Tijdens het Doorbraak-sponsordiner van 7 juni maakte Tom Van Grieken een juiste analyse, waaruit hij een verkeerde conclusie trok.

Analyse: sinds ongeveer 25 jaar zijn er drie aanzetten geweest om een Vlaamse politiek te propageren, Verhofstadt, Leterme en De Wever, om telkens te eindigen in een Belgische oplossing. De reden: er zijn aan de andere kant van de taalgrens geen gesprekspartners voor een realistische uitweg uit de impasse. Conclusie: de Vlamingen moeten ophouden hun hoop te stellen op dergelijke gesprekspartners en bewust aansturen op de implosie van België door zich eindelijk assertief op te stellen om naar een eventuele onderhandelingstafel te gaan niet als vragende maar als eisende partij.

Hoe kan dit? Door een Vlaamse regering te vormen die duidelijk opteert voor Vlaamse belangen. In de praktijk door een coalitie te vormen van N-VA en Vlaams Belang, de natte droom van de flamingantische vleugel van de N-VA. Van Grieken maakt één kapitale vergissing die zijn utopie in een dystopie verandert: hij weet niet hoe groot die flamingantische vleugel wel is.

Vanonder het puin krabbelen

Want laten we elkaar geen mietje noemen, een goed deel van N-VA (en zelfs een minderheid van VB) is niet flamingantisch maar soft-belgicistisch. Het genie van Bart De Wever is niet geweest dat hij van ‘achtergebleven’ Vlamingen flaminganten heeft gemaakt, maar dat hij veel belgicistische Vlamingen ervan overtuigd heeft om op een Vlaamsgezinde partij te stemmen.

De meerderheid der Vlamingen wil immers geen barsten van België, maar een goed functionerend België met daarin een heropstanding van de arbeidsethiek in Wallonië. Zelfs een minderheid van de Franstaligen wil dat. De ‘Zweedse coalitie’ was een poging in die richting, die fataal mislukte door twee factoren: de ideologische sabotage door ACV in de persoon van de ondertussen afgevoerde Kris Peeters. En het verraad van Charles Michel die zijn liberalisme opofferde aan zijn carrière ‘aan de juiste kant van de geschiedenis’.

Het drama is daarom niet dat er geen gesprekspartners zijn, maar dat – gezien de polarisatie van de publieke opinie – het water tussen de potentiële partners veel te diep is. Daardoor wordt de implosie van het Belgische systeem inderdaad onvermijdelijk, maar de vraag is welk voordeel we daarmee kunnen doen. Een huis dat instort kan je weer opbouwen, op voorwaarde dat je niet onder het puin ligt. Kijken we daarom even waar de droom van Tom Van Grieken ons heen zal voeren.

Het Belgische dak op ons hoofd

Stel dat de droom van de flaminganten uitkomt en de volgende verkiezingen een meerderheid van V-partijen zal opleveren. Wat nog niet het geval is, net als in Catalonië blijven de scheuringsbereide partijen bij ons samengeteld hangen op 48-49 procent, daar waar Catalonië bewijst – zoals BDW voorspeld had – dat je over een serieuze meerderheid moet beschikken (60 à 65 procent) om een separatisme te realiseren.

Maar laten we met TvG even dromen dat er zich ophefmakende gebeurtenissen zullen voordoen waardoor die combinatie van N-VA en VB samen tegen 2024 zal groeien tot pakweg 55 procent. En laten we aannemen dat BDW wenend naar Scherpenheuvel zal gaan om boete te doen, of dat er een paleisrevolutie zal plaatsvinden binnen N-VA, waardoor er een V-regering komt. Wat zal er dan gebeuren?

De door BDW gerekruteerde realistische belgicisten zullen even gezwind NV-A verlaten als ze er zich tien jaar eerder bij gevoegd hebben Hoe groot zal die fractie zijn? Laten we gokken op tien procent (van de 25), dan valt die V-regering meteen terug van 55 op 45 procent en is ze een doodgeboren kibbelkabinet. Weg assertiviteit tegenover de Franstaligen, we krijgen het Belgische dak op ons hoofd.

Een Vlaamse meerderheid van 80 procent

Maar stel dat er wat anders gebeurt. Bij Vooruit volgt Conner Rousseau een koers die hem almaar dichter bij N-VA brengt. Bij CD&V is de nostalgie naar het kartel van Leterme groot, zeker bij de burgemeesters die de komende twee jaar het dynamische deel van die zieltogende partij zullen uitmaken. Laten we aannemen dat Vooruit gestaag verder groeit ten koste van de transgenderpartij en uitkomt op pakweg 18 procent, terwijl CD&V onder Mahdi zich herpakt en terugkrabbelt naar 12 procent.

Met de ongeveer 25 procent van N-VA krijgen we dan een andere ‘assertieve’ meerderheid van 55 procent, die ondertussen het gesteggel van de door Groen/Ecolo gedomineerde partners van Vilvaldi kotsbeu is. Die gelouterde meerderheid kan dan zelfs gedoogsteun krijgen van Vlaams Belang (als het verstandig is) en zo met een blok van 80 procent tegenover de Franstalige utopisten staan.

PTB is eigenlijk Vlaams

Aan Franstalige kant kan er ook wat veranderen: Michel is weg en Bouchez heeft al herhaaldelijk getoond dat hij realistisch denkt. Toegegeven: hij houdt van de Belgische tricolore, maar wat maakt dat uit? Het is in zijn voordeel dat België niet implodeert, dat wil zeggen: dat het niet bezwijkt onder de corruptie van de PS. Die PS krijgt klappen van PTB, maar in tegenstelling tot wat men in Vlaanderen denkt, is de PTB niet de extreem-linkse fractie van de PS, maar wel de anti-corruptie fractie van het FGTB.

De Vlaamse PVDA heeft, met Vlamingen als Raoul Hedebouw en Marleen Merckx op kop, een sterke positie opgebouwd door de afkeer te verzamelen tegen wat zij ‘ping-ping in de zakken’ noemt. Met deze in wezen Vlaams van mentaliteit gebleven Franstaligen vallen zaken te doen. Idem dito met de Engagés, in hun hart christendemocratische boeren, gewend aan hard labeur. Zelfs in de PS is er een fractie waar mee te praten valt, de studiedienst van Emile Vandervelde, gevormd in Angelsaksische managementscholen.

30.000 euro als molensteen

Blijft over: Ecolo,  een collectie arrogante intellecto’s met als enige argument hun morele superioriteit. Quantité negligeable na hun mismanagement van ‘hun’ Vivaldi. Hun 30.000 euro-cadeau op andermans kosten wordt hun ontmaskering, de molensteen rond hun nek.

België mag dus op het punt staan te imploderen, met een gezamenlijke en onvermijdelijke inspanning van al die krachten kan het bijtijds gestut worden. Het dak zal niet op ons hoofd terecht komen, maar op dat van de groene ideologen.