Honderd jaar verder

In oktober 1914 woedde de oorlog volop in ons land. Terwijl onze voorvaders allemaal Belg waren in het eerste uur, waarde het spook van de ontevredenheid door de rangen heen. In 1914 was het Nederlands zestien jaar erkend als officiële landstaal dankzij de Gelijkheidswet. In mei dat jaar werd de wet op het lager onderwijs aangenomen. De voertaal werd de onderwijstaal, maar op vraag konden de lessen in een andere taal plaatsvinden (het recht van de huisvaders) wat tot een verdere verfransing van Brussel leidde. Een jaar eerder voorzagen de legerwetten weliswaar een opleiding in het Nederlands voor onderofficieren, maar de roep om Vlaamse regimenten met instructies in het Nederlands ketsten af op de onwil van de bewindsvoerders. Wie ‘aanwezig’ riep op het militaire appèl werd gestraft. Je was ‘présent’. Een Nederlandstalige universiteit bestond nog niet, of beter gezegd sinds 1830 niet meer.

In oktober 2014 kan een bakkersdochter uit Sint-Gillis-Waas zonder weerwerk haar moedertaal gebruiken wanneer ze solliciteert naar een internationaal ambt. Als jong meisje studeerde ze in die taal rechten aan de volledig Nederlandstalige universiteit van Leuven. Dat onderwijs bepalen we trouwens zelf. Ondertussen kijken we niet meer op wanneer een Franstalige kandidaat-premier de Vlaamse pers toespreekt in een grappig klinkend Nederlands, jawel, Nederlands. Overigens het begrip ‘Vlaamse pers’ is ondertussen zo evident dat u als lezer niet eens even stil stond bij het gebruik ervan.

Dit hebben we op honderd jaar bereikt. Laten we het niet vergeten. Het is te kostbaar om te verkwanselen of om te negeren. En, mogen we niet heel even trots zijn?

(c) Reporters