De tranen van Anciaux zijn weeral ongepast

De discussie over de dood van het Koerdisch-Iraakse meisje Mawda wordt emotioneel gevoerd, vaak op de rand van de hysterie. Zo schrijft Bert Anciaux op zijn persoonlijke website in een stuk dat werd overgenomen door De Wereld Morgen (25/05): ‘Misschien, heel misschien, kan deze tragedie ons doen nadenken en doen beseffen dat elk mens op gelijke wijze dient behandeld te worden. Zoals we zelf willen behandeld worden.’ In feite is dat een toepassing van de Gulden Regel, die we terugvinden in het Evangelie, Mattheus 7,12 en Lucas 6,31. Maar vergist Anciaux zich niet als we die stelregel enigszins concretiseren?

Een toegepaste Gulden Regel

Hij zou dan kunnen luiden: ‘Elke mens die illegaal op een grondgebied verblijft en in een bestelwagen stapt met de bedoeling ten nadele van vrachwagenchauffeurs illegaal in een ander land te geraken, heeft er recht op dat de politie dat tracht te verhinderen’. We kunnen dit nog iets concreter maken: ‘Elke mens die weigert te gehoorzamen aan het bevel van de politie om te stoppen, heeft er recht op achtervolgd te worden’. En nog iets preciezer: ‘Elke mens die zich in een bestelwagen bevindt die niet slechts levensgevaarlijk rijgedrag vertoont maar ook een politiewagen probeert te rammen, heeft er recht op dat de politie de banden probeert kapot te schieten’.

En dan gebeurt er iets wat onvoorzien en ongewenst is: een meisje dat naar verluidt eerder als een menselijk schild werd gebruikt, wordt door een afwijkende kogel geraakt. En dan zijn wij, volgens Anciaux, allemaal verantwoordelijk. ‘Het is onze samenleving die mee de trekker overhaalde’, schrijft hij beschuldigend. Tragisch genoeg hij heeft hier gelijk: in een normale samenleving heeft de politie het recht mensen te controleren, en het recht op te treden tegen mensen die zich daartegen verzetten. Dat houdt in dat hij ook het recht heeft op de banden te mikken van een wagen die de zijne probeert te rammen. Onze samenleving keurt dat goed, inderdaad, meer nog: zij is erop gebaseerd.

De intolerantie van de tolerantie

Dat belet niet dat zij zich rottig voelt als daarbij een kind ongewild het slachtoffer wordt, maar zij vraagt zich dan wel af wie dat kind daar gebracht heeft. Dat gevoelen werd verwoord door Bart De Wever en nu ontketent de hysterie zich natuurlijk tegen hem (wat hij uiteraard wel zag aankomen). Dat wordt verwoord in dezelfde aflevering van DWM, door Christophe Callewaert die spreekt over ‘de wreedheid waar zij die fatale nacht het slachtoffer van werden’. En hij suggereert dat De Wever daarop zou aangestuurd hebben drie jaar geleden toen hij tijdens een toespraak voor Gentse studenten ervoor waarschuwde dat ‘de tolerantie in Europa op het spel staat’. In de logica van Callewaert ben je dus intolerant als je waarschuwt voor het gevaar van het misbruik dat er wordt gemaakt van onze tolerantie.

Maar er is nog een stap verder. In een videoboodschap op DWM verkondigt de advocaat van de ouders van het meisje dat er een omkering plaatsvindt tussen dader en slachtoffer. In mensentaal betekent dit dat een politieagent die zijn beroep in dienst van de samenleving uitoefent een dader is, en wie de wet overtreedt een slachtoffer. Toegegeven: er zijn tijdens het hele incident waarschijnlijk fouten gebeurd, die niet abnormaal zijn in zulk een gespannen situatie. Maar de omkering dader/slachtoffer die deze advocaat uitvoert, is waarlijk stuitend. Die is natuurlijk niet ontstaan uit een analyse van het gebeuren, (want hoe zou die familie zo snel aan een advocaat zijn geraakt?), maar op basis van een ideologisch programma: de politie moét schuldig zijn en wel omdat hij niet passief toekijkt bij aanhoudende wetsovertreding.

Het debat verplicht eenzijdig voeren

Kijken we daarom nog even verder dan de Gulden Regel. In de achttiende eeuw oordeelde Immanuel Kant dat die niet radicaal genoeg was en hij formuleerde de Categorische Imperatief. Die luidt dat je steeds zo moet handelen dat je kunt wensen dat jouw handelen een algemene wet wordt. Toegepast op deze situatie kan je zeggen dat DWM wenst dat het een algemene wet wordt dat de politie de wet niet langer afdwingt. De uiteindelijke logica van de emotionele hysterie rond het overlijden van Mawda wordt dus dat tolerantie tegenover wetsovertreding de norm wordt. Eigenlijk houdt dit in dat de samenleving ophoudt een samenleving te zijn en herleid wordt tot een jungle en dit in naam van een betreurenswaardig incident waarvoor de verantwoordelijkheid inderdaad in laatste instantie bij degenen ligt die dat kind in die bestelwagen hebben gepropt, om daarna aan rallyrijden te doen.

Omdat ze dat niet durven verdedigen, leggen de ‘humanitairen’ de nadruk natuurlijk op de reactie van De Wever die ze niet echt durven afkeuren, maar ‘te vroeg’ noemen. Dat was de teneur in De Zevende Dag (27/05) toen Theo Francken daarover door Phara de Aguirre aan de tand werd gevoeld, en zowat het enige argument waar de grote strijdster tegen de polarisering Lisbeth Imbo als commentator over beschikte. De ouders mogen een parlementaire commissie vragen (hoe ze weten dat die zelfs maar bestaat, is niet duidelijk); de advocaten mogen de politie van een misdaad beschuldigen; de actievoerders mogen de arrestatie van die agent eisen; maar De Wever moet zwijgen. Het debat moét dus eenzijdig gevoerd worden, en Imbo zal dan de plooien gladstrijken. Tsja.