mercedes Van Volcem heeft laten weten zijn plaats als kandidaat voorzitter niet te willen inpikken. Mag het van meet af aan duidelijk zijn, het is niet Francesc maar Francescoooooooo. Zijn strategie is nogal doorzichtig. Knipsmurf stuurde burgemeester Ward Vergote van buurgemeente Moorslede naar de barricades. Deze schreef een open brief en gooide de ruiten van Rutten in.

Francesco is slechts een kamikaze-kandidaat die de weg moet ruimen voor de echte kandidaat uit West-Vlaanderen. Q en Tom Tom zullen in de sparrenbossen ergens tussen Oostende en Kortrijk de wilde boerenzoon en ware kandidaat voor koning van smurfenland onder hen bedisselen. Nog nooit werd een West-Vlaming nationaal voorzitter van de smurfen. Jean Marie Dedecker won er ooit de voorzittersverkiezing maar verloor de frauduleuze telling. Blauwe schimmelkaas heeft een onaangenaam geurtje.

Rode Koningin van Onderland

In Antwerpen wil shiva Jinnih Beels koningin van Antwerpen worden. Nadat ze haar lokale partij naar het slechtste verkiezingsresultaat ooit leidde, verloor ze nog eens 5000 naamstemmen met de Vlaamse verkiezingen. Ze kreeg meer klop dan Katie Taylor van Delphine Persoon, maar wil net als de Ierse de wereldtitel stelen. Ze slaagt er intussen niet in om binnen haar verkozen gemeenteraadsleden een derde schepen aan te duiden, maar wordt de hemel in geprezen als bruggenbouwer. Welke brug? Haar partij reed de afgrond in door het ontbreken van een brug naar de kiezer. Een oud Indisch spreekwoord kan onze shiva-sinjoor misschien naar een sereen pad leiden: ‘Wie diegenen zoekt die hem niet liefhebben, diegenen mijdt die hem wél liefhebben, en een sterkere dan hijzelf als vijandig bejegent, zo iemand noemt men een dwaas.’  

Geelrode elektrocuteurs

Terwijl infor(a)mateurs Notte en Reyntje hun gesprekken verderzetten vanop de tribune van de Vande Lanotte-arena, wordt het Oostends Autonoom Gemeentebedrijf Basketbal Club Oostende (AGBCO) voor de achtste keer op rij landskampioen. In basketbalmiddens wordt dit nu al omschreven als de JOGAN-sequentie. Daar lijkt nu een einde aan te komen omdat sponsors afhaken omwille van het verdwijnen van de burgemeestersbonus.

Intussen elektrocuteert Raoul Castro de Waalse regeringsvorming en zwansmagneet Paul de federale. De communisten ontdekten dat de Waalse schatkist leeg was en gooiden de sleutel in het gezicht van de socialisten. Elio en Paul weten dat al lang. Daarom willen ze het Vlaamse geldtransport richting Wallonië uitbreiden. De Waalse paternalistische bijstandscultuur waarbij politieke alfabavianen postjes, uitkeringen en subsidies uitdelen, heeft nood aan pecuniaire brandstof om het Waalse oblomovisme in stand te houden. Dat kan niet met de N-VA, vandaar liever een gedrocht als een paarsgroene interim-regering dan de Walen te stimuleren om te werken voor hun centen.

Notte en Reyntje negeren de wensen van de Koning en gaan tijdens de verlenging van hun informatieronde over tot de formatie van een geelrode coalitie. Ze missen echter essentiële ingrediënten. Een geelrode regering is enkel mogelijk als er genoeg geld is om sociale cadeaus uit te delen zonder belastingen te verhogen. Ingrediënten voor deze smeuïge hutsepot zijn dus een begrotingsoverschot en een bloeiende economie. Vermits we vandaag een begrotingstekort van 11 miljard euro hebben en een stagnering of minieme stijging van de economische conjunctuur, kan deze taart de oven niet in. Je kan de paarden wel naar het meer brengen, maar als je het niet met champagne vult, drinken de rode paarden niet.

Botte bijltjesdag

Verkiezingen zijn niet alleen bijltjesdag voor zij die de democratische toets niet doorstonden, maar ook voor voorzitters en andere protagonisten van verliezende partijen. Het voorzittersmandaat van Wouter Beke, Gwendolyn Rutten, Bart De Wever en John Crombez staan na een slechte campagne ter discussie. Rutten, Beke en De Wever nemen de vlucht vooruit en zullen zichzelf, als beloning voor hun falen, een ministerpost toe-eigenen. Comical Crombez, de slechtste socialistische voorzitter ooit, mag nu uit egoïstisch zelfbehoud, als enige in zijn partij cumuleren. Iedereen gelijk voor de wet behalve de rode moefti die de fatwa uitsprak. Gelukkig voor de voorzitters is de kans op een re-match volgend jaar groter dan die van Delphine Persoon. De PS en N-VA sloten zich op in hun respectievelijke dwangburchten en gooiden de sleutel weg; enkel nieuwe verkiezingen bieden een uitweg. Verkiezingen met België als inzet. De politici weten het, de verstandigen onder de journalisten vermoeden het, de stemmenfluisteraars wachten het juiste tijdstip af.