Een krant die u een geweten schopt

Wanneer je probeert om met een onbevangen blik naar de huidige asielcrisis en het reeds decennialange migratiedrama te kijken, kan je best niet De Morgen lezen. Zeker in het licht van de vreselijke aanslagen in Zaventem en metro Maalbeek.

Elke systeem waarvan het heersende gedachtegoed niet meer overeenstemt met dat wat de bevolking dagdagelijks beleeft, grijpt terug naar de manipulatie van de taal in de hoop van de mensen op de gewenste manier te laten denken. Toen ik dit weekend in De Morgen de teksten van Bart Eeckhout (editoriaal) en Douglas de Coninck las over de arrestatie van Abdeslam in de Vierwindenstraat te Molenbeek, bekroop me voor de zoveelste keer het beklemmende gevoel dat De Morgen evenveel verhult als onthult.

Volkswijk

De migrantenwijk waar Abdeslam zich in zijn netwerk terugtrok, wordt in de weekendeditie van De Morgen consequent ‘volkswijk’ genoemd. Toen de dieren nog spraken en de linksige weldenkers nog voeling hadden met de straat, stond het begrip ‘volkswijk’ voor een arbeidersbuurt. Een stadsbuurt waar vooral lagere maatschappelijke klassen wonen, aldus de Van Dale. In de loop van de jaren is die betekenis geperverteerd door media die ons willen doen geloven dat er ondanks de felle druk van een onverzoenlijke islam op het westen weinig nieuws onder de zon is.

‘Volkswijk’ is geruisloos synoniem geworden voor wijken waar het oorspronkelijke autochtone volk weggetrokken is en waar zich nieuwe volkeren hebben gevestigd. ‘Volkswijk’ klinkt immers als een sympathieke buurt van zwoegende mensen die in meer of mindere mate uitgebuit worden door rijke sloebers van andere wijken – daar waar de autochtonen wonen. De mageren versus de dikken à la Willy Vandersteen.

Libanonisering

Deze postmoderne orwelliaanse woordkeuze met marxistische boventonen dreigt echter te verhullen wat er op het terrein gebeurt. Het gaat immers vaak over wijken die bijna gescheiden leven van het ‘autochtone volk’. Waar uit enquêtes zoals die door de Koning Boudewijnstichting af en toe onder moslimmigranten worden afgenomen, blijkt dat velen in deze ‘volkswijken’ zich weinig met het land van aankomst identificeren maar vooral met hun religie. Die verontrustende libanonisering en kolonistenmentaliteit in de vorm van ‘volkswijken’ ligt mee aan de basis van fenomenen zoals Abdeslam en de vreselijke aanslagen op de luchthaven van Zaventem en in metro Maalbeek. De libanonisering in de ogen zien, ondermijnt echter het quasireligieuze dogma dat stelt dat met wat geduld en met een stevige portie verdraagzaamheid alles zich ten goede zal keren.

De Morgen gaat erg ver in dit ‘verhullende’ postmoderne taalgebruik. Wanneer men het dan heeft over de interventieploegen die de speelplaats van een school bij de Vierwindenstraat gebruikten als uitvalsbasis voor de arrestatie van terroristen heeft de krant het over ‘het zich toe-eigenen’ van de speelplaats! Een bizarre woordkeuze die men zou associëren met een externe bezettingsmacht en niet met democratische politiemensen die hun leven riskeren om een extremistische massamoordenaar te vatten. De vele tientallen sympathisanten van Abdeslam en andere haatprofeten die het werk van politie en hulpdiensten belemmeren door hen met flessen te bekogelen, worden dan weer neutraal als ‘jongelui’ omschreven. Alleen het woord ‘guitig’ ontbreekt nog om het plaatje compleet te maken.

Vooringenomen woordenschat

Die woordkeuze is niet onschuldig of toevallig. Eeckhout en De Coninck zijn daarvoor veel te ervaren en intelligent. De verwoording is de manier waarop auteurs de wereld aanschouwen. Dat men sussende en de grimmige werkelijkheid verhullende woordenschat gebruikt in kerkelijke preken of zelfs editorialen, is de zaak van de auteur. Dan gaat het over een persoonlijke kijk. Men gebruikt echter dezelfde vooringenomen woordenschat bij zogenaamd informatieve artikelen. Dat doet het vermoeden rijzen dat de auteurs de lezers vooral willen sussen of hun wereldbeeld opdringen. Erger nog: de vraag dringt zich hoeveel informatie er over de opkomst van het religieuze fascisme in het hart van onze steden uit kranten als De Morgen wordt gefilterd.

De tijd dat De Morgen de lezers ‘de ogen opent’ lijkt even ver weg als de tijden dat er bij ons nog echte ‘volkswijken’ bestonden. Indien De Morgen nog een greintje zelfkritiek en historisch inzicht heeft, durft men in de toekomst met een onbevangen en minder vooringenomen manier naar de fascistoïde netwerken te kijken die zich vlak onder onze neus een sterke voedingsbodem kennen.

De auteur is oud-journalist van De Morgen.

Foto: uit De Morgen van zaterdag 19 maart.