Explosieve oudejaarsnachten vol multiculturele brandhaarden

Een kerstboom hoort bij Kerstmis zoals vuurwerk bij oudejaarsnacht. Alleen ligt de interpretatie van die traditie in onze steden anders. Het kerstfeest is haram en een kerstboom is voor sommigen mooier als brandende toorts. Onze hoofdstad gaat dan traditioneel in de fik: 60 auto’s gingen er dit jaar in vlammen op. Er werden 159 personen opgepakt in Brussel, 49 in Antwerpen (van wie 28 minderjarigen) en 11 in Gent.

Ik heb intussen genoeg van de bellenblazende media die vuurspuwende allochtonen beschrijven met de generieke deugterm ‘jongerenbendes’, alsof het om de chirojongeren van Zonnebeke gaat. Je moet toch de herseninhoud van een sperzieboon hebben om een draaiende ambulance te stelen en er dan — kirrend van de pret — mee rond te toeren. Je moet toch de moraal van een hyena of het schaamtegevoel van een regenworm hebben om brandweerlui en hulpverleners te molesteren en op buschauffeurs te schieten.

Witte weekdieren

Ik behoor intussen tot de grote groep witte weekdieren die steeds meer last krijgen van latente onverdraagzaamheid, omdat ze steeds meer toegevingen moeten doen en begrip opbrengen voor grote multiculturele groepen die zelf in grote mate onverdraagzaam zijn. Ik heb genoeg van wegkijkers, welzijnsknuffelaars, straathoekwerkers, en reclasserings- en radicaliseringsambtenaren die de ernst van de wandaden bagatelliseren en de schuld ervan bij onze ontvangende maatschappij leggen.

Je moet je manieren houden. Punt. Iedereen die hier aanlandt heeft het beter dan in zijn land van herkomst en mag hier aanschuiven aan de rijke tafelen van onze verzorgingsstaat. Je kan genieten van gratis onderwijs, gratis gezondheidszorg en de geneugten van onze gulle uitkeringseconomie die uitpuilt van sociale steun en maatschappelijke bescherming. In Anderlecht en ondergeschikt in de banlieue Kuregem, worden de leeflonen uitgedeeld met de gulheid van een sinterklaaspolitiek.

De huisvestingsmaatschappijen zijn er zo verlept dat ze niet weten aan wie ze verhuren en wie zijn huishuur niet betaalt. Samusocial. Molenbeek wordt bestuurd door een socialistische monocultuur van cliëntelisme met een islamitisch randje. Bij de oudejaarsrellen in 2019 vergoelijkte PS-burgemeester Catherine Moureaux de brandstichters met het laffe alibi dat de sociaal zwakkeren ook recht hebben op ‘hun vuurwerk en feest’. Negationisme van het geweld en een platte slachtoffercultus uit electoraal opportunisme voor het allochtoon kiespubliek zijn het motto in de Brusselse gemeentelijke baronieën.

Crapuul met explosieven

Relschoppers is een misplaatst eufemisme voor crapuul dat molotovcocktails, geknutselde explosieven en vuurpijlen afschiet op hulpverleners, ambulanciers en pompiers. Het zijn roedels laf tuig van de richel, verpakt in zwarte hoodies, de naamloze ‘battledress’ van een gewelddadige subcultuur. Doorgesnoven ‘posterboys’ die niet zelden met bluetoothspeakers aangemoedigd worden door een verdwaasde menigte. Ze leven in hun eigen getto’s, religieuze enclaves waarin het rechtenpluralisme van hun eigen geloof, cultuur of etnische achtergrond kan blijven voortleven volgens de eigen normen en (het gebrek aan) waarden. Wijken waarin je als homo of kortgerokte ‘kech’ nagefloten, beschimpt of bepoteld wordt, en in het slechtste geval in elkaar geslagen.

Na de rellen draait de carrousel van straffeloosheid naar traditie altijd dezelfde rondjes. Na een administratieve aanhouding hebben de draaideurcriminelen al vlugger het politiekantoor verlaten dan de brandende wagens geblust zijn, laat staan dat de ravage in het straatmeubilair werd hersteld. Hoe vaak ze ook hun nest bevuilen, de belastingbetaler draait toch altijd op voor de schade en het herstel. Ik heb stilaan genoeg van politici die dan voor de zoveelste keer een streng en straffend beleid aankondigen, maar enkele maanden en een zoveelste incident later last hebben van geheugenverlies. Deze chronische amnesie is blijkbaar te wijten aan het terugvallen in een angstvallige norm van conflictvermijding, uit vrees om als racist bestempeld te worden door de linkse deugelite.

Ik heb ook genoeg van allerhande zielenknijpers en pamperende sociologen die de schuld telkens bij de dominante westerse cultuur en het excuus van de kansarmoede leggen. Vooraleer de migratieboom in Brussel geplant werd, had men nochtans geen last van dergelijke relschoppers en vuurspuwers. Het islamosocialisme van de hoofdstedelijke bewindvoerders, die geen duidelijke loyaliteit eisten van de nieuwkomers uit de volgmigratie, heeft het latente vuur aan de lont gestoken en houdt het kruitvat zelfs brandend.

Mediageile advocaten

Ik heb ook genoeg van het gezwets van die mediageile letseladvocaten. Haal ze van de treurbuis met hun riedels over ‘een aanslag op de rechten van de mens of op het Kinderrechtenverdrag’ als je preventief de gekende draaideurcriminelen van straat wilt houden. Het is aanstellerij. Eén avondje huisarrest schendt de grondrechten van de al dan niet minderjarige niet, het beschermt de maatschappij tegen hun baldadigheden en crimineel gedrag. De vrijheid van de wolf eindigt waar die van het schaap begint.

19 van de 52 recidivisten, die hun huisarrest op 31 december in Antwerpen geschonden hebben voor een uitje straatoproer, krijgen hoogstens toch maar een gasboete. Een paar honderd euro is vlug terugverdiend met de straatverkoop van enkele grammen coke. Ze dragen een boeteboterbriefje eerder als een ereteken op hun criminele cv, dan als een litteken op hun strafblad. Er bestaan wel degelijk oplossingen: een lik-op-stukbeleid door toepassing van het snelrecht.

Haal die tumoren van de samenleving, die op zoek zijn naar collectieve hysterie en die zich verzetten tegen elke vorm van ordehandhaving, toch van de straat. Lui die spuwen op elk blauw uniform, die brandweerlui molesteren en hulpverleners belagen. Dompel ze drie maanden onder in een heropvoedingstraject. Een ‘bootcamp’ waar ze bekeerd worden tot respect voor de hiërarchie, waar ze voor dag en dauw uit de veren moeten, waar ze clean moeten blijven, waar ze stipt moeten aanschuiven op de schoolbanken of leren wat een werkkiel is…

Op hun ouders hoef je toch niet te rekenen. Die stappen zelf al naar de Raad van State omdat hun minderjarige belhamel een oudejaarsnachtje aan moeders rok moet hangen.