Een choquerende, onwelvoeglijke vergelijking

Maar vooraf misschien toch even aanhalen wat Jules Gheude dan zo schandalig vond. De titel in de krant was:La Flandre, un dangereux pervers narcissique! Vlaanderen, een gevaarlijke narcistische pervert! En ter verduidelijking was er nog een ondertitel: Dépourvu d’empathie, froid, dénigrant, insatisfait, moqueur, isolant sa proie, quelques caractéristiques du «pervers narcissique». Verstoken van empathie, koud, geringschattend, spottend met zijn geïsoleerde prooi, ziedaar enkele kenmerken van de “narcistische pervert”.

Verderop in het artikel lezen we nog: Vu d’ici, la Flandre (qu’on connaît finalement de moins en moins) apparaîtrait de plus en plus comme une sorte de Corée du Nord où tout le monde sourit, tout le monde marche au pas et où les pontes de la N-VA à la tribune regardent fièrement défiler les troupes. Van hieruit gezien lijkt Vlaanderen (dat wij tenslotte van langsom minder kennen) meer en meer een soort Noord-Korea te worden, waar iedereen een glimlach heeft, iedereen in de pas loopt, en waar vanaf de tribune de hoge pieten van de N-VA fier hun troepen zien defileren.

Goed, dit is dronkenmanspraat – die nochtans wel in een krant afgedrukt werd. Nu dus het waardige antwoord van Gheude: 

De vergelijking die Xavier Diskeuve* maakt tussen Vlaanderen en Noord-Korea in de editie van 28 mei van Vers l’Avenir, is tegelijk choquerend en onwelvoeglijk.
Met 83 procent van de Belgische export (289 miljard euro) voor zijn rekening, is Vlaanderen vandaag de zesde uitvoerder van de EU, na Duitsland, Nederland, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Italië. Zijn huidige welvaart dankt het aan zijn beleidskeuzes, ingegeven door een uitgesproken ondernemingsgeest en door de zorg om het budget in evenwicht te houden.
Al 36 jaar biedt de regionalisering – door middel van zeer verregaande instrumenten van zelfbeheer – aan Wallonië de kans om zichzelf te besturen zoals het zelf verkiest.
In weerwil van de talrijke herstelplannen die er zijn aangenomen, komt men niet onder de vaststelling uit dat het Gewest “nog steeds niet van de grond komt”, om de uitdrukking over te nemen die de directeur van het Institut Jules Destrée, Philippe Destatte gebruikte.
In die 36 jaar is, op twee uitzonderingen na – André Damseaux in 1982, en Melchior Wathelet van 1985 tot1988 – het Waalse minister-presidentschap altijd in handen geweest van de PS. Bezwaarlijk kan men dan de beslissende invloed van die partij op het gevoerde beleid ontkennen. Wat betreft de broeder-vakbond, de FGTB: die liet zich opmerken met zijn aan het verleden gehechte strategie, de slang gelijk die in haar eigen staart bijt.
Zoals recent nog voormalig CD&V-staatssecretaris Hendrik Bogaert liet opmerken: De Walen kunnen toch niet eeuwig de sluiting van de koolmijnen blijven inroepen, dat is intussen meer dan een halve eeuw geleden!
Nee mijnheer Diskeuve, Vlaanderen loopt niet in het gelid. Het verstaat eenvoudigweg de betekenis van het werkwoord “beheren”, zoals weer wordt aangetoond in het ambitieuze nieuwe plan dat de Vlaamse regering heeft aangenomen, met betrekking tot de kinderbijslag, het onderwijs en de provincies (halvering van het aantal provincieraadsleden, terugbrengen van het aantal bestuurders van 6 naar 4).
Professor Robert Deschamps van de Universitaire Faculteiten van Namen heeft het Waalse probleem goed omschreven: Het gewest leeft boven zijn stand en onder zijn mogelijkheden.

_________

* Xavier Diskeuve is journalist, radioman, scenarioschrijver en cineast
Vertaling Marc Vanfraechem