De Vlaamse christendemocratische partij is een schim van wat ze decennia lang was, met Théo Lefèvre, Gaston Eyskens, Leo Tindemans, Wilfried Martens, Jean-Luc Dehaene, Yves Leterme, Herman Van Rompuy en Mark Eyskens aan het hoofd van de Belgische regering.

Haar macht en invloed waren zo groot dat men sprak over de ‘CVP-staat’. De partij lag aan de basis van alle maatregelen die de unitaire fundamenten van België ondermijnden en bijdroegen tot de bevestiging van de Vlaamse natie.

In gevaar

Vandaag vertegenwoordigt zij slechts 10,7% van de stemintenties, ver achter Vlaams Belang (24,5%) en N-VA (21,6%). Voormalig CD&V-parlementslid Eric Van Rompuy waarschuwde dat de partij in gevaar zou komen als ze zonder N-VA in een regeringscoalitie zou stappen. ‘Het is niet aan CD&V en haar twaalf zetels om het land te redden. We gaan de partij niet om zeep helpen in een linkse regering’, zei hij op 21 november 2019.

Als CD&V opnieuw op het goede spoor wil geraken, heeft ze vandaag geen andere keuze dan haar Vlaams radicalisme inzake staatshervorming opnieuw te bevestigen. CD&V is de partij die in de jaren ’90 het idee van een confederatie lanceerde bij monde van Luc Van den Brande, toenmalig Vlaams minister-president. Een idee dat voorzitter Wouter Beke in 2007 nog eens duidelijk bevestigde: ‘Wij willen een echte confederatie waar iedereen kan doen wat hij wil. Als de Franstaligen niet bereid zijn zich over te geven, zullen wij geen andere keuze hebben dan onafhankelijk te worden.’

Staatshervorming

De Vivaldi-coalitie moet voor 2024 een 7de staatshervorming voorbereiden. Twee ministers hebben de leiding: David Clarinval (MR) en Annelies Verlinden (CD&V).

Deze laatste gaf zopas een lang interview aan Le Soir waarin zij pleit voor de regionalisering van de gezondheidszorg. Dat is een bijzonder gevoelige kwestie voor de Franstaligen. Verlinden zei het zo: ‘De staatshervorming is belangrijk voor ons allen, zij is belangrijk voor mijn partij. We willen discussies beginnen. Vooral in verband met de volksgezondheid, gezondheidszorg. Ik kom terug op de coronacrisis. We hebben gezien dat er verschillende meningen kunnen bestaan over hoe te werk moet worden gegaan, bijvoorbeeld wat betreft oppeppers voor jongeren boven de 12 jaar. Vlaanderen heeft gekozen voor vaccinatie, het zuiden van het land niet.’

‘Wij zien de noodzaak in van het kunnen kiezen van onze eigen weg, indien nodig, zonder enige betwisting, op een efficiënte manier. Ik denk aan de gezondheidszorg. (…) Wij moeten ervoor zorgen dat de gezondheidszorg in de toekomst dicht bij de betrokken burgers wordt verstrekt.’

Annelies Verlinden bevestigt hiermee de woorden van haar partijvoorzitter Joachim Coens, voor wie tandpasta terug in de tube stoppen, d.w.z. ‘herfederaliseren’, uitgesloten is.

Herfederaliseren?

Herfederaliseren is echter wat Georges-Louis Bouchez, de voorzitter van de MR, voorstelt. De ongerijmde, surrealistische kant van Vivaldi komt weer naar voren.

Ongetwijfeld zal Georges-Louis Bouchez snel zijn om het plan van Annelies Verlinden te dwarsbomen. Maar zij houdt zich dan weer aan het regeerakkoord. ‘Daarin staat dat wij gezondheidszorg dicht bij de patiënten, dicht bij de burgers willen. En er wordt tussen haakjes in de tekst gespecificeerd dat dit moet gebeuren op het niveau van de gefedereerde entiteiten.’

Ze voegde daaraan toe: ‘We verspillen een hoop tijd en energie. We moeten dit verbeteren. (…) een van de vele voorbeelden: het personeel van de rusthuizen wordt gefinancierd door de gemeenschappen, terwijl de zelfstandige kinesitherapeuten die er werken afhankelijk zijn van de federale overheid. Men moet een einde maken aan dit soort tegenstrijdigheden.’

Ontmanteling

Het doel van de CD&V is de verdere ontmanteling van de staat ten gunste van de regio’s. Op de vraag of haar partij van plan is verder te gaan, antwoordt Annelies Verlinden onomwonden: ‘We kunnen het ons voorstellen’. Het is duidelijk dat de CD&V de weg van het confederalisme wil inslaan.

De Franstaligen stelden zich in het verleden altijd voor als ‘démandeurs de rien’, maar uiteindelijk zijn ze altijd gezwicht voor geld. Annelies Verlinden wijst hier graag op. Hoewel ze zegt open te staan voor alle formules, wijst ze er snel op dat een België met vier gewesten, zoals voorgesteld aan Waalse zijde, geen kans maakt om door Vlaanderen te worden aanvaard: ‘Want wat doen we dan met Brussel? (…) We weten dat het gedeeld wordt, er zijn talen, scholen, financiering, cultuur, Nederlandstalige gezondheidszorginstellingen.’

Reeds in 1980 koos Vlaanderen ervoor zijn instellingen samen te voegen en het gewest in de gemeenschap te integreren. Vlaanderen is niet van plan af te stappen van dit concept, dat het mogelijk maakt zijn minderheid in Brussel te controleren via ‘gepersonaliseerde’ bevoegdheden.

Twee staten

De confederale optie, laten we dat niet vergeten, is gebaseerd op twee staten, Vlaanderen en Wallonië, die samen Brussel besturen. Elke inwoner van Brussel zou moeten kiezen tussen het Vlaamse en het Waalse pakket voor gemeenschapsaangelegenheden (personenbelasting, sociale zekerheid, jeugdhulp, immigratie en integratie…).

Uit het interview met Annelies Verlinden blijkt duidelijk dat CD&V haar Vlaamse maagdelijkheid wil herwinnen. Het toont ook aan dat de toekomst van het land verre van verzekerd is. Met Georges-Louis Bouchez die pleit voor meer België, en Paul Magnette die het socialezekerheidsstelsel, het handelsmerk van de PS, niet wil opsplitsen, kunnen we de omvang van de kloof tussen het noorden en het zuiden zien.

Het jaar 2024 zou dus de doodsklok kunnen luiden voor het koninkrijk. Maar zal de Vivaldi het tot dan uithouden?