U hebt dus 2023 gehaald, anders kon u dit niet lezen, proficiat. Is het een verdienste om 2023 te halen? Of is dat van enig nut voor het land, de planeet, de mensheid, de beschaving? Dat is een andere kwestie. U blijft plaats innemen die anderen niet kunnen benutten, u ademt CO2 uit, u laat winden vol broeikasgas, uw dieselwagen is nog niet afgeschreven, u bent niet bekeerd tot het veganisme, u maait wekelijks uw gazon, u loopt met goedkope kleren van twijfelachtige herkomst rond, u vindt die Warmste Week maar een aanstellerige bedoening waarin vooral BV’s willen gloriëren, en – het ergste – u stemt in 2024 misschien wel voor de foute partij.

Dat zien ze allemaal niet graag gebeuren bij het weekblad Knack. In het onvermijdelijke jaaroverzicht snoeft Simon Demeulemeester, adjunct-hoofdredacteur Knack – zijn chef Bert Bultinck is allicht op skiverlof – met de jaarlijkse actie Maai-Mij-Niet en de pelouse-revolutie (sic) die het blad daarmee wil teweeg brengen. Ik veronderstel dat het zonder ironie bedoeld is, evenals het woord ‘bekeerling’, waarmee lezers worden aangeduid die het maaiverbod van de Knack-redactie opvolgen. Bekeerling? Heu, gras (niet) maaien om meer te kunnen bidden? Het matje van de moslim, maar dan als groene schaamlap?

Onteigening

gf

‘Cultiver son jardin’ (Voltaire).

Nu valt er best wel iets te zeggen voor een wat wildere tuin, ik ben geen fan van strakke biljartlakens en geometrisch geschoren buxussen à la Versailles. En de bijtjes mogen best aan hun trekken komen. Wat verontrust bij die tuinbouwsuggesties, is de totalitaire bemoeizucht, de moraliserende toon en het binnendringen in de privésfeer. Want dat is die achtertuin toch: een stuk intimiteit die we niet zomaar met iedereen delen. Het woord ‘tuin’ komt trouwens van het oud-Nederlands ‘tun’, dat omheining betekent. De grens of baken van het eigendom als het ware.

Meteen staat dat lapje grond symbool voor de ziel van de bewoner/eigenaar/tuinier. Niet iedereen heeft een tuin en niet iedereen mag zich bezitter van een huis noemen. Nochtans aanzie ik wonen én bezitten als een mensenrecht dat de overheid niet moet fnuiken via bijvoorbeeld pestbelastingen of een ophokplicht in betonnen blokken. Eigendom is essentieel voor de menselijke waardigheid, om nu maar even mijn communistische vrienden te jennen. En vooral: eigendom waarborgt diversiteit. Dat iedereen maar vrijelijk zijn tuin soigneert, zoals Voltaire op het einde van Candide schreef.

Heel de pelouse-revolutie, uitgeroepen door een blad dat eigenlijk verondersteld wordt om te informeren, ruikt naar het tegendeel van eigendomsverwerving: onteigening, en dus in feite het ontnemen van identiteit. De collectivistische tuin-onteigening als metafoor voor het omvolkingsproces? Met ronduit lachwekkende fabels – bijvoorbeeld dat het gras stress zou krijgen als het nog maar een maaier in de buurt bemerkt – moeten ook kinderen en simpelen van geest de goede boodschap opnemen: zo werkt ook het evangelie. We hadden De Standaard al, als medium dat ‘een attitude bij de lezer wil installeren’ (sic), maar Knack is marktleider geworden op het gebied van ecofascistische regelneverij.

Goede punten

Als buitenbewoner met groene vingers vind ik dat triest, deze doctrinaire dwangvoeding die de mens zijn persoonlijke relatie met de natuur ontneemt. De klimaatbeweging lijdt er enorm aan, geen wonder dat ze de modale man en vrouw niet meekrijgt. We hebben een zorgplicht tegenover natuur en milieu, nestbevuiling is niet oké, maar als het een ideologische – en nu vooral door Europa opgedrongen – geloofsleer wordt met talloze regels en verboden, wordt de libertariër in mij wakker en begin ik me af te vragen waarom Yannick Verdyck, aanhanger van de soevereiniteitsgedachte, moest afgemaakt worden.

Knack dus. Het weekblad waarvan de hoofdredacteur heeft vastgesteld dat de Vlaming genetisch is voorbestemd tot racisme, wil ‘bekeren’, het staat er zo. De klassieke indoctrinatie werkt niet meer, men heeft ze door, nu gaat het om gedragsmanipulatie die vrijheid inperkt en conformisme bevordert.

Zelfs de opiniërende journalistiek, waarvan de lezer weet dat het om een opinie gaat, wordt als voorbijgestreefd gezien. De nieuwe indoctrinatie wil een type lezer programmeren waarvan de kritische reflex is uitgeschakeld. De horizon reikt tot aan de ambities van de controlestaat, de overheid die u punten geeft voor goed gedrag.

Schuld en schaamte

gf

Klimaatbetogingen: rechts moet dringend werk maken van een alternatief discours.

Dat u de planeet naar de knoppen helpt als u niet luistert, is een stevig argument: voor links is dit de ultieme piste tegenover een publieke opinie die overwegend rechts is. Er wordt nu een nieuw domein aangeboord van schaamte en schuldgevoel, vermengd met een dosis apocalyptische angst. Niemand wil een onleefbare planeet, dus gaat u doen wat gevraagd wordt, en meteen ook – dat is de clou – denken en zeggen wat hoort.

De pelouse-revolutie is dus maar een voorafname op een veel grotere revolutie, namelijk de onteigening van het denken en een brainwash, zodat bijvoorbeeld al die foute ideeën rond migratie en islamisering ook niet meer kunnen woekeren. Opgeruimd staat netjes. Noteer dat de ecologische minnaars van onkruid en verwildering net het tegendeel voor hebben met de mens, de lezer, het publiek, de burger: deze zal netjes, uniform-gesnoeid het hoofd onder het maaiveld houden, of het is ermee gedaan. Diversiteit in de tuin, maar geen diversiteit in de hoofden en de meningen.

Deze woke-definitie van opvoeding dreigt regelrechte zombies op te leveren, tenzij de rebellie toch uitbreekt, laten we het hopen. In plaats dat men kinderen liefde voor de natuur en respect voor het leven bijbrengt, regeert de berispende vinger, het verbod, de beperking, tot en met het oplepelen van regelrechte rampscenario’s. Kobe en Ilke moeten oppassen dat ze het gras geen zeer doen. Ik snap de tegenstanders van de ‘klimaatkerk’ wel, want op die manier stooft men kritiekloze massa gaar die bereid is om alles te slikken. Dat links het thema van milieu en klimaat misbruikt om een andere agenda uit te voeren, namelijk de fundering van de controlestaat, bewijst dat rechts die thema’s ook moet claimen en van hun demagogische vervuiling moet ontdoen. Een alternatief bieden voor de linkse brainwash is belangrijk, hopelijk hebben onder meer leerkrachten de moed om tegen de pensée unique in te gaan.

Nog een nieuwjaarswens erbij, mijn brief is af.