De pennenvriendjes trotseren het angstlandschap van de poes

Een zelftest heeft het uitgewezen: ook deze week raakten de pennenvriendjes weer besmet met media-onzin. Correspondentie daarover leest u geheel op eigen verantwoordelijkheid. 

Redelijke Erwin,

Het was al laat in de namiddag en op het hoofdkwartier van Vlaams Belang schrok Tom Van Grieken op uit zijn power-nap. Hij had die middag heerlijk geluncht (nummer 57 met gebakken rijst) en droomde net een eind weg over de onafhankelijke republiek Schoten, toen een medewerker van de studiedienst in paniek zijn kantoor kwam binnengestormd. ‘Voorzitter, voorzitter, groot probleem! Er komt een nieuwe rechtse partij: Redelijk Rechts.’ Meteen was Van Grieken klaarwakker. ‘Redelijk Rechts’? Maar dat was nu juist de slogan die ik in gedachten had voor onze regering met N-VA!’

Even later zaten de VB-kopstukken in spoedvergadering bij mekaar. ‘En wié richt die nieuwe rechtse partij op? Hendrik Bogaert? Bedoel je de populaire boekhouder uit Harelbeke’, vroeg Filip Dewinter.  ‘Maar nee, het gaat waarschijnlijk om Hendrik Bogaert van broodjeszaak ‘Bogaert’s bokes’ in Bevekom’, gokte Barbara Pas. ‘Is het niet Hendrik Bogaert van ‘Piano’s Bogaert’ uit Brasschaat’, vroeg Tom Van Grieken.

‘Ik heb het laten nakijken’, sprak Gerolf Annemans, altijd al de meest secure der Belangers. ‘En het blijkt te gaan om een CD&V-politicus.’

Een korte stilte viel.

‘Oh, een politicus. En dan nog van CD&V. Dan hebben we niets te vrezen’, besloot Van Grieken. ‘Nog beter’, lachte Annemans, ‘die partij zou volgens Bogie-boy pas opkomen bij de verkiezingen binnen een jaar of vijf’.

Nu rolden allen over mekaar heen van het lachen. Alleen Van Grieken wendde zich geërgerd af en beet de jongen van de studiedienst toe: ‘Hebt gij mij dààrvoor wakker gemaakt?’

(P.S.: Als Bogaert wérkelijk potten wil breken bij de verkiezingen in 2029, dan hoop ik voor hem dat ‘The Masked Singer’ dan nog bestaat, hét lanceerplatform voor electoraal succes. Ik hoor het Jens Dendoncker al vragen: ‘Grijs muisje, wie ben jij écht?’)

Grafisch verantwoorde vriend Stef,

Heb je ‘straffe Hendrik’ bezig gezien in De Afspraak? Het was bij Phara dat Hendrik zijn toekomstige exploten mocht komen kond doen. ‘Of de geruchten kloppen dat u een nieuwe politieke partij gaat starten’, wou ‘bitchy resting face’ Phara weten. ‘Jazeker’, antwoordde de ‘Henry Bogart van Brugge’. ‘Het programma is klaar en we hebben ook al een logo.’ Daarop toonde Bogaert de gruwelijkste CD&V-aanslag op de goede smaak sinds de schilderijen van Wouter Beke.

‘Een knap logo’, loog Hendrik. ‘Gemaakt in Canva’.

Ik weet niet of je dat kent, Stef, Canva? Canva is het grafische equivalent van een gratis scheurzakje mayonaise bij een opgewarmde friet in een naar urine geurend baanrestaurant.

Er is geen enkele ontwerper ter wereld die dit beeldend stukje huisvlijt kan aanschouwen zonder naar de fles oogwater te grijpen.

Niet alleen ziet het er uit als een verkleurd viltje van een jaren zestig frisdrank, ook de hele compositie zit volledig uit het lood. En niet – om op een slimme manier de boodschap te ondersteunen – naar rechts. Neen, het hele ding botst tegen mekaar op zo’n amateuristische wijze dat mij, bij het aanschouwen, even de aandrang bekroop er middels een gulden snede een eind aan te maken.

Maar daar stopt het nog niet, Stef. Ons grafisch wonder had – totaal onbekend met technologische hoogstandjes zoals ‘afbeelding opslaan’ – het logo geprint op vloeipapier en er vervolgens met zijn smartphone een foto van genomen. Maar met het licht zodanig in de rug dat het leekt alsof er een enorme fallus over zijn schepping hing.

‘Er zitten heel wat kleuren in’, verduidelijkte Hendrik nog. ‘Geel, oranje, blauw en een beetje wit ook.’ Waarom al die kleuren er in zaten, daar hadden we het raden naar. We kwamen wel te weten dat het een partij wordt voor mensen die ondernemend, maar geen kapitalist zijn. Mensen die sociaal zijn maar geen socialist. Mensen die voor de natuur zijn maar niet ecologistisch, die niet nationalistisch willen zijn maar wel trots op hun regio.

Dat klonk in mijn oren heel erg als een reeds bestaande partij die van ‘enerzijds anderzijds’ de centrale filosofie gemaakt heeft en waar ‘den Drikke’ reeds deel van uitmaakt.

‘Parbleu, u klinkt als Open Vld!’, merkte Christophe Deborsu op.

Christophe Deborsu is Wetstraatjournalist bij RTL, geroemd om zijn kennis van de Vlaamse politiek.

Waarde vocabulairevriend Vanmol,

Het woord van het jaar is gekozen: ‘graaiflatie’ (het stiekem opdrijven van prijzen in tijden van crisis.) Zelf zou ik eerder gekozen hebben voor ‘maakbaarheidsmaniak’. Een heerlijk woord dat langskwam in een van de onvolprezen columns van de Nederlandse populaire krant De Telegraaf.

Aanleiding voor die column was de aanstaande ‘felinocide’ op katten die een bedreiging schijnen te vormen tegen de biodiversiteit. Sterker nog: volgens De Morgen creëren katten zowaar een ‘angstlandschap’. Je voelt het al aankomen: een mondiale preventieve poezenruiming dringt zich stilaan op. Je weet wat je te doen staat: breng je kat onder in het achterhuis en sluit de ingang af met een boekenkast. Ik zal zien of ik illegaal nog ergens aan voorraden Kittekat kan komen. Als je mij ’s nachts ‘Don’t cha’ van de Pussycat Dolls hoort fluiten, weet dan dat de kust veilig is en ik met zakken kattenzand en droogvoer voor je deur sta.

Beste besnorhaarde vriend,

Elke keer ik mezelf ergens moet voorstellen dan zeg ik altijd dat ik een vrouw heb, twee kinderen, drie katten en vier kippen. Dat somt alles lekker ritmisch op en het spreekwoordelijke ijs is meteen gebroken.

Eén van die katten is een flink uit de kluiten gewassen kater, onze Rudy. ‘Door aanwezigheid van katten ontstaat een angstlandschap’, lees ik in het door u aangereikte artikel.

Wanneer onze Rudy door de tuin banjert zal dat zeker zo zijn. Wat ik ook zeker weet is dat wanneer zijne gecastreerdheid een leven binnenshuis zou verkiezen, we héél snel zouden te maken krijgen met een ‘rattenlandschap’.

‘Wie schrijft in hemelsnaam zo’n artikels?’ vraag ik me dan retorisch af. ‘Retorisch’, zeg ik, want ik ken natuurlijk het antwoord al. Verstedelijkte nitwits zijn het, die niet eens het verschil zien tussen een bruine rat en een capibara. Die alles op den buiten verdacht vinden omdat men daar onder kerktorens in toxische fermettes leeft, ver weg van de superdiversiteit. Waar men rare begrippen hanteert als erf- en eigendomsrecht. Waar men met droge ogen een houtkachel aansteekt en des zomers dode dieren roostert in veel te riante tuinen. Waar men hoopvol uitkijkt naar de dag dat Bpost geen krant meer in de bus komt steken.

De hetze tegen onze katten doet me denken aan de grote sprong hel-waarts van de Chinese lachebek Mao Zedong. Die, toen hij besloot dat alle mussen uitgeroeid moesten worden omdat ze teveel graan oppikten, een veelvoud verloor toen alles daarna opgevreten werd door sprinkhanen.

Communistische recepten Stef, er is altijd wel iemand die er het toetje van de week in ziet. En maar bewijzen dat de jaren dertig terug zijn!