Februari: Het probleem-Kris Peeters

Halfweg februari, Doorbraak belandt in een relletje met De Standaard. Marion van San had daar een vrije tribune geschreven over het profiel van radicaliserende jongeren, de Syriëgangers. De bevindingen van de Nederlandse onderzoekster strookte niet echt met wat daar politiek correct over gedacht moet worden en ze kreeg in de opniebijdragen de wind van voren. Een wederreactie van van San zag De Standaard niet zitten. Doorbraak wel. 

‘Het is in mijn ogen echter, en dat is nogmaals een hypothese, veeleer de mate waarin jongeren geïntegreerd zijn, en niet per se hun opleidingsniveau, dat hen gevoeliger maakt voor uitsluiting en (vermeende) discriminatie. Dus niet hoger opgeleiden lopen meer kans dat ze radicaliseren maar beter geïntegreerden (waarbij integratie af te lezen valt op basis van het feit of jongeren op school zitten, aan het werk zijn, of ze een gemengde vriendenkring hebben etc). Zo kan iemand laaggeschoold zijn en perfect geïntegreerd, terwijl voor iemand anders die hooggeschoold is, precies het tegenovergestelde geldt. Naarmate laaggeschoolden en hooggeschoolden echter meer hun best doen om zich te integreren in de samenleving en het gevoel krijgen dat zij door diezelfde samenleving niet de kans krijgen om hogerop te komen is de kans op teleurstelling groter alsook hun vatbaarheid voor radicaal gedachtegoed.’

Begin februari was er een probleem met Kris Peeters. Hij hield niet van de para’s in de Antwerpse winkelstraten en vond dat iedereen dat mocht weten. Hij organiseerde zelf een actie vanuit zijn kabinet. Zowel Harry De Paepe als Klaas Cobbaut schreven er over. Een tweet van Karl Drabbe haalde dan weer een hele dag het tv-journaal van VRT.

Klaas Cobbaut voelt de woede bij de N-VA: ‘De onthulling dat CD&V-kabinetten zich bezighouden met aanvallen op het regeringsbeleid is hard aangekomen. Niet zo lang geleden konden de Vlaams-nationalisten in verschillende kranten vileine steekjes richting de N-VA-kabinetten lezen. De ploegjes achter de N-VA-ministers zouden onervaren en onhandig zijn, dit in scherp contrast met de sterke kabinetten van pakweg CD&V. Velen binnen N-VA lazen er toen al een fluistercampagne van CD&V in. Nu blijkt dat die christendemocratische topkabinetten zich onledig houden met mediamanipulatie en onruststoken is de woede bij N-VA zeer groot.’

Harry De Paepe heeft het over de moeilijke positie van Kris Peeters: ‘De man wilde premier worden, ‘Ik heb zelfs lessen Frans gevolgd, van ’s ochtends acht tot elf uur’, verklapte hij destijds aan Het Nieuwsblad. Hoewel hij voor een groepje schoolkinderen enkele maanden voor de verkiezingsdag nog beweerde dat het premierschap ‘een degradatie’ zou betekenen voor hem. Niet is minder waar, want het is ergens logisch dat Vlaanderens numero uno droomde van het federale niveau. Het stond immers in de sterren geschreven dat de N-VA op Vlaams vlak de CD&V zou overvleugelen. De voormalige Unizo-topman zou moeten uitkijken naar een nieuwe functie. Het premierschap leek haalbaar, omdat de Franstaligen nooit een N-VA’er in de Wetstraat 16 zouden aanvaarden. Peeters was ook hét merk waarmee de partij naar de kiezer trok. Alles draaide rond Kris. Toen bekend werd dat hij het niet werd, gaf hij toe dat het ‘emotioneel een van de heftigste nachten’ van zijn leven was.’

Klaas Cobbaut trekt enkel dagen later ook de conculsies van Peetersgate, in zeven lessen. 

John De Wit heeft het over de dubbele moraal van de discriminatie. Vlaamse klanten mogen niet discrimineren en geen allochtone poetsvrouw weigeren, maar de Vlamingen moeten zich aanpassen aan de vragen van moslims als die geen mannelijk dokter willen voor hun vrouw bijvoorbeeld. 

‘Het Interfederaal Gelijke Kansencentrum (IGKC) huldigt een dubbel beleid. Als de klanten van een bedrijf dat een dienst levert (bijvoorbeeld een poetsvrouw) autochtoon zijn en dat bedrijf gaat in op hun discriminerend verzoek, dan moet dat bedrijf vervolgd worden. Als de klanten van een bedrijf dat een dienst levert (nl. ziekenhuizen) moslim zijn, dan moet ‘in de mate van het mogelijke’ op hun verzoek worden ingegaan volgens een Canadees concept.

Het IGKC huldigt een verschillend beleid al naargelang de aard van de klant: autochtoon of moslim. Beide criteria (discriminatie op grond van etnische afkomst en discriminatie op grond van religie) zijn opgenomen in de antidiscriminatiewet. Vanuit de filosofie van die wet moeten de klanten in beide gevallen op dezelfde manier behandeld worden. Maar ze worden dus anders behandeld en dat is … een overtreding van de antidiscriminatiewet.’

Nog in februari verschijnt er een interessant document van Deutsche Bank, die neemt de onafhankelijkheidsmogelijkheden van enkele Europese regio’s onder de loep, Vlaanderen is volgens dat rapport sterk genoeg om een eigen weg te gaan. 

In Duitsland sterft Richard Von Weizsäcker, Dirk Rochtus herinnert aan die ene zin die de Duitse politicus een plaats in de geschiedenisboeken oplevert. 

Een boek dat iedere lezer van Doorbraak zou moeten gelezen hebben is Roekeloos van Ivan van de Cloot. Een boek met de ongemakkelijke waarheid over de banken- en schuldencrisis en de politieke verantwoordelijkheid daarvoor. Een boek waarrond het veel te stil gebleven is… Het is niet te laat om het alsnog te bestellen.

Chris Ceustermans wijst op een weerkerend euvel bij (centrum)linkse partijen: ze nemen hun wensen voor werkelijkheid. Jammer genoeg baseren ze daar hun beleid op, met alle gevolgen vandien.

Johan sanctorum staat stil bij het verdriet van links Vlaanderen, waarom het sociaal flamingantisme blijft steken in de goede bedoelingen… Misschien tijd dat Vlinks – dat ondertussen is opgericht – daar eens een antwoord op formuleert.