Het Plan Moemoe

Ik ben gezegend geweest met een fantastische grootmoeder. Als Française sprak ze gebrekkig Nederlands maar ze deed dat met zoveel liefde dat ik haar uitspraak liever kopieerde dan die van de kleuterjuf. Voor mij zaten we ‘ien de skool’ en niet ‘op school’. Wie gaat er nu op scholen zitten?

Ik kan nog altijd geen mollige Franstalige vrouw op leeftijd ontmoeten zonder de neiging te hebben haar te knuffelen. Iets wat overigens niet door alle oudere, mollige Franstalige dames wordt gewaardeerd.

Moemoe was perfect. Bijna. Eerlijk is eerlijk: ze had geen verstand van snoep kopen. Wel van de meegebrachte hoeveelheden. Je kon die zakken over je rug gooien, zo groot waren ze. Maar ze waren niet te vreten. Wij noemden ze ‘de Franse snoepjes’ omdat we met de beste wil van de wereld geen winkel kenden waar die rotzooi te koop was. Dat het uit een land kwam dat slakken en kikkerbenen at, leek ons dan weer logisch.

De Franse snoepjes hadden een glinsterende verpakking in rood, groen, paars, geel en blauw. Uitnodigend. Tot je ze open deed. Dan bleef er alleen een plakkerige substantie over die heel even een vage fruitsmaak had voor het taai slijm werd met een walgelijke dreksmaak met hints van menthol. Uitspuwen binnen de 30 seconden was de boodschap. En dan nog, alleen de vage citroensmaak viel die 30 seconden enigszins te verdragen.

Russische roulette

Alleen, het was niet zo dat die citroensmaak in de gele verpakking zat. Iets wat je toch mocht verwachten. Nee, er was geen relatie tussen kleur en smaak: pure wreedheid van de producent. Een bonbon van Moemoe was Russische roulette-voor-kinderen. We hebben haar nooit verteld dat haar snoep smaakte naar onkruidverdelger. Dat verdiende ze niet. We spuwden ze uit als ze niet keek. En als ze dat wel deed, slikten we dapper door. Zo zit de liefde in elkaar.

Decennia lang was het mij een mysterie waarom die perfecte vrouw zo fout kon zijn als het op snoep aankwam. Tot het mij daagde dat het helemaal niet om snoep ging. Mijn wijze grootmoeder gaf haar kleinkinderen een politieke les waar Carl Devos een puntje aan kan zuigen. Het is met de Belgische politiek als met ‘Franse snoepjes’!

Het maakt niet uit welke kleur je kiest. De smaak wordt uiteindelijk altijd een verrassing voor het drek wordt. En als je het niet op tijd kan uitspuwen, is het gewoon doorslikken. Maar sowieso ben je genaaid. Je krijgt nooit waar je voor gekozen hebt.

Rest de vraag: waarom confronteerde Moemoe me zo jong al met de bittere realiteit van de politiek? Om het op te lossen uiteraard. En dat is exact wat ik van plan ben.

Waalse zondvloed

Ziet u, het probleem is dat België een constructie is die geen democratie verdraagt. Zo ver was u natuurlijk ook al. Dan kan je aan die constructie beginnen sleutelen, maar daar hebben we geen tijd voor. Bovendien wordt het na elke sleutelbeurt nog net iets erger. Ongeacht op welke partij u stemt, het wordt altijd ‘een Belgisch compromis’.

Dat is een eufemisme voor ‘niet te vreten’. Eerst verwaterd door een Vlaamse consensus tussen partijen, wat democratisch perfect verantwoordbaar is. Om daarna compleet verzopen te worden in een Waalse zondvloed. Het resultaat is dan: het regeerakkoord. Een ‘Frans snoepje’ dat de deelnemende partijen dan wel in een mooie glinsterende verpakking steken, maar waarvan ze weten dat het rotzooi is.

Op de vraag of er een Vivaldi 2 moest komen, antwoordden alle voorzitters in het VOKA-debat: ‘Zot!’.  Sterker nog, alle Vlaamse voorzitters die het Vivaldi-snoepje gemaakt hebben, zijn ondertussen afgetreden. Uit eerlijke schaamte of omdat ze in hun opgebouwde frustratie de schuld op onschuldige Roma, flikken en vrouwen hebben gestoken. Foei Conner! Recht naar de Dossin-kazerne!

De oplossing is dus dat we niet meer stemmen op mensen en partijen die machteloos zijn tegenover de Belgische constructie. Die brave borsten zijn immers veroordeeld rotzooi te maken, willen of niet. Laat ons integendeel stemmen op het snoepje zelf: het regeerakkoord. Niks in de handen, niks in de mouwen. We stemmen op wat we de komende vijf jaar gaan doen, waarom en wie dat voor ons mag uitvoeren. Hoe mooi is dat?

Waakhonden

Het systeem is zeer eenvoudig. Alle partijen gaan niet naar de verkiezingen met een programma dat ze meteen overboord gooien zodra iemand ‘bonjour’ of ‘goedendag’ zegt. Nee, elke partij mag zoveel akkoorden maken als ze maar wil, met de collega’s van over de taalgrens of helemaal in hun eentje. Al die potentiële regeerakkoorden worden netjes nagerekend op haalbaarheid en voorgesteld aan de kiezer. U kiest uw favoriete regeerprogramma en de partij/mensen waarvan u vermoedt dat ze die het beste kan uitvoeren.

Tenslotte moet ook dat parlement nog bevolkt. Maar wel door mensen die weten dat hun politieke toekomst afhangt van de realisering van een gekozen akkoord. Dat verandert hen meteen in echte waakhonden van de regering in plaats van slaafse volgers. Hun job, zeg maar. Nog een democratisch euvel verholpen!

En nu we toch bezig zijn met democratische euvels: als u op iemand wil gaan stemmen van over de taalgrens is dat geen probleem. Het resultaat is niet alleen instant parlement, maar ook een instant regering mét regeerakkoord. Daar hoeft u geen 500 dagen meer op te wachten. Het risico bestaat wel dat u een paar keer naar de stembus moet als er verschillende rondes nodig zijn om een regeerakkoord te kiezen.

Uiteraard zijn er nu mensen die denken: ‘Man, ze kunnen niet eens een deftig regeerakkoord maken als ze het mes op de keel krijgen. Laat staan dat ze dat op voorhand kunnen’. Een reële bezorgdheid. Maar dan weten we dat ook. Is het niet beter om een eventuele onbestuurbaarheid op voorhand te kennen in plaats van ze om de 5 jaar te herhalen?

Merci Moemoe!