De premier en de menopauze

In Zuid-Afrika zag ik ooit hoe een regeringsfeestje in een voetbalstadion onvoldoende volk leek te trekken. Vervelend. Er was nogal wat internationale pers en dan is het niet onbelangrijk om juichende mensen te zien. Kort daarna kwamen ze met bussen toegestroomd. De belofte van wat geld en een emmer Kentucky Fried Chicken na het feestje, leek een doorslaggevend argument om toch op te dagen.

Ik betwijfel of de mensen op de Open Vld-nieuwjaarsreceptie gelukkig zijn met een emmer kip. Maar ik mag hopen dat ze toch iets gekregen hebben toen de media waren vertrokken. Een kus van Hilde Vautmans bijvoorbeeld, of de terugbetaling van de btw (nu nog maar zes procent, dankzij Hilde!) op het eerste paardje.

Zelfverheerlijking

Politieke nieuwjaarsrecepties zijn zelden een toonbeeld van enige nederigheid, maar wat Alexander De Croo ervan maakte grensde aan openbare zedenschennis. Dit soort zelfverheerlijking doe je beter thuis in de privacy van je eigen slaapkamer.

Wat een contrast met de man die nauwelijks zes maanden geleden nog een blik belastinggeld opentrok om publiek mea culpa te slaan in alle nationale kranten. In juli 2023 was het nog huilen van ‘dit is niet wat ik voor ogen had toen ik drie jaar geleden aan mijn opdracht begon’ en ‘politici zijn te veel met zichzelf bezig en vergeten voor wie en wat ze werken’. En: ‘ook ik heb fouten gemaakt en dat spijt me’.

Geen winst

Die publieke biecht en excuses hadden evenwel geen gunstig effect op de peilingen. Open Vld werd zelfs Vlaanderens kleinste partij. Misschien was het wel omdat vanaf dat moment niet alleen in zijn regering werd gevochten. Alexanders eigen partijvoorzitter ging lopen uit diepe schaamte en partijkopstukken rolden vechtend over straat over wiens beurt het was om tegen de combi te plassen.

Dus werd voor 2024 het geweer fluks van schouder veranderd alsof de voorbije drie jaar en de sorry-brief nooit gebeurd zijn. ‘Wij zijn niet de partij die excuses zoekt’, piepte De Croo op zijn nieuwjaarsreceptie. Ja hallo!? Snijd mijn benen af en noem me stompje, maar ik kan niet volgen. En die miljoenen krantenpagina’s met uw schoonste communiefoto dan? De Croo kreeg er zowaar nog applaus voor ook. Vermoedelijk het gevolg van een gratis zadel voor op dat goedkoop paardje.

Helemaal geestig werd het toen de partijkopstukken voor mekaar gingen juichen alsof ze geen gloeiende hekel aan mekaar hebben. Het hoogtepunt van de avond. Eén team, verenigd rond de nationale hoop in bange dagen: de man die zijn partij naar de kiesdrempel heeft geleid en daar apetrots op is. En in ruil had die man voor iedereen een goed woordje over. Hoewel?

Menopauze

Voor de vrouw die naar de pers had gelekt – volledig vriendschappelijk – dat Alexander al eens zijn beste beentje had voorgezet met een Italiaanse breed gesmaakte delicatesse en dus chantabel was, waren de complimentjes toch eerder dubieus. ‘Gwendolyn heeft het stikstofdossier eindelijk opgelost en maakte de menopauze bespreekbaar!’, juichte de premier. Daarmee had hij haar toch een beetje over dat goedkope paardje getild. Wat het stikstofakkoord betreft was ze net op tijd minister geworden om braaf haar handtekening te zetten onder een akkoord dat ze de week voordien nog bestreed.

En of menopauze nu door Gwendolyn bespreekbaar is geworden? Ik weet het niet. Ik had er toch al eens eerder van gehoord, moet ik zeggen. En Google ook. Die vond zo’n 7,5 miljoen pagina’s die het er openlijk over hebben zonder Gwendolyn te vermelden. Maar eerlijk is eerlijk: de hare is er wel degelijk bespreekbaar door geworden.

Burning down the house

Tijdens zijn live verslaggeving hield Pieterjan De Smedt zijn oortje stevig ingedrukt om de stem in de Ter Zake-studio goed te kunnen horen. Maar had hij gewoon naar de muziek op de achtergrond geluisterd, dan had hij de essentie van het feestje kunnen meegeven. Op de achtergrond wiegden de Open Vld-leden in een soort zombietrance heen en weer op de tonen van Burning down the house van Talking Heads.

Een veel mooiere en juistere samenvatting van wat De Croo op drie jaar tijd met het land en zijn partij deed, is nauwelijks te vinden.