De pennenvriendjes gingen eens op heksenjacht

U weet wellicht hoe dat gaat. Stef en Erwin. Volgen actua. Corresponderen daarover met mekaar. Wekelijks te lezen bij Doorbraak. Tot zover ‘buziness’ als gebruikelijk. Maar dat onze media tegenwoordig niet meer altijd voor de volle 100% hagiografisch berichten over veelbelovende partijvoorzitters, dàt is toch werkelijk schokkend nieuws!

Beste Erwin-win,

Heb je deze week de  nieuwste sensatie gezien in showbizzland? Maar liefst 111 meter hoog, 157 meter breed, 54.000 vierkante meter ledschermen aan de buitenkant en nog eens 15.000 vierkante meter aan de binnenkant. Ik heb het uiteraard over de nieuwe studio’s van Terzake en De Afspraak. Ik verwachtte elk moment dat Bono en The Edge op zouden duiken om ‘Even Better Than The Real Thing’ in te zetten. Maar die waren deze week op de afspraak in The Sphere, een nieuw concertzaaltje in Las Vegas dat qua styling helemaal afgekeken is van Terzake en De Afspraak.

The Sphere ligt aan de ‘ietwat kitscherige Strip’, schreef een journalist bij De Morgen, waarmee hij meteen kandidaat is voor de Nobelprijs Understatement van Formaat. De befaamde Las Vegas Strip met zijn nep-Venetiaanse kanalen, zijn fake-Parijs compleet met Eiffeltoren, zijn Camelothotel dat lijkt op een gigantische Playmobil-set ‘ietwat kitscherig’ noemen is als zeggen dat Conner Rousseau ‘ietwat controle’ probeert te houden over zijn imago. Daarvan gesproken: de 128-jarige maar kwieke Walter Zinzen vindt dat de media het privéleven van Conner Rousseau beter gerust laten.

Die wil ik dan weer nomineren voor de Nobelprijs Ironie van Formaat. En wel omdat het privéleven van Conner Rousseau via zorgvuldig voorbereide social mediaberichten nu juist dé bestaansreden vormt voor zijn politieke blitzcarrière. Denk aan die keer dat Rousseau een geweldig spontane foto van zichzelf in bed plaatste op Twitter, Instagram, TikTok, Grindr en 2dehands.be. Een foto waarop hij overduidelijk netjes geschminkt was. Zoals iedereen die ’s morgens ligt uit te slapen in bed, al of niet na een nachtje stappen en grappen in café ’t Hemelrijk.

Het doet me denken aan die keer dat Bart Peeters werd beetgenomen door zijn zoon Pablo in ‘Banana Split.’ Bart die écht, écht, écht, écht van niks wist, verscheen toen bij een A.S. Adventure-winkel voor de verborgen camera met mascara rond de ogen. Vaarwel geloofwaardigheid!

Ok, laat ons het volgende afspreken: iedereen laat het privéleven van Rousseau gerust, zodra hij ons gerust laat met zijn matekes-loze social medianarcisme. Is dat een win-win-deal of niet?

Hey Privé Durnez,

Elke keer de naam Bono valt moet ik denken aan die mop waarbij hij de wei van Glastonbury stil krijgt door langzaam in de handen te klappen. Wanneer het echt muisstil is, zegt hij: ‘Every time I clap my hands a child dies in Africa’ (elke keer wanneer ik in mijn handen klap sterft er een kind in Afrika). Weer stilte. Tot iemand uit het publiek roept: ‘Stop clappin’ yer hands then, ya sadistic bastard!’ (Stop dan met in je handen klappen, sadistische klootzak). 

Zoals je weet, Stef, ben ik een bierbrouwer zonder rijbewijs. De combinatie van de twee maakt dat ik al vaak met de fiets gevallen ben. Telkens valt mij dan op dat je zoiets altijd geheel in slowmotion beleeft. Je ziet de dingen aankomen, gebeuren en eindigen, maar je kan er onmogelijk iets aan veranderen.

Dat gevoel heb ik ook bij de pv-penarie van Conner ‘Racissousseau’. Wat een ‘clusterfuck’ van slechte pr en miscommunicatie is me dat? Eerst dreigen met dwangsommen, dan een advocate die doodleuk kwam schermen met een tussenkomst van ‘hooggeplaatsten’. En dan gelekt sms-verkeer dat verried dat moesje haar oude contacten als burgemeester aanwendde om greep te krijgen op de ‘parler-vrai’-avonturen van ’t zoontje.

Volgens de partij is het allemaal een heksenjacht en al helemaal volgens de door u reeds aangehaalde Walter (on)Zinzen die van mening is dat het maken van aangebrande opmerkingen na de werkuren tot de privésfeer behoort en dat de pers daar geen ene mallemoer mee te maken heeft. Tenzij je Dries heet, of Van Langenhove, of allebei natuurlijk.

Kameraad Vanmol,

Mag ik nog één keer terugkomen op de fameuze Ipsos-peiling in opdracht van Doorbraak, waaruit bleek dat LDD in West-Vlaanderen niet de kiesdrempel zou halen en waardoor Jean-Marie Dedecker besloot om dan maar kei-onafhankelijk lijsttrekker te worden voor N-VA.

Niet iedereen was even zwaar onder de indruk van die peiling. Volgens de ene krant was ze ‘statistisch uiterst wankel’ (alsof Ipsos plots geen wereldwijde autoriteit meer is inzake marktonderzoek), volgens anderen hadden we Ipsos omgekocht met 200 gram Gentse Kop en een Gronckel Quadruppel. Bruno De Wever in ‘De Afspraak’ noemde Doorbraak zelfs een politieke beweging (wellicht in de war door de enorme led-wall). En onze hoofdredacteur werd telefonisch harder gestalkt dan de korpschef van Sint-Niklaas na een zware nacht van Conner Rousseau. (Ja, we gaan op die nagel blijven kloppen.)

Meermaals kreeg Pieter Bauwens de vraag wie de peiling eigenlijk betaald had. Onder verstaan: zo’n armlastige prutsers als jullie kunnen dat toch niet en de N-VA zal er wel weer achter zitten, waarschijnlijk Bart De Wever zélf die daar geld is voor gaan lenen bij zijn buurvrouw Mevrouw Leemans.

Vraagje, Erwin. Kan jij een geheim bewaren? Als je het niet doorvertelt, kan ik je onthullen dat de beruchte peiling volledig onafhankelijk betaald is door Doorbraak. Weliswaar na een gulle gift vanuit het K. te M., Rusland. Ik vermeld enkel de initialen zodat de lezer niet kan weten dat ik het Kremlin uit Moskou bedoel. Maar je weet: mondje dicht. Krikkrak, sleuteltje weggegooid! Oh, er staat voor jou op de redactie nog een kistje van de beste wodka en zeven kilo Beluga-kaviaar. En of je voor de levering een keuze wil maken uit de zes Svetlana’s die zich in een lingerievideo aan je voorstellen in je mailbox. Zdorovje!

Yo Stef Stempel! 

Goed nieuws! Die van Bpost gaan alles wat ze te veel aangerekend hebben terugstorten naar de benadeelde partij, zijnde de Belgische staat. Dat kwam Bpost topvrouw en PS-marionet Audrey Hanard vertellen in de kamer. ’75 miljoen euro’, zei ze, ‘en we spreken er niet meer over’. De aanwezige kamerleden tuimelden van verontwaardiging uit het pluche. ’75 miljoen? Twee miljard zeker?!’ schreeuwde oppositielid Michael Freilich.

‘Neen, neen’, verduidelijkte Hanard, ‘we hebben dat bedrag gebaseerd op een benchmark’. Niemand weet wat een benchmark is, Stef, maar je kan er alles mee verklaren. Wanneer mijn vrouw vraagt waar al het bier gebleven is dat hier enkele dagen geleden nog stond, dan zeg ik altijd dat het waarschijnlijk achter de benchmark gevallen is.

‘We hebben bekeken wat het zou allemaal zou gekost hebben moest de staat opgelicht zijn door een andere firma en we kwamen tot het verrassende resultaat dat het niet zoveel verschilt. Ok we zijn iets duurder maar kwaliteit mag iets kosten.’ Michael Freilich – ondertussen schuimend als een hondsdolle fret – eiste het ontslag van Audrey Hanard, Petra De Sutter en iedereen die ooit een brief verstuurde.

‘Jamaar we hebben onze krantenwinkels al verkocht aan Golden Palace’, stamelde Hanard nog. ‘Golden Palace’; dat vonden de kamerleden dan weer wél goed klinken.

– Een Golden Palace?
– Euh ja.
– En wat moeten we ons daarbij voorstellen?
– Daar kan je gokken.
– En kan je daar dan ook gokken op de verkiezingen van 2024?
– Euh…in principe wel, zeker?
– VERKOCHT! Subsidie toegekend!

Tot volgende schrijf, lekker wijf!