‘We moeten de relschoppers in Molenbeek een andere manier van feesten aanleren.’

Naar aanleiding van de zware rellen op oudejaarsavond schreef Luckas Vander Taelen een week geleden volgende verrassende zinnen over Catherine Moureaux, burgemeester van Sint-Jans-Molenbeek: ‘De burgemeester van Molenbeek, Cathérine Moureaux, sprak harde woorden na de rellen die de oudejaarsavond in haar gemeente ontsierd hadden. De jongerenbendes die brandgesticht hadden en winkels beroofd en vernield, mogen geen gevoel van straffeloosheid krijgen, zei ze. Zo een uitspraak van een socialistische politica is naar Molenbeekse normen bepaald vernieuwend.’ Vander Taelen maakte gewag van een ‘voortschrijdend inzicht’.

Het Kartoffelvlaams van Catherine Moureaux

Maar wie dinsdagavond naar Terzake keek, was aan een borrel toe. Catherine Moureaux – net terug van een weekje vakantie – stond erop om de VRT-ploeg in het Nederlands te woord te staan. Het werd al heel vlug duidelijk dat het Nederlands voor de Brusselse politica niet meer dan een exotische taal is waar ze wat sympathie voor koestert. De kennis daarvan is daarentegen dramatisch. Zo nu en dan moest ze overschakelen naar het Frans. Het deed ons denken aan de hilarische interviews van Jean-Marie Pfaff in zijn beste Sauerkrautduits. Haar dramatische tongval, belabberde kennis en verhakkelde poging om een soort van Nederlands te spreken, staat symbool voor de catastrofale staat waar de officiële tweetaligheid in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zich in bevindt.

De Vlamingen in Brussel zijn intussen gereduceerd tot een curiosum dat wel wordt getolereerd, maar waar – wegens gebrek aan ruggengraat, politieke impact en strategie bij de Vlamingen – amper nog rekening mee wordt gehouden. Moureaux lachte met haar gestuntel de Vlamingen in hun gezicht uit. Zoals we bij ‘de Chinees’ na stevig wat sake ook wat Mandarijn proberen te kakelen, zo stond Moureaux de VRT-ploeg te woord, met een gezichtsmimiek die nauw aansloot bij die van André van Duin. Heel wat goedgelovige Vlamingen weten de poging van de Molenbeekse burgemeester om Nederlands te praten te appreciëren, maar het was niet meer dan een zoveelste onderduimse poging om eens flink te spotten met het ‘inferieur’ taaltje van de Vlamingen.

Het is een kwestie om deze jongeren te leren feesten!!!

Ook de inhoud van haar betoog was verbijsterend. Moureaux plaatste de rellen in het kader van een ‘revolutionair klimaat’. Ze verwees hierbij naar de betogingen en rellen rond de Gele Hesjes-protesten en de recente rechtse Mars tegen Marrakesh. De jongeren uit Molenbeek zouden zich door de woelige beelden uit de media hebben laten inspireren. De relschoppers waren ‘een beetje ontregeld’, uit hun gewone doen.

De totale afwijzing van de rellen en de harde houding om de relschoppers eens flink aan te pakken, had plaats gemaakt voor een vorm van begrip, empathie. Catherine Moureaux hield haar hand boven het Molenbeekse schorremorrie. De harde toon om eens duchtig door de wijken te trekken en de verantwoordelijken te straffen, was zoek. ‘Dit is een manier om te feesten’ stamelde ze. Het interview werd pas helemaal te gek toen ze opperde dat ieder straatfeestje in Europa start met het in brand steken van kerstbomen. Daarna merkte ze even op dat de jongeren niet meer in staat zijn om te feesten en dat we op oudejaar beter een concert organiseren om de problemen te vermijden, want: ‘Als wij geen feest organiseren, organiseert de jeugd zijn eigen feest’. Met alle gevolgen van dien.

Makke houding van de pers

Voor het onderwijs is ook hier een rol weggelegd. Leerkrachten moeten de Molenbeekse jeugd leren feesten, leren hoe je op een fatsoenlijke manier plezier maakt zonder winkels te plunderen, bushokjes aan diggelen te slaan en wagens in brand te steken. De Brusselse leerkrachten moeten nu al inspanningen van mythologische omvang leveren om deze jongeren enkele fundamentele lees- en schrijfvaardigheden en wat fatsoen bij te brengen, laat staan dat er nog tijd of energie over is om hen de Lambada voor oudejaar te leren dansen.

Ook de slaafse houding van de journaliste van dienst sprak boekdelen. Braafjes nam ze akte van het waanzinnige betoog van Catherine Moureaux. Scherpe vragen werden achterwege gelaten. Zo nu en dan herhaalde ze de woorden van de burgemeester ter bevestiging. Ik kan me onmogelijk voorstellen dat Bart De Wever dergelijk interview aflevert na bijvoorbeeld een zwaar uit de hand gelopen voetbaltopper tussen Royal Antwerp FC en KFCO Beerschot-Wilrijk met rellen van Molenbeekse omvang. Hoor je De Wever al zeggen dat het ‘een manier van feesten’ is? Het ‘kot’ zou vele malen te klein zijn. De belangstelling en de verontwaardiging van de pers zou internationale proporties aannemen.

Gettowetten

Het is intussen duidelijk dat de politie in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest steeds meer de controle over de situatie aan het verliezen is. Het is niet de eerste keer dat ze de feiten achternaloopt of eenvoudigweg de relschoppers noodgedwongen moet laten begaan. Ook het ‘Kanaalplan’ van gewezen minister van Binnenlandse zaken Jan Jambon om Molenbeek eens flink ‘op te kuisen’ is al lang begraven. Intussen zijn we terug naar af en wordt de situatie in een aantal probleemwijken hachelijk. De jeugd radicaliseert zienderogen. Molenbeek wordt steeds meer Raqqa aan het kanaal Charleroi-Brussel.

Intussen experimenteert Denemarken met de Gettowetten. Stadsdelen waar de misdaad en de werkloosheidscijfers hoog uitslaan en de meerderheid van niet-Deense komaf is, mogen op een uitgesproken aanpak rekenen. Wie voor winkeldiefstal en vandalisme wordt opgepakt, wordt twee keer zo hard gestraft. Ouders riskeren er tot vier jaar cel als ze hun kinderen voor lange periodes naar het land van hun voorouders sturen. Peuters gaan er vanaf hun tweede levensjaar naar de crèche om bijgeschoold te worden in de Deense taal en cultuur. Vrouwen worden verplicht om een job uit te oefenen… Deze aanpak wordt aangevuld met een zeer restrictief asiel- en immigratiebeleid. Denemarken streeft ernaar om in 2030 gettovrij te zijn.

Wat in Kopenhagen kan, moet in Brussel ook lukken. De betuttelende aanpak heeft voor grote problemen gezorgd. Zachte heelmeesters maken immers stinkende wonden. Tijd voor de hardere aanpak.