Houdt de pers zonder Trump nu vier jaar een schoonheidsslaapje?

Er lopen in verschillende staten van Amerika procedures over onregelmatigheden bij het tellen van de stemmen. President Trump gooit iedere dag per tweet olie op het vuur. Volgens hem zijn de verkiezingen nog niet beslist en heeft hij gewonnen. Tegelijkertijd geeft hij het overgangsteam van Joseph Biden alle ruimte om diens presidentschap voor te bereiden. Dit is zijn stijl en niet alleen de Democraten zijn er allergisch voor. Ook de potentaten van landen als Iran en China zijn dolgelukkig dat hij vertrekt. De Chinese Yuan schoot door het plafond.

Fascistoïde dictator?

Het was te verwachten dat Trump bij verlies moeilijk zou gaan doen. Maar hij is er helemaal de man niet naar om uiteindelijk de uitslag te negeren. Kopstukken van de Democratische partij suggereerden dat hij misschien met geweld het Witte Huis uitgegooid zou moeten worden. Dezelfde politici probeerden hem eerder al vergeefs met een even kansloze als onzinnige impeachmentprocedure weg te krijgen. Hun verkiezingsstrategie en narratief luidt dat deze president een fascistoïde dictator is. Dat hij eigenhandig de Amerikaanse democratie om zeep helpt. En dat het leger eraan te pas zal moeten komen om hem weg te krijgen.

Vier jaar lang is Trump zwartgemaakt en gedemoniseerd. Niet alleen door zijn politieke tegenstanders, maar vooral door het overgrote deel van de media. De nieuwe fatsoensnorm was tegen Trump te zijn. Anders was je niet geloofwaardig. Dat gold niet alleen in de Verenigde Staten, maar ook in Europa.

De president heeft zeker bedenkelijke beslissingen genomen en zijn stijl van communiceren mag op zijn zachtst gezegd misplaatst worden genoemd. Maar de man vergelijken met Hitler is niet alleen klinkklare nonsens, het is ronduit kwaadaardig. Toch is dat wat ‘nieuwszender’ CNN deed. En ook in Europa gebeurde het. Terwijl men daar al helemaal beter zou moeten weten. In verschillende Europese landen werden in demonstraties borden meegedragen waarop Trump met een Hitlersnor was afgebeeld. Zelfs de paus vergeleek Amerika onder Trump met het Europa in de 30er jaren van de vorige eeuw.

Mooie wapenfeiten

Er werd een gevaarlijke en op drijfzand gefundeerde hysterie tegen deze president gecreëerd die Amerika langzaam maar zeker tot op het bot heeft verdeeld. Men deed voorkomen alsof de democratie de echte inzet was van de recente verkiezingen. Alles om te benadrukken dat hij tot elke prijs moest worden verslagen.

Terwijl Trump juist één van de weinige Amerikaanse presidenten was die oorlogen beëindigde in plaats van begon. Ook verder heeft hij aardige wapenfeiten op zijn naam staan. Zoals de historische vredesverdragen die hij in het Midden-Oosten tot stand bracht. Toch wordt hij door moraalridders als een existentiële bedreiging van de democratie voorgesteld. Denk bijvoorbeeld ook aan hoe Trump in 2019 er bij sommige NAVO-lidstaten op aandrong achterstallige contributies te voldoen en meer te gaan betalen. Dat deed hij op geheel eigen, zakelijk verantwoorde, maar misschien niet al te diplomatieke wijze. Media en politiek reageerden op de hun eigen, hysterische wijze dat hij de NAVO wilde opblazen. De kinderlijke bravoure waarmee hij Noord-Korea, Iran en China benaderde, bleek bijzonder effectief te zijn. Ondanks al het gekrijs van politieke tegenstanders dat hij Amerika in een oorlog zou storten.

Kwalijke details

Roepen dat Trump een nazi is, zou Biden nog weinig geholpen hebben bij de verkiezingen, al doe je het nog zo vaak. Wat de doorslag gaf, is de massieve steun die hij kreeg van én de media, én de invloedrijke sociale-mediaplatforms. Nieuwe opinieonderzoeken suggereren dat bijna één op de vijf Biden-stemmers spijt heeft van zijn of haar keus — nu ze meer negatiefs over hem te weten zijn gekomen dan wat hun vóór de verkiezingen bekend was. Over Trump werd uiteraard wel ieder kwalijk detail meteen aan de grote klok gehangen.

Bijna de helft van deze kiezers zegt niets gehoord te hebben over eventuele twijfelachtige zakelijke escapades van zoon Hunter Biden. Noch van de mogelijke betrokkenheid van pa Biden zelf daarbij. Tegen de 10% zou dan naar eigen zeggen anders hebben gestemd. Deze cijfers moeten misschien met een korreltje zout worden genomen, maar al had slechts een paar procent anders gestemd, dan nog zou Trump overtuigend hebben gewonnen. Achteraf zegt bijna de helft van de Biden-stemmers ook geen enkele notie te hebben gehad van eerdergenoemde in het Midden-Oosten gesloten vredesverdragen. Daar werd door de Amerikaanse media niet voor niks zelden tot nooit over bericht.

En als farmagigant Pfizer één week eerder bekend had gemaakt dat hun covidvaccin een succes lijkt te zijn, zou ook dat Trump zeer waarschijnlijk de overwinning hebben opgeleverd. De president had daar immers bijna twee miljard dollar in geïnvesteerd en dus kennelijk op het goede paard gewed. Geheel in stijl had Trump meteen geroepen dat Pfizer expres te laat was gekomen met het nieuws — om zijn herverkiezing te saboteren. Die bewering wordt door fact-checkers als onjuist bestempeld.

The Big Sleep

Joe Biden lijkt echt de verkiezingen te hebben gewonnen, al is het niet ‘fairly and squarely,’ zoals een Amerikaanse commentator het treffend uitdrukte. Maar zijn versie van liberaal-links heeft ook veel verloren. Om te beginnen verraste president Trump vriend en vooral vijand door ondanks vier jaar lang negatieve pers en verdachtmakingen toch nog ruim tien miljoen stemmen méér binnen te halen dan in 2016.

Ook het populaire beeld van Trump als racist liep een deuk op. In districten met een overwegend Hispanic bevolking werd niet alleen 30% vaker voor Trump gestemd dan in 2016, maar kreeg hij ook 30% meer stemmen dan Biden. Zelfs overwegend zwarte districten stemden meer voor Trump — zij het in minimale mate.

Sinds Trump president werd is het in Amerika lang zoeken naar betrouwbare en onpartijdige berichtgeving. En niet alleen daar. Vrijwel alle media zijn volledig van het pad geraakt en doen zelfs geen moeite meer om hun partijdigheid te verbloemen. Nu Biden is verkozen, lijken journalisten collectief in een Big Sleep gedommeld. Ze gaan collectief diep door het stof voor de nieuwe president. In plaats van hun plicht te vervullen, vragen ze hem naar zijn favoriete ijsje en schrijven ze over de kleur van zijn sokken. Het worden vier slaapverwekkende jaren. Ik mis Trump nu al.