De pennenvriendjes bezoeken de favoriete eetadresjes van Maggie De Block

Sommige mensen zoeken de zin van het leven. De pennenvriendjes zoeken de zin van de week. De zin die hen inspireert om commentaar te leveren en deze correspondentierubriek tot ongekende hoogten te stuwen. Tot dat eindelijk eens lukt, zal u het weer moeten doen met wat ze deze week aantroffen in de kranten. 

Beste Erwinner,

Je weet dat ik van vele markten thuis ben. Vooral van de rommelmarkt. Naast mijn bloeiende carrière als vakkenvuller bij de A.C.Tion en mijn topjob als bezorger van ongevraagd reclamedrukwerk in brievenbussen, neem ik er soms wel eens een extra opdrachtje bij. Gewoon voor de fun. Zo was ik al communicatie-adviseur voor een paar multinationals, ghostwriter van enkele groten der aarde en schaduwpremier bij een paar kleine en middelgrote regeringen. Dat laatste bracht  mij onlangs in een supranationaal orgaan.

Dat klinkt geiler dan het is, hoewel er van de macht aldaar toch ook een zeker erotiserend effect uit gaat. Ter plekke – ik was daar nu toch – ontvouwde ik een even geniaal als multi-toepasbaar businessplan voor een tiental geïnteresseerde supranationale organisten.

‘Je neemt een relatief onbeduidend probleem,’ poneerde ik. ‘Je bombardeert dat vervolgens tot een gigantisch probleem, sterker nog: hét grootste probleem, de belangrijkste uitdaging of zelfs het allergrootste gevaar aller tijden.’ Ik zag instemmende en bewonderende blikken. ‘En dan – nu komt het geniale – poneer je een compleet onhaalbare doelstelling als totaaloplossing. Maar werkelijk: het moet van de ratten besnuffeld zijn. Iets waarvan werkelijk iedereen heel goed weet dat het echt nooit kan gerealiseerd worden. En let op: je zorgt dat de onderbouwing van dat doel gebaseerd is op foute aannames, onbestaande correlaties en kaduke rekenmodellen.’

‘En dan, als dat goed is gelukt, ga je beleid voeren naar dat doel toe. En dàn komen de grote winsten. Absurde boetes, zware heffingen, extra belastingen, lucratieve contracten, inbeslagnames en ga zo maar door. Om nog te zwijgen van de cascade aan bedrijfjes en onderneminkjes aan wie je de handhaving kan toevertrouwen.’ De aanwezigen juichten en applaudisseerden. Tot één dame met een blonde pruik en een Duits accent kuchte en zei: ‘Du lieber Junge, dat model hébben wij toch al vaak toegepast. De pandemie met zijn zero covid (ze grinnikte eens) werd een enorme vetpot. En thans verwachten wij ook heel veel van de sjtiksjtofnormen, al is nog niet elk land even overtuigd, maar wacht maar. We krijgen ze wel klein. Prettige reis terug, Junge. Und komm nicht bald wieder.’

Beste vriend Stef, ’t is toch waar, waar!

Nu we het toch hebben over semi-criminele organisaties met totale incompetentie als modus operandi, in Gent zullen Open VLD en Vooruit samen naar de kiezer trekken. Niet dat ze die kiezer ooit zullen bereiken want met al die knippen en lussen bereikt een fietskoerier vanuit het stadhuis de Muide pas in 2016.

‘Voor Gent’ zal het duivelskind heten. Waarschijnlijk een naam ontsproten aan het brein van het zingende konijn want hij straalt evenveel flair en spitsvondigheid uit als een rat die een aanvaring met tram 21 niet overleefde. Over ratten gesproken. Open VLD dumpt de groenen dus. Een besluit dat al even origineel is als de voorgenoemde coalitie want er is in dit land geen énkele politicus die in 2024 dood gevonden wil worden naast een groene. En al zeker niet naast Filip ‘Ratteeuw’ Watteeuw. De man die het waterhoofd van het bestuur uitbeeldt met zijn eigen hoofd.

Afijn, de Open VLD zal zijn veelbeproefde tactiek herhalen van de hersenloze liberaal aan de top, die in ruil voor gedoogsteun een scharlakenrode agenda uitvoert. En wees maar zeker dat het werkt. Kijk maar naar Monsieur Patate!

Beste flinke Erwin,

Een paar dagen lang leefde ik in de gelukzalige veronderstelling dat ongeveer iedereen de ‘sensitivity readers’ veroordeelde met hun aanpassingen aan de boeken van Roald Dahl. Dat er een soort van unanimiteit heerste over het feit dat zoiets een paar bruggen te ver was.

Ik dacht in al mijn jeugdige naïviteit dat verontwaardiging vanzelfsprekend was over het vervangen van woorden als ‘dik’ door ‘enorm’. Overigens lijkt dat laatste mij niet minder beledigend, integendeel. Als je mij zou zeggen: ‘Stef, je hebt een dikke buik’, dan stem ik daar mee in. Als je mij zou zeggen: ‘je hebt een enorme buik’, bestaat een gerede kans dat ik over zou gaan tot fysieke agressie.

Maar kijk, dra werd mijn illusie doorbroken. Rebekka de Wit, één van de zeshonderdduizend vrouwen met een narcistische column bij De Standaard, schrijft dat ze wou dat haar kind het woord ‘dom’ niet kende. Wat wil het geval: er bestaat een kindervertelboekje getiteld ‘Met je billen op het potje.’ En dat begint met de zin ‘Monster Lot voelt zich een beetje dom, hij moet namelijk nog steeds een luier om.’

Het is Rebekka een raadsel waarom dat ‘dom’ is. Het woord is gekozen omwille van het rijm, natuurlijk. En wat is het probleem? Dat het woord ‘dom’ nu is binnengedrongen in de wereld van haar vierjarige kind, schrijft ze. Oh nee! Wat een ramp! Weet je wie mij het woord ‘dom’ leerde kennen, Erwin? Een meester op de lagere school. Ok, dat was misschien ook niet hoe het hoort, maar ik bedoel: hou toch eens op met denken dat je een kind preventief moet afschermen van alles wat ook maar een beetje een nare connotatie zou kunnen hebben. Dankzij lockdowns hebben we kinderen hun immuniteit al afgepakt, dankzij woke nu ook hun weerbaarheid.

Oei, wat zeg ik nu weer? Woke bestaat immers niet. Een facebook-contact, Geraard Goossens, bezorgde mij een lijstje van recente uitspraken van onze Zeer Voorname Grote Opiniemakers hieromtrent. Ik ga die hier meegeven. Soms moet je geen grappen maken, gewoon omdat de realiteit al krankzinnig genoeg is.

‘Ik stel voor om alle vermoeiende stukken over ‘Het Gevaar van Woke’ te groeperen op één dag van de week. Dan zou ik die dag ergens zonder wifi kunnen gaan vinkenzetten of karpervissen.’  (Rien Emmery, factchecker Knack & VRT)

‘Het internationale netwerk van radicale antiverlichting is een veel groter gevaar voor de academische vrijheid in het bijzonder en de vrije meningsuiting in het al­gemeen dan woke in zijn stoutste dromen.’ (Lieven De Cauter, filosoof)

‘Waarschuwen voor woke is voor de minder getalenteerden bij wie de inspiratie een beetje zoek is of voor wie de redding van de sociale zekerheid iets te technisch is als thema.’ (Bert Bultinck, hoofdredacteur Knack)

‘Door steeds te hameren op de dreiging van de woke-dictatuur probeert men een alternatieve werkelijkheid te creëren, die haaks staat op de realiteit.’ (Annelien De Dijn, filosoof)

‘Fulmineren tegen ‘wokisme’ biedt Vlaanderen misschien brandstof voor een groot-rechtse coalitie maar is een schamel tegenbod voor Pirenne en Maeterlinck.’ (Anton Jäger, onderzoeker)

‘Kijkend naar de stroom van uit­halen naar ‘woke’ die maar blijven ­komen, interview na column na opiniestuk, heb ik me ondertussen een dubbele wenkbrauwbreuk gefronst. Hier wordt een alomtegenwoordige ideologische vijand gecreëerd. De war on woke begint zorgwekkend te worden.’  (Tom Naegels, auteur)

‘We mogen vooral niet overdrijven met waarschuwen voor ‘woke’, dat trouwens niet bestaat bij ons.’ (Karel Verhoeven, hoofdredacteur De Standaard)

‘De teneur tegen woke is te hysterisch’ (Patrick Loobuyck, filosoof)

Hey woke tingel!

Ik heb het al gezegd Stef en ik zal het nog eens zeggen. Woke zijn is als uit je bek stinken. Iedereen merkt het, iedereen heeft er last van, behalve de stinkbek zelf. Het zal je niet verwonderen dat de personen die je daar opsomt er uitzien alsof je ze door het tv-scherm kan ruiken. Bert Bultinck op kop!

Tom Naegels niet. Die ziet er altijd heel fris gewassen uit. Maar Tom schrijft smerige columns. Dus kunnen we hem ‘vuile Naeghels’ noemen, en dan klopt mijn theorie alsnog.

Weet je wie er zich helemaal niets aantrekt van al het feit of men ‘dik’ moet vervangen door ‘enorm’? Maggie De Block!  Ik vind dat een toffe, Stef! Maggie, dat is nog een vrouw van het volk. Meerdere zelfs! ‘Dik of enorm? Het is wat het is’ zegt ze. En geef haar eens ongelijk!

Maggie is zelfs niet te beroerd om haar zeven beste eetadressen met ons te delen. Een verademing, Stef, in deze tijden waar we elke maand iets anders niet meer mogen. En wat een inspirerende lijst is het geworden!

1: De lopende band bij La Lorraine. Als politica heeft Maggie geen tijd om rustig te ontbijten. Dus is het altijd makkelijk even het hoofd op de transportband van de croissants te leggen en de voedzame versnaperingen vanzelf in de mond te laten glijden

2: Het hotdogkraam aan de ingang van La Lorraine. Maggie is arts dus ze weet hoe gevaarlijk zoetigheden zijn bij diabetes-gevaar. Daarom zal ze zo snel mogelijk al die zoetigheid neutraliseren met een flink bord hotdogs en een emmertje choucroute.

3: Het wafelkraam in de Wetstraat. Als sociaal bevlogen persoon weet Maggie dat niets zo schoon is als delen. Daarom bestelt ze vaak een karrenvracht wafels die ze gratis uitdeelt aan de passanten. Wanneer Maggie de argeloze ontvanger tegelijk wil onderrichten over de houdbaarheidsdata van mondmaskers wordt er al eens ‘ hou uw wafel!’ geroepen, zodat er voor de weldoenster niets anders opzit dan de voorraad zelf soldaat te maken.

4: Comme chez François. Een gezellig grillkraam achter het slachthuis van Anderlecht net naast de container met slachtafval.

5: Het magazijn van de Colmar. De restaurantketen is bekend om zijn overdadige all-you-can-eat-buffet, maar dat is nog niets vergeleken met de enorme voorraad die ze in het magazijn aantreft! Clarckist Ayoub gooit met graagte alles even op de batterij van zijn clarck om de dingen op te warmen.

6: Vandemoortele Gent. Zoals elke publieke figuur moet Maggie op haar lijn letten. Dat doet ze door middel van een keto-dieet. Om haar vet-macro’s op peil te houden wipt onze schalkse schavuit bij het huiswaarts keren bij Vandemoortele binnen voor een blokje ossenwit of een emmertje mayo. Maar dan zonder ei, want dat is niet goed voor de cholesterol!

7: De refter in het parlement. Hier gebiedt ons de eerlijkheid te zeggen dat die sinds kort niet meer tot de favoriete laafplaatsen van onze toppolitica behoort. Voorheen sloeg zij tijdens elke interpellatie een geuze met een eierdooier achterover om op krachten te blijven. Maar sinds die trut van een Ben Weyts even vergeten was dat hij al dronken wordt van naar een Mon Chéri te kijken en de rest van de seuten daarop de alcohol in de ban sloeg, is onze favoriete pluchebewoonster op zoek naar een nieuwe ‘watering hole’.

Ik heb er honger van gekregen, Stef!

Tot volgende week, dubbele pepersteak!