De foute keuze

Na de keuze van de regering voor de F-35 hebben op 25 oktober laatst meerdere Franstalige interpellanten in de Kamer de eerste minister het beste gewenst voor de toekomstige betrekkingen met zijn ‘dierbare vriend Emmanuel Macron’. Dat deed bijvoorbeeld de voorzitter van DéFi, Olivier Maingain, die door Richard Miller van de MR van antwoord werd gediend: Waarom heeft Frankrijk, als het dan toch zo Europees gezind was, niet geantwoord op de aanbesteding van de Belgische staat? Dezelfde avond nam Charles Michel dit argument over bij RTL-TVI.

En het mag dan juist zijn dat het Franse voorstel met de Rafale van Dassault Aviation er buiten die aanbestedingsprocedure om is gekomen, juridisch gesproken is het niettemin zo dat niets belette om het in overweging te nemen. Paragraaf 9 van de aanbesteding preciseerde inderdaad: The issuance of this RfGP is not to be construed in any way as a commitment by the Belgian Government to conclude an agreement or a contract. Met andere woorden: de aanbesteding kon niet als obstakel voor een ander aanbod worden ingeroepen.

Maar van het begin af had de N-VA haar keuze gemaakt. Na het Franse aanbod van 20 miljard aan compensaties, volstond Steven Vandeput met het antwoord: ‘Te mooi om waar te zijn.’ En Bart De Wever deed vervolgens de deur helemaal dicht: Dat Franse gevechtsvliegtuig Rafale is een slecht idee, het presteert niet goed genoeg voor onze defensie. 3,4 miljard voor een toestel dat eigenlijk niks kan, dat heeft geen zin.

Het criterium van Michel

Kortom, het was de F-35 of de val van de regering. Dat was het doorslaggevend criterium voor Charles Michel. Koddig is wel te zien dat de N-VA België voor 40 jaar bindt, als men weet dat het eerste artikel van haar partijstatuut de verdwijning van datzelfde België beoogt, en de verschijning van een Republiek Vlaanderen. En even koddig is de eerste minister te zien doen alsof België het eeuwige leven heeft, terwijl binnen zeven maanden, na de verkiezingen van 26 mei, het koninkrijk onregeerbaar dreigt te worden. De jongste gemeenteraads- en provincieverkiezingen hebben inderdaad de constatatie van Bart De Wever bevestigd dat Vlamingen en Walen op verschillende planeten leven en twee democratieën vormen.

Als men Charles Michel opmerkt dat achter die Amerikaanse F-35 Donald Trump staat met zijn duidelijk geafficheerde aversie voor de Europese Unie, dan antwoordt die: Dit is een aankoop voor veertig jaar. Donald Trump zal geen veertig jaar president van de Verenigde Staten blijven. En België? Zal dat er nog zijn binnen zeven jaar? Herinneren we ons even wat Liesbeth Homans zei in januari 2016: Wij vragen geen zoveelste kleine staatshervorming, dus ik denk dat het in 2019 om iets anders zal gaan: de splitsing van België, of in elk geval de overdracht van een maximaal aantal bevoegdheden aan de deelgebieden, waardoor België uit zichzelf wel zal verdwijnen. Ik hoop dat België in 2025 niet meer bestaat.

En dan te weten dat de F-35 pas vanaf 2023 geleverd zal worden…

Wat nu die fameuze ‘terugverdieneffecten’ betreft, is het geraden de verwittiging voor de geest te houden die de Franse ambassadrice in Brussel, Claude-France Arnould in De Standaard gaf: Mocht men de idee koesteren dat de aanschaf van de F-35 kan samengaan met participatie in de ontwikkeling van SCAF, dan moet ik erop wijzen dat dit op een misverstand berust.

Zoals we weten kon Charles Michel dit niet smaken, en heeft hij zijn diplomatieke verbindingsman opdracht geven de betrokkene tot de orde te roepen. Intussen hebben zijn mooie toespraken over de Europese opbouw wel aan geloofwaardigheid verloren. Zoals de Franse president heeft verklaard, staat de Belgische beslissing haaks op de Europese belangen.

Een ander criterium

Een ding is zeker: als binnen afzienbare tijd de Walen op hun eentje nog domweg Belgen blijven, om even François Perin aan te halen, dan zullen ze zich snel bewust worden van hun nachtmerrie. Dan zullen ze zich de woorden van Charles de Gaulle herinneren: Binnen het kader van Frankrijk zouden de Walen de fierheid hervinden tot een grote natie te behoren, de fierheid op hun taal en cultuur, ze zouden er smaak in hebben deel te nemen aan het grote wereldgebeuren en te vechten voor grote humanitaire doelstellingen.

Ziedaar een criterium dat er zeker vele andere waard was. Trouwens, zoals vader Michel het zei in de Figaro in 1996: Tussen een op zichzelf teruggeplooid Wallonië en Frankrijk, kies ik voor Frankrijk, want Wallonië is economisch, sociaal en cultureel een doodlopend steegje.

vertaling Marc Vanfraechem