De realiteit indexeert de waarde van de democratie.

Broeder Geens heeft geenszins iets te maken met de oordelen van de rechters, maar zijn campagneslogan luidde wel: ‘Dankzij Geens wordt seksueel geweld strenger aangepakt’. De koene pater die trager spreekt dan een Limburgse slak is bereid electoraal te oogsten wat enkele rechters zaaiden. Maar hij wil geen verantwoordelijkheid nemen voor de wereldvreemde rechter die een veroordeelde verkrachter op de maatschappij losliet. Terwijl in Gent oud-burgemeester Termont putten graaft op zoek naar de rechtvaardige rechters, beseft men in Antwerpen dat ze er geen hebben. Het ergert mij dat broeder droogstoppel nog liever zijn eigen neus afbijt dan gezichtsverlies te leiden. Hij lanceerde zelfs de ietwat kronkelige redenering dat de val van de regering over het migratiepact de schuld is van de flater van justitie. Kortom: in 2017 liet de rechter een meervoudige verkrachter vrij omdat de regering in 2018 viel en Geens’ hervorming van justitie niet goedgekeurd raakte. Enkel ervaren tijdreizigers zien daarin enige logica. Het is me deze week duidelijk geworden dat die arme Geens aan een dissociatieve identiteitsstoornis  lijdt: hij transformeert zonder moeite van professor droogstoppel, via electoraal liegbeest, naar imitator van Geubels. Het maakt me boos als justitie faalt en mensen daardoor het leven laten. Het maakt me woest als de schuldparaplu en cognitieve dissonantie in de plaats komen van inkeer en verontschuldigingen.

Onderwijsromance

De week begon nochtans in peis en vree. Een onderwijsdebat in de Zevende Dag, aangekondigd als de ‘clash der titanen’, werd een onderwijsromance. De feromonen tussen Bart De Wever en Hilde Crevits spatten van het scherm. Elk moment konden ze innig zoenend en liefkozend van hun stoel tuimelen, zo leek het.  Op de zevende dag zag hij, overwon hij en… kwam hij: een uitzending voor volwassenen.

Bartje toonde zich weeral een schaakmeester zonder gelijke. De grootste  – en enige overgebleven –  troef van CD&V is Hilde. Haar een forum schenken via een debat over ‘haar’ materie werd vakkundig in de kiem gesmoord. De Wever knikte almaar bevestigend, om dan subtiel helemaal niet akkoord te gaan. Zelfs professor ik-weet-alles-zovéél-beter Devos was uit het lood geslagen en moest alweer beuzelend zijn spreektijd vullen met ernstige idioterieën. Bart neutraliseerde Hilde zodat Jean-Marie Dedecker zijn kwakkelende West-Vlaamse N-VA’ers kan redden van een electorale afgang. Zuster Hilde moet nu naar stemmen vissen met haar psychedelische affiche & een subtiele hippietoets. Haar campagne is alvast genomineerd voor de gouden framboos van de politieke marketing en behoort naar verluidt tot de grote kanshebbers.

Brexit Bastard

Spleetje Verhofzat laat VTM toe om hem 2 jaar te volgen tijdens zijn Brexit-onderhandelingen. Als conditio sine qua non geldt dat de rampreportage vlak voor de verkiezingen moet worden uitgezonden. Een campagnesteun waar VTM zich, niet alleen omwille van de kijkcijfers, graag toe leent. Omdat Nijntje er niet meer in slaagt een geloofwaardig intellectueel traject neer te zetten  ̶  wie gelooft die man nog  ̶  moet hij als klungelige zatlap de aandacht trekken. Wat Juncker kan, kan ik ook, zo dacht hij. Samen met VTM besloten ze om er een Brexit Bastard-reportage van te maken. Boodschap: laat ons met z’n allen stemmen op de zatte nonkel van redelijke leeftijd die op het trouwfeest de aandacht trekt met slechte moppen en hilarische danspasjes. Verhofzat degradeert het Europees Parlement tot een bejaardentehuis waar dementerende bewoners Benidorm Bastard-moppen uithalen. Terwijl iedereen zich verheugt op de fratsen van broeder Kris en de slaapverwekkende gesprekken van Geert, stapelt Verhofzat zijn Toscaanse wijnkelder vol met kratten flauw, Engels bier.

Realiteit beheerst de emocratie

Niets stuurt een verkiezingscampagne dwingender dan de realiteit. Meesterlijke campagnes, debatten, getimed reportages, stakingen en acties pogen de realiteit te kapen en een kunstmatig emotioneel draagvlak te creëren. De kopie is echter niets in vergelijking met de realiteit van een echt drama. De CD&V verloor haar historische, politieke machtspositie toen de dioxinecrisis als een spijkerbom op de campagne van 1999 insloeg. Een crimineel dumpte in het containerpark van Bastenaken transformatorolie met PCB’s bij het frituurvet. Vetsmelters Fogras en Verkest verkochten die frituurolie vervolgens als dierlijke vetten waardoor onze voedselketen besmet raakte. De christendemocraten zijn 20 jaar later deze electorale mokerslag nog steeds niet te boven gekomen. De moord op Julie Van Espen en het falen van justitie is uiteraard niet van dezelfde orde als de dioxinecrisis, maar beïnvloedt de verkiezingen evenzeer. We moeten verplicht stemmen en doen dit vaker met ons hart dan met ons hoofd. De emocratie heerst en laat zich leiden door de realiteit. Een moord die kon vermeden worden, raakt ons allen: we worden bevangen door het gevoel dat we op 26 mei iets kunnen rechtzetten. Onze stem krijgt door dit drama een hogere waarde. De realiteit indexeert de waarde van de democratie. Terwijl vorige week voor velen het stemmen waardeloos en nutteloos leek, wordt blanco of ongeldig stemmen vandaag plots onverantwoord gedrag.