Falend coronabeleid verhindert verkiezingen

De voornaamste reden waarom de partijen niet naar de verkiezingen durven gaan, ligt bij het falen van het beleid. Het heeft niks te maken met het niet respecteren van een democratische keuze naar de toekomst. Iedere partij die betrokken is bij het huidig beleid rond de coronacrisis, huivert van een afstraffing van de kiezer.

Dat corona nog steeds in het land is, is een drogreden om geen verkiezingen te organiseren. Er zijn verkiezingen in aangepaste vormen te houden. Spreid ze over meerdere dagen bijvoorbeeld met voor iedereen een duidelijk uur waarop men verwacht wordt. Officieel kan men de opkomstplicht niet afschaffen. Maar naar goede Belgische gewoonte kan men op voorhand laten weten dat er geen vervolging zal zijn voor wie niet komt.

Iedere meerderheid vormt een probleem

Het zou nochtans maar normaal zijn dat we nu opnieuw verkiezingen houden. Iedere mogelijke coalitie is reeds besnuffeld, ook na het uitbreken van de pandemie. Zolang er dus geen factoren wijzigen, zal men in rondjes blijven draaien. Iedere meerderheid vormt een probleem terwijl er voor geen enkele oplossing een meerderheid gevonden wordt. Men zegt dat men moet spelen met de moeilijke kaarten die door de kiezer zijn geschud. Deze zijn echter geschud voor de pandemie. En nog zonder de zeer pijnlijke vaststelling dat dit land niet meer bestuurbaar is in zijn huidige vorm.

De kiezer is niet dom. Uit deze ervaringen heeft hij/zij/x geleerd. Het is een pure democratie gegund om nu met duidelijke partijprogramma’s gericht op de toekomstige keuzes naar de kiezer te trekken. Laat iedere partij duidelijk uitleggen wat haar keuzes zijn voor de relance. Laten we het budgettaire los of kiezen we voor verschuivingen die het totale budget over enkele jaren terug onder controle brengen? Kiezen we voor eenheid van commando door te herunitariseren en de fouten van het verleden opnieuw te maken of gaan we eindelijk afwerken wat zo faliekant mislukt is in de zesde staatshervorming?

Kiezers moeten het antwoord geven

Dit zijn allemaal legitieme vragen waar wij als kiezers het recht én de plicht hebben om een antwoord op te geven. Zolang de huidige regeringspartijen echter bang zijn van hun schaduw omwille van hun coronafalen, durven ze zich wellicht niet aan de kiezer presenteren, Open Vld op kop. Maggie De Block heeft hen voor het blok gezet. En hun incestueus huwelijk met MR zorgt ervoor dat die de kans zien hun bovennatuurlijk overwicht in mandaten nog minstens tot 2024 vol te houden.

Het is tijd om de bubbels te verlaten. Dan heb ik het niet over de sociale bubbel van vijf, maar wel de Wetstraatbubbel. Alle verkenners, opdrachthouders en preformateurs zitten al te lang in dezelfde bubbel, aan dezelfde tafel met dezelfde mensen. Daar zal niks nieuw meer boven water komen. Het enige wat men daar nog probeert, is om nieuwe zakken te vinden voor oude wijn. Het resultaat zal nog altijd zuur smaken.

Ondertussen leven we met een losgeslagen parlement, zoals Jean-Marie Dedecker nog getuigde in onze Doorbraak-radiopodcast deze week. Geld uitgeven vindt altijd een meerderheid. Sinterklaas moet het tegenwoordig stellen zonder zijn andersgepigmenteerde medewerker. Maar in het parlement vindt hij 150 interimairs die zonder scrupules elke dag de daken opklimmen om wel iemands schoorsteen te vullen.

Dreiging nieuwe verkiezingen opent de snelweg naar paars-groen

Aangezien de meeste partijen schrik hebben van verkiezingen, is dat de enige factor die nu redelijk eenvoudig veranderd kan worden en die maakt dat er snel een regering gevormd wordt. Als de dreiging van verkiezingen echt reëel wordt, zal de falende kudde lemmings blindelings de andere kant uitlopen, niet beseffend dat hen een afgrond te wachten staat. Aangezien Bart De Wever een groot strateeg is, die geen schrik heeft om op lange termijn te denken, is dit misschien wel zijn scenario.

Na de zesde staatshervorming wist hij immers al dat het land zou botsen op de limieten van bestuurbaarheid. Tegelijk tikte de klok van de financieringswet. Hij wist dat hij enkel geduld moest hebben om de démandeurs de rien aan tafel te krijgen. Hij heeft gelijk gekregen en we weten inmiddels dat er een zeer degelijk akkoord op tafel lag. Het was zo goed dat Egbert Lachaert ook wel zag dat als men dit uitvoerde en over korte tijd met die resultaten naar de kiezer trok, de twee bedenkers van dit plan wel eens een klinkende overwinning zouden behalen.

Slachtoffer van zijn eigen kunde

Bart De Wever is dus slachtoffer geworden van zijn eigen kunde. Joël De Ceulaer mag dan denken dat De Wever over zijn top is, maar het lijkt er steeds meer op dat hij nog nooit strategisch op zulke hoogte heeft gestaan. Dat is echter ook de zwakte van het plan gebleken en is hem dus niet gegund door de Open Vld.

Zijn volgende stap is dat hij nu openlijk voor verkiezingen pleit. Met zijn video lijkt hij zich al neer te leggen bij het oordeel van de kiezer over zijn evenwichtige plan, terwijl hij heel goed weet dat als hij zich nu aansluit bij de roep voor verkiezingen, samen met Vlaams Belang en PvdA/PTP, de rest van de lemmings en masse zal kiezen voor een paars-groen blok. Laat dat nu net zijn gedroomde tegenstanders zijn bij de verkiezingen in 2024.

Er zou dus de komende dagen veel kunnen veranderen. Nu de meester-strateeg de kans heeft enkele pionnen op het bord te verplaatsen, kan er plots heel wat bewegen, maar zal ons de kans ontnomen worden onze democratische stem uit te oefenen. Dan moeten we met lede ogen aanzien hoe we nog enkele jaren budgettair gemarteld worden. Hoe dan ook zal de toekomst een falen van dit land zijn en een faling doet altijd pijn, in de eerste plaats aan hen die het gelag moeten betalen.