Ze verdrongen elkaar verleden zaterdag om in beeld te komen, premier De Croo en de flankerende politici van alle partijen, behalve het VB natuurlijk. De Brussels Pride wordt meer en meer een woke versie van het klassieke carnaval, met outfits die best wel aan de Voil Janetten doen denken. Met dat verschil dat ze in Aalst De Croo te kakken zetten op een praalwagen, terwijl hij in Brussel breed lachend de stoet voorgaat als een prelaat. Veeleer een woke processie dus, met de pastoor aan de kop.

Terugbetaalde ingreep

Dat heeft zijn reden: de LGBTQIA+-rage en heel het gedoe rond identiteit (‘kunnen zijn wie je bent’) vormen de perfecte bliksemafleider voor het falend politiek bestel en zijn draagvlak, dat volgens een recente peiling nog minimaal is. Die cijfers zijn wat ze zijn, maar De Standaard relativeerde ze al: de peilingen creëren misnoegdheid (!), het is maar een kwestie van perceptie en gevoel, en dat zijn dingen die vatbaar zijn voor correctie. In de Pride wordt getoond hoe: de vrolijke drag queens etaleren voluit hun ‘anders-zijn’ en rekenen op de overheid om dat recht te waarborgen.

Dat valt niet in dovemansoren: in zijn speech spoort de premier het volk aan om ‘zich niet te laten verdelen, want de liefde wint altijd’. Zowaar een christelijk motto, de CD&V-delegatie stond er beduusd op te kijken: die hadden ze niet zien aankomen. Meteen is het burgerlijk ongenoegen geen politiek probleem meer, maar iets van mensen die slecht in hun vel zitten, misschien wel van geslacht willen wisselen maar dat zelf nog niet weten, en ondertussen voor de foute partij stemmen. De overheid promoot de operatieve ingreep, betaalt hem zelfs terug: redding is in zicht.

Het is dus best dat u zich niet met de politiek bezig houdt, maar met de vraag welk soort toilet u verkiest. Door mensen en vooral jongeren zachtjes in de richting van dat identitair narcisme te duwen, kunnen de politici verder ongestoord hun zaakjes afhandelen. Zo hoopt men. De vlag van de diversiteit – op zich een waarde die in het verlengde van het verlichtingsdenken ligt – dekt op die manier een veel bedenkelijkere lading: de regenboogvlag is geen icoon van de vrijheid en zelfbeschikking, maar van de betutteling en de mistspuiterij. Het motto van de stoet ‘Protect protest’ klinkt dan ook bizar. Protesteren, tegen wie of wat? Toch niet tegen de premier en heel zijn gevolg die de stoet aanvoert?

Het antwoord is: tegen extreemrechts natuurlijk. Niet tegen de homofobe moslimcultuur die regenboogvlaggen bespuwt en verbrandt, nota bene op een boogscheut ver van de plek waar de Pride zich afspeelde. En ook niet tegen de nieuwe censuur- en cancelcultuur van de wokes, de sfeer van intimidatie op de universiteiten, de bedenkelijke rol van de media. Neen, die ene protestpartij is de Satan van de processie en de personificatie van het kwaad: één tegen allen, u begrijpt het enthousiasme van de aanwezige politici op de Brussels Pride. Chris Janssens van het Vlaams Belang is dan ook mokkend thuis gebleven. Quod erat demonstrandum.

Regenboogregiment

Kapitein Bart Dewulf, voorzitter van de Belgian Defence Rainbow Community

Maar de aanwezigheid van De Croo, alle politici én de kleurrijke drag queens, werd op de Pride onverbiddelijk overschaduwd door een afvaardiging van het Belgisch leger, in uniform nog wel. Dat is niet zo evident, want volgens de regels mogen militairen in uniform aan geen enkele manifestatie deelnemen, laat staan een gay parade. De leden van de vzw Belgian Defence Rainbow Community hadden evenwel een hiërarchische binnenweg genomen en rechtstreeks defensieminister Ludivine Dedonder (PS) om toestemming gevraagd, die het helemaal zag zitten.

Ook dat is ongezien in België: een defensieminister die het legerreglement aan haar laars lapt en bevelen binnen het corps overrulet. Maar voor u nu denkt aan een staatsgreep van de Waalse socialisten: Volgens bronnen dichtbij de legertop was de militaire deelname aan de Pride wel degelijk een gecoördineerde actie in NAVO-verband, en met medeweten van Volodomir Zelensky himself. Het plan was namelijk om de beelden van het Belgische Rainbow-regiment tot in het Kremlin te laten doorsijpelen, zodat president Poetin zich in zijn ochtendkoffie zou verslikken en letterlijk in zijn lachbui zou omkomen.

Dat is ook de reden waarom er in de binnen- en buitenlandse pers zoveel foto’s opdoken van die militaire queers en transgenders: in de hoop dat het Russische staatshoofd ze op zijn ontbijttafel zou te zien krijgen, met fatale gevolgen. Een tactische meesterzet die weliswaar niet het verhoopte resultaat heeft opgeleverd, maar het is met dat soort geheime wapens dat vandaag een oorlog gewonnen wordt.

Rattenvanger

Antwerp Pride 2022 (Twitter)

Met een dom blondje als hoofd van defensie is de Manneken Pis-strategie van het Belgisch leger eigenlijk nog de beste optie. Geen tanks maar pranks. In de hybride oorlog zijn er ook eenheden nodig die de vijand in verwarring brengen, demoraliseren, of dus een hersendefect veroorzaken wegens de zogenaamde slappe lach, vergelijkbaar met de inzet van bepaalde chemische wapens.

De ijzeren reputatie van de Belgische para’s als eenheid van macho-vechtjassen is daarmee wel compleet achterhaald. Ook de scholen fungeren bij ons steeds meer als LGBTQIA+-platformen. Daarom is ons onderwijs kwalitatief van zo’n hoog niveau. Wat allemaal de missie ten goede komt: focus op je lichaam en identiteit, niet op het systeem.

Op die manier klopt natuurlijk wat Chris Janssens zegt. Het gaat al lang niet meer om het ‘recht om anders te zijn’, maar om een georganiseerde en doorgeslagen maakbaarheidsideologie, die individuen eerst deconstrueert (‘voel je je wel goed in je lichaam?’), om ze dan te verbouwen tot manipuleerbare golems die de overheid voor alles nodig hebben.

In zijn grote liefdesspeech ontpopt Alexander De Croo zich als een soort rattenvanger, behorend tot een partij die nauwelijks nog kiezers bekoort. Als het volk je niet moet, vervang het dan operatief door iets anders, en we hebben weer een democratie. Een circusdemocratie weliswaar, maar hey, de liefde wint altijd, en wie deze man niet lief heeft is gestoord. Tom Lanoye had gelijk, België is onze enige kans op genezing.