Laat nieuwkomers ‘slecht’ Nederlands praten

We lezen vandaag in De Standaard dat nieuwe Brusselaars tuk zijn op het Nederlands. De gratis cursussen Nederlands trekken steeds meer belangstellenden in de hoofdstad, zo blijkt uit het antwoord van minister Pascal Smet (sp.a) op een vraag van Vlaams parlementslid Paul Delva (CD&V). Het aantal cursisten verdubbelde in amper vijf jaar tijd en het Huis van het Nederlands kan een verdere groei nog amper aan.

In 2008 dienden 6545 belangstellenden zich aan, dit schooljaar 12 358. Mensen met Marokkaanse achtergrond vormen de grootste groep. De cursisten vinden hun motivatie vooral in het belang van kennis van het Nederlands om werk te vinden. It’s the economy stupid.

In een stad met ruim een miljoen inwoners, waarvan ruim 75% geen (goed) Nederlands spreekt (klik hier voor verwijzing naar de Taalbarometer), blijven de cijfers relatief bescheiden maar de tendens is ontegensprekelijk hartverwarmend.

Gunther Vanneste, directeur van het Huis van het Nederlands, doet een opmerkelijke oproep in de krant: ‘Stop met automatisch over te schakelen naar het Frans of het Engels als iemand met gebrekkig Nederlands je aanspreekt voor meer informatie. Veel leerlingen vinden die houding paternalistisch en demotiverend. En leren op die manier nooit de taal. Laat de beslissing bij de cursist.’

Deze oproep is meer dan op zijn plaats, niet alleen in Brussel trouwens, en roept een tweetal anekdotes op. Een vriendin volgde een bijscholingscursus Engels, gegeven door een Schot. Die studeerde uit belangstelling Nederlands maar zijn verblijf in ons land viel hem op dat punt erg tegen. ‘Ik kan mijn Nederlands beter oefenen in Edinburgh met de medecursisten dan in Vlaanderen. Hier schakelt iedereen meteen over naar Engels als ze mijn accent horen.’

In Vlaams-Brabant liep een vrouw van een expat een beetje als Celebrity door het dorp. Omdat ze Amerikaans-Engels sprak, werd ze overal met overdreven respect en achting ontvangen en in winkels bediend. Toen besloot ze een cursus Nederlands te volgen. Na enige tijd voelde ze zich zelfzeker genoeg om haar verworven kennis in praktijk te brengen. Ze sprak in een winkel – gebroken – Nederlands en werd haast uitgelachen, waarop de mensen rond haar betuttelend en in – slecht – Engels meedeelden dat ze best haar moedertaal mocht spreken. Ze voelde zich ronduit vernederd en sprak nooit nog een woord Nederlands.

Een tegenvoorbeeld. Vele jaren geleden fietste een vriend zijn vakantie een beetje vol. In een Luxemburgse jeugdherberg kwam hij ’s avonds in gesprek met een groep Fransen. Die wensten hem geluk met zijn kennis van hun taal, hoewel hij voor dat vak in zijn Vlaamse school doorgaans erg pover scoorde. Trots als een pauw bleef hij de hele avond Frans praten…

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>